Heimilisblaðið - 01.12.1964, Side 27

VII.
1 OFBOÐI. . . .
Gennehvolsheimilið vaknaði af værum
blundi eins og vera ber um sómakært og
Vlrðulegt heimili. Næturhjúkrunarkonan
Sa§ði, að Róbert hefði andað vært og
rólega um nóttina og mæltist til þess, að
k°nan hans væri látin vita af því við tæki-
feri. Daghjúkrunarkonan tók við. Dahlia
Kelmer fór á fætur stundvíslega, eins og
hún var vön. Gluggarnir stóðu opnir fyrir
^orgunsólinni, morgunmaturinn reiðubú-
lnn í borðstofunni, og stofustúlkan skund-
aði á fund yfirbrytans.
>,Hún er þar ekki,“ sagði hún. „Hún hef-
Ur alls ekki verið þar í nótt. Rúmið hennar
er ósnert."
högn hennar var uppgerðarleg.
„Og svo er annað, herra Frost. Martin
Grove finnst heldur hvergi. Þegar Clara
iór með morgunmatinn inn til hans, var
rUmið hans einnig ósnert, en á náttborðinu
hans lá bréf til frúarinnar."
>>Hr. Grove ætlaði sér áreiðanlega að fara
héðan,“ svaraði Frost virðulega og tók við
bréfinu. Hann beið þess ekki, að Dahlia
Kelmer kæmi niður, heldur fór sjálfur með
bað upp til hennar þegar í stað.
Hann beið frammi á ganginum á meðan
bún las það.
Hahlia varð forundrandi. Þær skýring-
ar> sem fram komu í huga hennar, voru
nenni einskis virði. Hún hafði borið tak-
J^arkalaust traust til Martins Grove. En
óað var líka sama, hvers vegna hann gerði
Petta. Aðalatriðið var, að hann hafði gert
Pað. Hún var ekki í vafa um, að hann hefði
^ert þetta út af Rinnu, en þá skýringu
^átti ekki gefa Róbert — aldrei nokkurn
lrtla. Það varð að útskýra málin þannig,
að Martin hefði komið heim þeirra erinda
0 utvega sér konuefni, og þar eð vonir
ans hefðu ekki rætzt, hefði hann orðið
sig ástfanginn af konu Róberts, sem
. ði verið einmana og óhamingjusöm,
einkum eftir að hún hefði komizt að raun
11111 hið sanna um ,,auðlegð“ Róberts. I
^ElMlLISBLAÐIÐ
bréfi sínu komst Martin svo að orði, að
Tía væri sú fegursta stúlka, sem hann
hefði nokkru sinni fyrirhitt, og hann væri
ákveðinn í að kvænast henni. Hann kvaðst
treysta því, að Dahlia gæti komið vitinu
fyrir Róbert — hún vissi vel, hvað Martin
meinti með þessu orðalagi — þannig að
hann gæfi skilnaðinn eftir, strax er hann
væri maður til að gera sér grein fyrir því,
sem gerzt hafði.
„Reynið ekki að hafa uppi á okkur til
að stöðva okkur,“ bætti Martin við í bréfi
sínu, og Dahlia var ekki meira undrandi
en það, að hún skildi kaldhæðnina í þess-
um orðum. Og þó — örlítill möguleiki var
á því, að hann meinti þetta ekki kald-
hæðnislega. Hugsazt gat, að í rauninni
væri Martin Grove ástfanginn af konu Ró-
berts; að hann hefði orðið það á þessum
tveim kvöldum, sem þau höfðu tækifæri til
að tala saman úti í garðinum.
Dahlia minntist þess, hversu reið Tía
hafði orðið fyrra kvöldið, þegar hún hafði
fengið að heyra sannleikann um fjárreiður
Róberts. Hún hafði komið inn fjúkandi
reið og kastað smaragðshringnum í Rinnu.
Hún hafði fyrirvaralaust gefið Róbert upp
á bátinn, eftir að hún hafði kynnzt gull-
fuglinum.
Dahlia gekk fram þangað, sem Frost
stóð.
„Jæja, Frost. Þér hafið verið lengi hjá
mér og fylgzt með ýmsum áhyggjum mín-
um. Getið þér hugsað yður, hvað komið
hefur fyrir núna?“
„Ég fer nærri um það, frú, en samt vona
ég, að ég hafi á röngu að standa.“
Hún reyndi að hafa stjórn á sér, varð þó
raunamædd á svip og mælti:
„Herra Grove og tengdadóttir mín hafa
farið brott — saman. Það er eins og í gömlu
sögunum. Ég þarf ekki að segja yður það
á neinu rósamáli.“
„Nei, frú. En þetta hefði mig aldrei
grunað um herra Grove.“
„Ekki ég heldur. Þetta er hræðilegt
áfall.“
247