Heimilisblaðið - 01.01.1964, Side 27

ur fer var sólin enn ekki komin upp fyrir
tindinn. Það marraði í snjónum og nú var
orðið kalt. Michael tók yfirhöfn Isabellu
úr bakpokanum. ,,Nú verðið þér að klæða
yður betur, ungfrú Amstetten, annars fáið
þér kvef,“ sagði hann.
„En hvað þér eruð hugsunarsamur.
Þakka yður kærlega.“ Rödd hennar barst
eins og klukknahljómur út yfir urðina.
Þau náðu jöklinum á réttum tíma og nú
herti Michael gönguna. Nú var ekki leng-
ur hætta á að þeim ofhitnaði. Uppgangan
var mjög brött og þau nálguðust nú stóra
gínandi klettasprungu. Michael leitaði að
stað, þar sem hættulaust væri að fara yfir.
„Nú verðið þér að stökkva, ungfrú Am-
stetten. Ég stekk á undan og þér festið
yður hér á meðan og svo þegar ég segi
til stökkvið þér óhikað yfir.“
Það fór skjálfti um ísabellu og hún varð
grá í framan. Henni var illt, svo slæma
hafði hún ekki hugsað sér ferðina upp á
fjallið. En nú var um að gera að sýna
ekki heigulshátt og snúa frá.
Michael stökk fyrst og komst klakk-
laust yfir. Hann festi vaðinn og kallaði:
„Verið óhræddar, ungfrú Amstetten.
Stökkvið!“
ísabellu fannst eins og fæturnir væru úr
blýi. Hún varð að bíta saman tönnunum,
til þess að segja ekki að hún gæti það
ekki. Hún hljóp til, en stökkið mistókst og
hún hrapaði niður í sprunguna.
En Michael var við öllu búinn og dró
strax til sín vaðinn. Andlit hans var
strengt af innri spennu, þó var hann ekki
hræddur eitt augnablik, heldur reiddi
hann sig á mátt sinn. Hins vegar kom
honum á óvart að ísabella skyldi bregðast
svona. Isabella lafði þarna í tvær mínút-
ur og virtist líða heil eilífð. Hún lokaði
augunum, til þess að sjá ekki myrkrið, sem
umlukti hana og æpti af öllum lífs og sál-
ar kröftum. Allt í einu var hún aftur kom-
in upp í dagsljósið heilu og höldnu. I gleði
sinni faðmaði hún Michael að sér, kyssti
hann og brast í grát.
„Það var hræðilegt, hvílíkar mínútur
hef ég aldrei áður lifað, þér einum á ég líf
mitt að launa.“
„Það var ekki eins slæmt og það leit út
fyrir að vera,“ sagði Michael trúverðug-
lega. „Þér voruð fastar í vaðnum. En af
hverju stukkuð þér ekki rétt? Urðuð þér
skyndilega hræddar?“
„Heldur en ekki. Ég verð að játa, að
ég hef aldrei áður stigið fæti á skrið-
jökul.“
„Aldrei áður gengið á jökul?“ Michael
starði stórum augum á stúlkuna. „En þér
sögðuð þó .. .“
„Segið það bara, að ég hafi logið. Það
er satt. Þér verðið að skilja mig. Aðeins
með því að fara í slíka ferð gat ég fengið
yður fyrir leiðsögumann. Og ég vildi fara
með yður, yður einum.“
Hún lá í örmum hans, og varir hennar
biðu hans.
„Kysstu mig, Michael. Ég elska þig.“
Michael var innan brjósts eins og himn-
arnir hefðu lokizt upp yfir höfði hans.
Gat það verið að hún elskaði hann þessi
stúlka, sem hafði birzt honum töfrandi
eins og blóm? ísabella lá í örmum hans, og
hann leitaði þyrstra vara hennar. Nú ef-
aðist hann ekki lengur. Isabella elskaði
hann í raun og veru. Annars gæti hún
ekki sagt nafnið hans svona innilega. Og
veröldin hvarf honum í kossi sem innsigl-
aði að Isabella væri hans.
Sólin stráði geislum sínum á jökulinn,
sem virtist loga. Klettarnir glóðu og snjór-
inn lá á þeim eins og silfurdögg.
Á þessu augnabliki voru Michael ráðin
örlög, sem hann grunaði ekki enn. Hann
hugsaði ekki um annað en hamingju stund-
arinnar og lét sig dreyma um rósrauða
framtíð.
Með öryggi draumgengils þræddi hann
leiðina upp á tindinn, og ísabella fylgdi á
eftir í vaðnum án þess að hika. Nú voru
þau komin upp og fyrir fótum þeirra
blasti sá heimur, sem þau höfðu yfirgefið
fyrir nokkrum klukkutímum.
„Hér niður liggur leið okkar,“ sagði
Michael og benti til Cortina. „En létt er
hún ekki. Viltu kannski fara til baka til
Schluderback?"
„Ef þú heldur að ég komizt það, förum
við til Cortina. Er hægt að fá eitthvað að
borða og drekka þar?“
Michael hló. „Meir en þú getur torgað,
HEIMILISBLAÐIÐ
27