Heimilisblaðið - 01.01.1964, Síða 30

„Glugginn stendur opinn,“ sagði hún,
„einnig í nótt.“
Hún leysti hönd sína úr föstu handtaki
hans.
„Góða nótt, Michael“, sagði hún í hin-
um bjarta tálfagra rómi sínum, og bætti
síðan við lægra: „Mundu, að glugginn er
opinn.“
En þetta síðasta fór fram hjá Michael,
því rétt í þessu opnuðust dyr hótelsins
með háværum skelli, og nokkrir fjall-
göngumenn komu út með hlátrum og
skvaldri. Þeir höfðu ákveðið að ganga á
greiðfæran tind í nágrenninu í tunglsljós-
inu.
Isabella hafði stigið inn í skugga húss-
ins, og Michael sá hana ekki lengur. Þegar
náttgenglarnir fóru, hafði hún flýtt sér
inn í húsið.
Michael stóð enn lengi og beið. Honum
fannst sem ísabella hlyti að sýna sig aft-
ur. Ljósin slokknuðu hvert á fætur öðru.
Aðeins stjörnurnar blikuðu og skjanna-
tunglsljós var yfir dalnum.
Þá hélt Michael hægt niður aflíðandi
hallann niður að selkofanum, þar sem
hann hugðist láta fyrirberast um nótt-
ina.
Isabella hafði góða lyst á morgunmatn-
um. Hún var búin að gleyma eða kærði
sig kollótta um að faðir hennar beið henn-
ar með eftirvæntingu, enda langaði hana
ekki strax undir verndarvæng hans. Hér
fannst henni hún frjáls og óháð. Hún
ætlaði að eyða deginum þarna og fara
ekki til baka til Schluderbach fyrr en með
lestinni um kvöldið. Hún hreiðraði um sig
í stólnum, þannig að hún gæti fylgzt með
dyrunum. Hún bjóst við Michael á hverri
stundu. Hann hlaut að vera fyrir löngu
útsofinn. Hana grunaði ekki, að meðan
hún sat þarna, stóð Michael þegar uppi
á einum tindinum og horfði yfir dalinn,
sem var baðaður í morgunsólinni.
Hann kom ekki til baka fyrr en um há-
degi. Hann gekk inn og spurði eftir henni.
Hún var dálítið gröm, en gleymdi því
fljótt er hún sá geislandi andlit hans.
„Af hverju komstu ekki fyrr?“ spurði
hún, en samt svo lágt, að þeir sem fram
hjá gengu heyrðu ekki.
„Ég vildi ekki trufla þig. Þar sem þú
afrekaðir svo mikið í gær, bjóst ég ekki
við að þú mundir vakna fyrr en um há-
degi. Þú lítur vel út í dag. En hvað þú
hefur orðið brún í jökulsólinni. Og augu
þín eru svo björt. Ég vildi ég mætti horfa
í þau að eilífu.“
Hann fann hönd hennar undir borðinu,
og þrýsti hana ákaft. „Ekki svona áber-
andi,“ sagði hún aðvarandi, en sendi hon-
um jafnframt seiðandi augnatillit, sem
gerði athugasemdina ómerka.
„Hvað gerum við í dag? Ég vildi gjarna
skoða Cortina. Kemur þú með?“
„Þarf ég þess?“ spurði hann treglega.
Hann hataði þessar steinhallir, sem áttu
svo illa við hið stórbrotna landslag. Þó
að bæjarstæðið væri fallegt, hafði hann
andúð á hinum stóru gistihúsum, ös af
bílum og grúa af aðkomufólki. Hann vildi
þó ekki neita ísabellu um bón hennar.
Þau héldu út í borgina.
„Eigum við að dansa?“ sagði hún er
þau komu að stórum veitingastað.
Michael leit niður á fjallgönguskó sína.
„Æ, það,“ sagði hún og sneri undan.
Er þau höfðu gengið nokkur skref fór
hún inn í kvenfataverzlun og valdi sér nýj-
ustu gerðir af kjólum, sem til sýnis voru.
Michael stóð fyrir utan, en gegnum glugg-
ann sá hann greinilega seðlahrúguna á
búðarborðinu, svo mikla peninga hafði
hann ekki haft handa á milli á ævinni.
Um kvöldið héldu þau loks til Schluder-
bach, gegnum hinn fagra Ampezzodal. Það
var orðið dimmt er þau komu þangað. —
Prófessor Amstetten beið óþolinmóður við
brautina. Hann hafði spurt eftir dóttur
sinni með hverri lest sem kom, og nú bar
það loksins árangur.
Hún þrýsti hönd Michaels í skyndi og
kvaddi hann. Hann horfði á eftir ísabellu,
þar sem hún gekk léttum skrefum við hlið
föður síns. Hann fann skyndilega til kulda-
hrolls og sársauka í hjartanu. Hvað hafði
þá skeð? Ekki annað en það, að ísabella
stóð við það, sem hún hafði áður sagt, að
hún ætlaði að halda ást þeirra leyndri enn
um skeið.
Ákafur skálmaði Michael spottakorn
eftir dalbotninum, en beygði síðan inn á
30
HEIMILISBLAÐIÐ