Heimilisblaðið - 01.12.1964, Síða 12

En hann sá það. Hann hlýtur að hafa
séð það mjög greinilega. Þeir tóku af hon-
um skipstjóraréttindin tuttugu árum áður,
og annað gátu þeir víst ekki gert, manna-
greyin. Þeir spörkuðu honum af afturþil-
farinu og fram í svækjuna í framrúmum
eimskipanna við strendurnar. Þeir gerðu
hann að rekaldi. En ekki auvirðilegu rek-
aldi. Það var kraftur í hnefum hans, sem
héldu þarna um stýrið á — ekki Máliko,
nei, heldur á Macabee, hans eigin skipi, —
sem hann nú stýrði þangað sem heiður
hans var geymdur, æra hans og nafn hans
sem skipstjóra.
Enginn okkar hugsaði frekar um hann.
Ekki eins og á stóð. Við höfðum nógu
að sinna. Um margt var einnig að hugsa
á litla bátnum, sem við höfðum sent út.
Honum tókst að komast með hálfdrukkn-
aða skipsbrotsmennina um borð til okkar.
Hann bjargaði tíu mönnum, auk skipstjór-
ans. Á himni sást grá rönd, sem boðaði
komu nýs dags. Þetta hafði allt tekið mjög
langan tíma. Við gerðum okkur það ljóst
nú. Og í sama mund sáum við, hvar skips-
flakið sökk.
Þá fyrst var það, sem Coates skipstjóra
varð litið til Bills gamla Stormling, hvar
hann stóð enn við stýrið.
„Hvað í ósköpunum?" mælti skipstjóri.
„Hefurðu staðið við stýrið allan tímann,
maður? Hvers vegna hefurðu ekki kallað
til okkar og látið leysa þig af hólmi?“
Bill gamli leit aðeins á hann. Augu hans
voru aftur orðin mild og blíð eins og þau
áttu að sér að vera. „Ég veit það ekki,“
svaraði hann. „Ég var að hugsa um
annað.“
Já, hann var að hugsa um annað. —
Kannske var hann að hugsa um andlit
ungrar konu. Eða um glæsilegan farkost,
sem eitt sinn hét Macabee. Nú stóð hann
þögull og heyktist allur saman. En ekki
vildi hann sleppa stýrinu, fyrr en ég gekk
að honum og fór að á sama hátt og ég
hafði séð Coates skipstjóra gera fyrsta
kvöldið. Þá fyrst sleppti hann. Hann gekk
232
nokkur skref frá. Svo bar hann aðra hönd'
ina hægt upp að brjósti sér. Og skyndile&a
hné hann niður á þilfarið. . . . Hann va1
örendur, af hjartaslagi, þegar við höfðun1
komið honum undir þiljur.
Þess vegna auðnaðist okkur ekki a
koma með hetjuna heim. Við lögðum hai111
í gröf hafsins að kvöldi, þegar stormin11
hafði lægt og þokan lagzt yfir hafflötinj1'
Coates skipstjóri áleit, að þannig hefði S1
Stormling helzt kosið að hafa það, og Þa
held ég líka.
Blaðamenn vildu fá að ná tali af Co&leS’
þegar við komum til hafnar áðan. £el1
spurðu hann, hvar hetjan væri niður koa1
in. Og Coates sagði þeim það: Á 162. gráðu
vestlægrar lengdar, 49,30. gráðu noi^
lægrar breiddar. Þar gátu þeir leitað haH5,
ef þeir vildu hafa blaðaviðtal við hah11'
Því að þar var nú heimili Bills Stormlint’S,,
Hann náði heim, með sóma og fu^rl
sæmd. .. .“
Þetta var það, sem Larry Blakely stý1^
maður á flutningaskipinu Maliko t]a
Mörtu í litlu íbúðinni hennar með útsýa
inu yfir Elliot-flóann. Þegar hann ha ,
lokið sögu sinni, sat unga stúlkan eI111
sófahorninu, föl og tekin eftir það,
sefl®
hún hafði heyrt. En hún sagði ekki 01
Hún gat það ekki. Hún sat aðeins og stal
á hann. „
„Mér fannst þú þyrftir að vita ÞettíÁ
sagði hann nú, nokkuð lágt og allt að P
hikandi. „Mér fannst þú verða að he>
þetta, áður en við gerðum okkur
b$ð>
óhamingjusöm um alla framtíð. Ég e
þig. Annars myndi ég aldrei hafa faU^
lska
segja þér þetta.“
Hann gekk hikandi nær henni.
„Síai
ði>
til, Marta. Ég var hjá Bill Stormling. Þe^
ekK’
ar hann dó. Ég lokaði augum hans
dró af honum vosklæðin. — Það var É ^
mikið, sem hann lét eftir sig. MestahPa,g
af því létum við fylgja honum, þegar ^
renndum honum útbyrðis í þokunni-
HEIMILISBLAí11