Heimilisblaðið - 01.01.1964, Qupperneq 16

STÚLKA Á FLÓTTA
FRAMHALDSSAGA
Henry hikaði dálítið. „ Já, en þó verð ég
að segja, að ég vildi helzt enga votta hafa
að því, en ef þér haldið fast við það, þá
verð ég víst að láta undan. En ég er hrædd-
ur um, að ég verði til athlægis."
Það vottaði fyrir brosi í augum læknis-
ins. „Það eina, sem ég hef áhuga á, er að
vera ekki gabbaður. Ég játa, að það er
ósennilegt, en ég vil samt hafa vaðið fyrir
neðan mig.“
„Ó, já, ég skil. Þér eruð hræddur við
sviksamlegt athæfi á síðustu stundu. Ég
býst ekki við, að þér komizt að neinu slíku,
en komið samt umfram allt með mér, ef
þér viljið styðja mitt mál. Ég á við, að
þér mælið með mér, ef Alice lízt ekki á
mig sem eiginmann, og bendið á hæfileika
mína og óflekkað mannorð."
„Og að sjálfsögðu að láta hjá líða að
benda á líkið undir rúminu,“ sagði læknir-
inn stríðnisrómi.
Þegar þeir höfðu farið yfir öll skilyrðin
að nýju og fullvissað sig um gagnkvæman
skilning í öllum atriðum, þá var kominn
tími til hádegisverðar. Dr. Paul bjóst til
að inna af höndum sinn hluta af samkomu-
laginu með því að koma geðheilsu Alicear
aftur í samt lag. Hann lofaði Henry því,
að allt yrði í lagi í þeim efnum, þegar hann
kæmi aftur um sexleytið. Henry fór burt,
þegar hann var búinn að fylla bíl sinn með
fatnaðinum úr skápum og skúffum Gabyar.
Monier hlustaði á frásögn Henrys með
ánægjusvip og var reiðubúinn að fara með
honum aftur á hælið.
„En heldurðu ekki, að hann búi yfir ein-
hverjum brögðum?" spurði hann.
„Nei, ég held, að allt fari vel, aðeins ef
Alice játast mér. Það er auðvitað ekki gott,
að hann skuli vilja heyra það, sem ég segi
við hana, en ég verð nú samt að sætta mig
við það. Annars verð ég að hafa annan
vott. Þekkir þú nokkurn?"
„Ég ætla að hringja til Barreaux,“ sagði
Monier. „Ef hann hefur aldrei hitt lækn-
inn, þá er hann einmitt maðurinn, sem
við þurfum á að halda.“
Henry eyddi hálfri stund eftir hádegis-
verðinn hjá lækni, sem skipti um umbúðir
á handleggnum. Þá kom honum til hugar,
að það væri víst viðeigandi að gefa unn-
ustu sinni gjafir og verðandi brúði ein-
hverja morgungjöf. Fór hann því í bank-
ann og tók út allmikla fúlgu. Gjaldkerinn
kannaðist auðsjáanlega við hann, enda
hafði hann víst lesið blöðin síðustu dagana.
Henry fékk samt sitt fé og komst burt án
nokkurrar tafar.
Hann hitti því næst Gaby, eins og um
hafði verið samið, og eyddu þau saman
nokkrum stundum í Rue de la Paix til að
hafa upp á einhverju, sem Alice þætti vænt
um að fá. Henry vissi ekki sitt rjúkandi ráð
í þeim efnum og að stundu liðinni var
hann ekki búinn að kaupa annað en nokkra
trúlofunarhringa af ýmsum stærðum og
geysistóra konfektöskju.
Eftir mikið umstang festi hann líka
kaup á blómum, silkisokkum og kjól, sem
Gaby sagði, að væri hæfilegur fyrir Alice.
Loks keypti hann Búddalíkneski, sem gætt
var elskulegra brosi en læknirinn hafði til
að bera. Þá var tími kominn til að fara til
Moniers og leita uppi hitt vitnið.
Alice sat í dagstofu dr. Pauls, þaðan
sem Henry hafði sloppið nokkrum stund-
um áður í líkkistu. Eitt einasta augnatillit
nægði til að friða Henry. Hann þurfti ekki
að óttast þær hryllilegu myndir, sem mar-
tröðin hafði á hann lagt. Alice var eins
og hún átti að sér brosandi og hrífandi.
16
HEIMILISBLAÐIÐ