Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 4

gekk upp í brú, þar sem annar stýrimaður
var á vakt, John Bass að nafni.
Hann stóð úti á brúarvængnum stjórn-
borðsmegin, og sælöðrið streymdi niður
sjóhattinn og olíustakkinn. „Þetta er
nokkuð erfið nótt, herra minn!“ hrópaði
hann.
Ég kinkaði kolli. Þetta var erfið nótt,
en einnig á sinn hátt fögur og tilkomu-
mikil. I vesturátt var hálfur máni hátt á
lofti og sló silfurgliti á úfin skýin, sem
hröðuðu sér um hvolfin. Sælöðrið gekk
eins og knipplingaskraut upp af toppmynd-
uðum öldunum og náði allt upp í reyk-
háf skipsins. Það hljómaði eins og smellir
undan jötnasvipu. Tilkomumikil nótt — ein
þeirra fögru nátta, sem koma hjörtum sjó-
manna til að slá hraðar.
Skyndilega greip Bass í handlegginn á
mér og benti til vesturs. „Sjáið þér!“ hróp-
aði hann. „Sjáið þér þessa þarna? Hún er
beinlínis himinhá!“
Þarna var um að ræða öldu svo háa, að
svo virtist sem hún næði alla leið upp í
tunglið! Hversu há gat hún verið? Ef til
vill 30 metra. Og þarna kom hún æðandi
í átt til okkar, óðfluga eins og járnbrautar-
lest. Fyrirsjáanlegt var, að hún myndi
skella á okkur innan þrjátíu sekúndna í
mesta lagi.
Þrjátíu og fimm ára reynsla mín sem
sjómanns fékk mig til að bregðast við án
nokkurrar umhugsunar: „Hægt áfram!“
fyrirskipaði ég án hiks.
Bass gaf vélsímamerkið Hægt áfram,
og frá vélarrúminu var svarað með lágri
hringingu. „Á ég að gefa hættumerki,
herra?“ spurði hann.
„Nei“, svaraði ég.
Þetta var af ásettu ráði gert. Á þessum
tíma nætur vorum við aðeins fimm á þil-
fari. Hættumerki myndi senda alla áhöfn-
ina í skyndingu til starfa. Ef bylgjan skylli
á okkur í sama mund sem mennirnir kæmu
upp á þilfar, myndi magn hins geigvæn-
lega vatnsþunga, ásamt viðbrögðum skips-
ins, valda því að mennirnir sópuðust allir
fyrir borð. Betra var að láta þá vera kyrra
í kojunum, þar sem teppi og svæflar gætu
dregið úr mesta hnjaskinu.
Með hverri sekúndunni sem leið óx jöt-
4
unaldan og nálgaðist með ótrúlegum hraða.
Það var engu líkara en að hafið í heild
sinni hefði stigið upp í eina jötuneflda
reginbylgju, sem hvelfdist yfir okkur. S®*
löðrið rauk í andlit mér eins og hagl.
Bass beygði sig niður undir vindhlífina-
„Hún kemur beint á hlið!“ hrópaði hann.
Já, það leit út fyrir það. Nú var hún all'
nærri — allt of nærri. Enginn tími var til
að breyta stefnunni. Nöfn skipa, sem horf-
ið höfðu án þess vitað væri um orsökina,
þeim skaut nú upp í kollinn á mér: korn-
flutningaskipanna City of Boston og W°r
ratah, og málmskipanna Cyclops og Béfa'
giu. Bæði korn og málmar eru farmur, sem
er fljótur að hreyfast til, ef skipið tekuf
hnykk, þannig að þyngdarpunktur ÞesS
flyzt til, þangað sem hann sízt skyldi vera-
Farmur okkar var stykkjavara, öruggasú
farmur sem hugsazt gat. Aftur á móti vai’ð
mér einnig hugsað til Asiatic Prince, sem
sömuleiðis hafði horfið á dularfullan hátt
— með stykkjafarm innanborðs.
Ég óð í huganum gegnum lestir skipsins-
Þar var fullt af vel stöfluðum sekkjun1
sements og mjöls, kassar með vélahlutum,
kornvörum og skótaui, ballar með klæðn-
aði, léreftum og bómull. Á miðþilfarin11
voru 100 bílar rej'rðir fastlega. Og neðst a
botninum var farmur járns, bjálka, sem
skorðaðir voru rammbyggilega með stáj'
bitum. En gat allt þetta staðizt skyndi'
legan hliðarhalla, sem næmi 50 gráðum
eða meiru?
j<‘
„Nú kemur hún, herra! Hún kemui’-
hrópaði John Bass.
Ég leit enn einu sinni á bylgjuna. Hu11
reis fjallhá fyrir miðjum stjórnborða, ""
hærri en nokkurt bjarg! Á slíkri stund finn'
ur maður hvöt til að ákalla æðri máttai'
völd, en hér var ekki tími til bænalestui’S-
Við gátum fundið fyrir styrkleika býl&J'
unnar í nánd við okkur, ískaldan gustinn’
sem hún andaði á undan sér — og síðnn
hina löngu þögn, er hún var komin fast a
okkur.
„Haltu þér vel!“ hrópaði ég.
Bass þrýsti sér að vindhlífinni, sem val
úr stáli, og ég þrýsti mér upp að honunj-
Skyndilega minntist ég þess, að bi’úm
vængurinn á Lusitaniu gömlu rifnaði ei
HEIMILISBLAÚi£)