Heimilisblaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 9

% sá þetta úr nokkurri fjarlægð, þar
Sem ég stóð ásamt fyrsta stýrimanni og
' °'stjóranum. Svo kom skipstjórinn og
sPUrði, hvaða skemmtan væri á seyði.
^átsmaðurinn stóð þarna hlæjandi inn-
an um hina og benti á gamla hvíthærða
manninn við stýrið. Síðan gekk hann að
°nUm og ætlaði að fá hann til að fara
Puclir þiljur, svo að hann angraði ekki
S ‘Pstíórann með þessu hátterni. En hann
efði alveg eins getað reynt að flytja
fjall.
Coates skipstjóri hló ekki. Hann kast-
a ‘ sigarettustubb fyrir borð og gekk hæg-
^ skrefum aftur eftir þilfarinu. Bill
°rruling hafði ekki augun af vindi fyllt-
v°ðunum, sem hann sá fyrir sér í dag-
dl'anmi sínum.
p ”Sex gias, Bill“, sagði skipstjórinn lágt,
jn svo hátt að við heyrðum það greini-
nga' >,Sex glas,“ sagði hann, gekk róleg-
að stýrinu og greip um tvö stýris-
Keflin.
a ftkynúilega var® Bill gamli Stormling
ful] SVeÍPUr eins lamb. >>Én hún er á
^ ferð“, svaraði hann og sleppti stýr-
o , yffaldið henni örlítið á stjórnborða,
g ún lætur eftir eins og engill.“
af^?^ar ^ann hafði þannig verið leystur
jr úlmi með fullri virðingu, gekk hann
hv^ ^ ^ Þess a® níúta verðskuldaðrar
sk' ar ^eSar hann var farinn, sleppti
^órinn stýrinu. „Reyrið það fast“,
hann við bátsmanninn og gekk svo
^g1 Þangað, sem yfirmenn skipsins
um nn korrnÚ í ró á ný. Við stóð-
le Parna allir og góndum. Þetta var nefni-
nesk. fUl’ðuleg framkoma af jafn harð-
op JU egUm og ströngum skipstjóra eins
S L°ates gamla.
ski'^6^1'5 ^er t>ennan gamla mann, herr
sp^-i?“ leyfði vélameistarinn sér a
Pg'u^’ ^ekki hann. Fyrir rúmum tut
arum, þegar ég var farmaður á mill
,eiM>MSBLAÐIB
landaskipi, var hann einn við stýrið. Hann
man ekkert eftir mér, en ég man vel eftir
honum. Það var í rauninni hann, sem
kenndi mér að stýra — og hvernig ég ætti
að skiljast við stýrið, þegar ég væri leyst-
ur af hólmi. En slikt átti að gerast á alveg
sérstakan hátt á skipi Stormlings skip-
stjóra.“
„Stormlings skipstjórci?“
Skipstjórinn kinkaði kolli. „Já, Bill
Stormling skipstjóra á stórskipinu Maca-
bee. Hann var þekktur sæfari í þá tíð. I
Sugi-sundinu er ein skipaleiðin heitin í
höfuðið á honum. Skipstjórnarréttindi sín
missti hann fyrir tuttugu árum, eftir yfir-
heyrslur í sjó- og verzlunarréttinum. Hann
var settur út úr starfi; búinn að vera. Ég
var viðstaddur, þegar það skeði, svo að
ég veit, hvernig það allt gekk til.“
Vélameistarinn leit á hann sem snöggv-
ast. Hann ætlaði sér að segja eitthvað, en
hætti við það, og skömmu síðar kom skip-
stjórinn með útskýringuna ótilkvaddur:
„Hann sigldi Macabee í strand. Þetta var
glæsilegt skip og hraðskreitt. En hann
sigldi því á rif í Durian-sundi. f þá daga
vakti þetta reginhneyksli. En áður en
hann missti skipstjórnarréttindin, missti
hann frá sér konuna. Það hljómar dálítið
undarlega. En þetta var ekkert spaug fyrir
hann. Hún kvað hafa verið einhver glæsi-
legasta kona, sem um getur. En hún gat
ekki sætt sig við að vera gift sjómanni,
sem alltaf var á sjónum. Og ekki gat hann
tekið hana með sér í ferðirnar, því að hún
gat ekki þolað sjóinn.
Hvað gat hann gert? Slíkt. og þvílíkt get-
ur komið fyrir alla sjómenn. Hún skildi
við hann — og það þótti annað í þá tíð
en nú á dögum. Maður getur reynt að setja
sig í spor hans. Hún var það dýrmætasta,
sem hann átti hér í heimi; og síðan sigldi
hann skipi sínu upp á rif — á kyrrlátri,
stjörnubjartri nótt, þegar ætla mætti að
slíkt og þvílíkt gæti ekki komið fyrir.
Skipið ónýttist gersamlega, og fjórir menn
229