Heimilisblaðið - 01.01.1964, Qupperneq 40

„Húrra, nú er loksins kominn vetur. Náið í sleðana
ykkar, Kalli og Palli, nú skulum við renna okkur“,
hrópa öll dýrin. Og birnírnir ílýta sér út í geymslu að
ná í sleðann. „Æ, hann er þá brotinn", muldrar Kalli
vonsvikinn, „við höfum alveg gleymt að gera við hann,
Palli.“ Dýrin urðu öll fyrir miklum vonbrigðmn, því
þau hafði hlakkað svo til að fara í sleðaferð. „En hvað
með ryksuguna?" stingur Palli upp á hlióðlega.
„Ágætt,“ hrópar Kalli, „hún rennm- líka á skriðjárn-
um.“ Áðm en varir er búið að sækja ryksuguna og
kengúran er fús að draga hana. Og nú er brunað yfir
snævi þakta sléttuna. „Þetta er stórfenglegt," hrópa
Kalli og Palli i kór, „þið skuluð öll fá að renna ykkur
á eftir.“
„Þetta eru ijótu vandræðin," þrumar Kalli, „nú
eru mýsnar á ferð aftur. En við skulum leika á þær í
þetta sinn, svo þær muni eftir því.“ Svo hefjast þeir
handa. Þeir festa rör við músaholumar, svo að mýsn-
ar fara beint í næstu holu, þegar þær koma úr einni.
Mýsnar grafa nýjar holur, svo úr þessu verðm mesta
röraflækja. Að lokum gefast mýsnar upp á þessu og
skjóta á ráðstefnu í kjallaranum. „Vinir“, segir elzta
músin, „sú meðhöndlun, sem við íáum hjá Kalla og
Palla ber ekki vott um mikla vinsemd. Ég sting því upp
á að við yfirgefum hús þeirra." „Verið sælar og góða
ferð,“ segja bimimir og veifa á eftlr þeim. En mýsn-
ar em svo móðgaðar, að þær líta ekki einu sinni við.