Heimilisblaðið - 01.12.1964, Qupperneq 36

an hlut. Hún hafði haldið, að hann hefði
gleymt þessu, en Martin Grove var maður,
sem ekki leit út fyrir að gleyma því, sem
hann sagði. Þernan af skipinu fór leiðar
sinnar. Unga stúlkan, sem ekki virtist vera
óvön í slíku starfi, varð kyrr eftir. Réttast
var víst að spyrja hana einhverra vinsam-
legra spurninga fyrir siðasakir.
„Segið mér. . . . hafið þér verið stofu-
þerna áður?“
„Já, frú. Ég neyddist til að verða um
kyrrt heima, vegna veikinda í fjölskyldu
minni. En nú hefur húsmóðir mín tekið
sér ferð á hendur til Durban, og ég fer
líka.“
„Það var mjög ánægjulegt fyrir okkur
báðar....“
„Nafn mitt er Pella, ungfrú.“
„Fyrirtak, Pella. Viljið þér gjöra svo vel
að undirbúa bað fyrir mig og taka upp úr
töskunum mínum. Ég fer í síðbuxnadragt,
sem liggur efst í stóru töskunni. Hér eru
lyklarnir."
Ekki var hægt að neita því, að það var
þægilegt að geta talað þannig. Allur þessi
munaður var til mikilla þæginda. Enda
þótt henni væri ljóst, að í kvöld hlaut að
koma til gagnkvæms skilnings eða upp-
gjörs á milli hennar og Martins Groves,
fann hún til viss öryggis, öryggis, sem hún
hafði aldrei skynjað í nærveru Róberts.
Peha hafði tekið upp dragtina fyrir
hana. Hún var ljósgrá eins og ferðafötin
hennar, en af kostbærasta og mýksta pelli
taanlegu. Víðar buxur og stutt en þröng
skyrta án alls skrauts.
„Frúin er ein af þeim konum, sem klæð-
ir vel grátt,“ sagði Pella hrifin og örlítið
kumpánlega.
Hvers vegna var hún svona kumpánleg?
Frammi fyrir Dahliu eða Rinnu myndi
þessi stúlka aldrei leyfa sér slíkt.
En að sjálfsögðu sáu stúlkur sem hún
hvers konar fólk hún skipti við í það og
það sinn.
„Það eru ekki margir, sem geta gengið
í gráu,“ bætti þernan við. Auðsjáanlega
256
var hún ekkert mótfallin þvi að fá þjór-
fé. —
Tía brosti til hennar án þess að svara
og gekk aftur fram í salinn, þar sem þjónn-
inn var að undirbúa miðdegisverð þeirra.
Martin var þar einnig, nýrakaður og ilm-
borinn.
„Heyrðu, það var rétt, stofustúlkan er
búin að hafa uppi á einkaþernu handa
þér —“
„Já, þakka þér fyrir, hún er fyrirtak.1
„Ég hef pantað kampavín með matn-
um.“
Hún brosti vandræðalega og hafði á til-
finningunni, að þjónninn fylgdist með
þeim, án þess að horfa beint á þau.
Hveitibrauðsdagar — jafnvel brúðkaups-
nótt, hugsaði hann víst. Og ef til vill hafði
hann rétt fyrir sér, nema hvað það hafði
ekkert brúðkaup átt sér stað.
Henni varð hugsað til þess, að Róbei’t
hafði einnig pantað kampavín og reitt sig
á hagkvæma verkan þess á hana. Karl-
menn höfðu sérstakan hæfileika til a^
draga niður í dustið sérhvað það, sem
fallegt var.
Voru kannski til menn, sem fannst Þa^
sama um konur, — að þœr gætu dregið
ástina niður í dustið? Eða sem jafnvei
gengu upp í því, að þær gerðu slikt?
„Dásamlegt,“ svaraði hún.
Þjónninn var stimamjúkur, brosandi
elskulegur; hann minnti hana örlítið a
þjóninn í Veiðimannakránni, og samt va1
hann geysiólíkur honum. Hann hugsa^1
sitt, en auðsjáanlegt var, að hann bar mikla
virðingu. fyrir Martin Grove, þar set11
þjónninn í Veiðimannakránni hafði hvoi’k'
borið virðingu fyrir Róbert né hugsað hlý'
lega til hans á nokkurn hátt.
Þau settust til borðs. Hvaðeina var eiaS
fullkomið og hægt var framast að hugga
sér.
Þegar máltíðinni var lokið, kom þjóiaP'
inn með kaffi og koníak.
Síðan voru þau alein, rétt eins og ÞaU
Róbert höfðu áður verið.
HEIMILISBLAP10