Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 3

HAFALDAN HÁA
Eitir Goorge Grant skipstjóra.
FlutningaskipiS Marine Sulphur Queen
agði af stað síðasta dag febrúarmánaðar
la Beaumont í Texas, hlaðið fljótandi
lehnisteini, áleiðis til Norfolk í Virginia.
yeim dögum síðar hvarf skipið með
Iri áhöfn einhvers staðar á golfstraums-
SV8eðinu.
^v’að hafði komið fyrir? Hafði orðið
^Prenging í hinum eldfima farmi? Hugsan-
hgt er það, en varla sennilegt. Ef slíkt
hap ^ Sur s^a®’ myndi brak úr skipinu
leið
he:
;la sézt á stóru svæði, og flugvélar sem
áttu þar yfir, hefðu fljótlega orðið
ss varar. Hafði skipið oltið á hliðina
a brotnað sundur í stormviðrinu, sem
nm
sama leyti geysaði við austurströnd
■^neríku?
Ösjálfrátt verður sjómanni hugsað til
hgnanlegrar jötunbylgju: einstakrar hol-
eilu á stærð við hús, sem stundum mynd-
s iyrirvaralaust — að því er virðist rís
hpP ár sjálfu djúpi hins stormum ýfða út-
aí s 7~ og hvolfist :/fir skipið. Sjógangur
iag1 hrekur farm skipsins til ann-
]e ai hiiciar, þannig að skipið fær gífur-
^gan hliðarhalla og kemst ekki hjá því
h Ve}ta. Við slíka uppákomu er hvorki
b-..1 til að senda neyðarskeyti né setja út
^gunarbáta. Og sjaldan lifir nokkur
n,. ,Ur af> sem sagt gæti, hvað komið hef-
ur fyrir.
®ngu að síður hef ég heyrt frásögn af
einmitt slíkum skipsskaða. Meðal skips-
hafnar hjá mér var háseti, sem siglt hafði
á Mormackite, málmskipi, sem sökk í hafið
í ofviðri úti fyrir Cap Henry í Virginia
árið 1954.
,,Ég var staddur á afturþilfari og beið
þess, að leysa stýrimanninn af hólmi,“
sagði hann, „þegar skyndilega reis ofsahá
bylgja skammt frá skipinu. Ég teygði mig
í átt til einhvers, til að halda mér föstum,
þar til skipið hefði rétt sig við. En skipið
rétti ekki við. Það hallaðist æ meira. Og
áður en ég fengi vel áttað mig, var ég
kominn í sjóinn, en skipið horfið með
öllu.“
Siðar var honum bjargað, ásamt fáein-
um öðrum af áhöfn Mormackite.
Á þeim 48 árum, sem ég hef verið á
sjónum, hef ég einnig séð slíkar risabylgj-
ur tvisvar. Einkum er mér minnisstæð sú
þeirra, sem skall á Junior óveðursnótt eina
árið 1956, en ég var þá skipstjóri á því
skipi. Þetta gerðist um það bil 100 sjó-
mílum frá Cap Hatteras, úti í golfstraumn-
um, þar sem bæði Mormackite og Marine
Sulvhur Queen höfðu farizt.
Við stefndum til suðurs, og það var
kuldastrekkingur af vestri. Skipið hjó tals-
vert í öldurnar, en var þó á góðri ferð.
Klukkan var rúmlega tvö að nóttu til, þeg-
ar sjór skall á skipinu, svo að það nötraði
stafnanna á milli. Ég fór í vosklæði og