Heimilisblaðið - 01.12.1964, Qupperneq 17

”0) þú getur nú komið fyrir þig orði,
egar þú vilt, fóstri minn, og það er engin
ætta á öðru en þú finnir einhverja af-
s°kun. Þú gkalt bara ekki segja honum
Sannleikann, það, að mér finnist hann allt
0 heimskur og alit of — ljóshærður... .“
»Það þýðir, að þú hefur valið Stephen?"
^ »hað voru ekki mín orð. Þvert á móti!
egar þú ert búinn að afgreiða Albert,
s altu fara heim til Stephens og segja hon-
Urtl’ ég kæri mig ekki um hann held-
Ur.. «
’,Isrú.... og viitu, að ég segi hon-
um?«
W’h?14™ minn, skilurðu ekki, að þegar
U ^efur fundið upp einhverja afsökun við
^nUan þeirra, hlýturðu að geta fundið
^niverja afsökun fyrir hinn líka? Það er
eg það sama. Þegar ég hugsa mig betur
^ > finnst mér hann luralegur, laus við að
,nna sig og getur ekki verið alvarlegur
tt andartak.... “
' ■ • • mér létti stórum. 'Ég losnaði við
martröð a samri stundu. Það var
þó auðveit verkefni, sem beið mín, en
k ^iklu skemmtilegra en þurfa að til-
u Una °pinberun hennar. Nú var aðeins
hv ^ Van(iamálið eftir: að komast að því,
já ÍU'> .Sat t'nta legið til grundvallar fyrir
lefði hennar í gær. Við það var ég alvar-
g&a hræddur. En ég huggaði mig við
, tnla spakmælið: Þá koma dagar, og þá
°ma ráð.
um’J^‘a Þá, ég heiti þér því að segja báð-
bá , iðlunum UPP> fynin þína hönd. Ertu
el?ki ánægð?“
j^i’^tjsundfaldar þakkir, elsku bezti fóstri
^tíún kyssti mig á kinnina og gekk út
Skó? °ÍUnni, hæversk og hljóð — eins og
prgj,astutiía> sem hefur staðið sig vel á
Ojí U ®n samvizkubitið og efinn ásóttu
0g .að fýj'u. Hafði ég nú komið fram eins
lecrjg ^fði átt að gera? Var ekki heppi-
oi"ðilamtíðarlausn fyrir hana að taka bón-
pr j einúvers þessara manna? Var ég sjálf-
a'r Um að vera Nellie eitt og allt öllu
Be,miusblabið
lengur? Hefði ég ekki átt að ráðleggja
henni að taka einhvern þeirra.... og þá
hvern?
Sú nótt, sem í hönd fór, varð ekki betri
en hin fyrri. Mér kom vart blundur á brá.
Það var lífshlutverk mitt að sjá stúlkuna
mína hamingjusama; hér mátti ég ekki
bregðast.
Daginn eftir rak tilviljunin mig á Beau-
voisis fyrirvaralaust. Hann var ekkert að
skafa utan af því, heldur tilkynnti mér í
óspurðum fréttum, að hann elskaði Nellie,
og spurði hvort ég væri samþykkur að
hann kvæntist henni.... (Að hann elskaði
Nellie.... og svo var rödd hans og svipur
rétt eins og hann væri að rabba um veðrið,
þegar hann nefndi nafn hennar).
„Kemur ekki til mála,“ svaraði ég jafn
tilgerðarlega og hann, ákveðinn í því að
láta engan bilbug á mér finna. „Nellie hef-
ur sjálf beðið mig um að segja yður, að
hún tekur aftur jáyrði sitt.“
„Það lætur þó furðulega í eyrum“, svar-
aði hann með hinni letilegu rödd sinni,
„þar sem hún tók einmitt bónorði minu
eftir aðeins andartaks hik. Mér þætti gam-
an að vita, hver ástæðan er fyrir því, að
stúlkan hefur skipt um skoðun. Ef hún
hefur þá nokkra ástæðu. . . . “
Hann skorðaði einglyrnið fast við augað
og starði á mig á dónalegan og hispurs-
lausan hátt.
„Ástæðuna hefur hún. Hún elskar ann-
an mann. Trúlofun þeirra verður opinber-
uð innan skamrns."
„Og hvern.... ef ég má vera svo frek-
ur að spyrja?“ (Auðsjáanlega trúði hann
ekki orði af því, sem ég sagði.)
„Mig sjálfan."
Orðin skruppu út úr mér fyrirvaralaust
— og gerðu mig í senn dauðskelkaðan og
hæstánægðan.
Stephen rak upp svo stór augu, að ein-
glyrnið féll úr skorðum. Ég naut sigurs-
ins, en hann stóð ekki lengi, því að sam-
237