Heimilisblaðið - 01.01.1965, Page 5

sinn af eins og hann lagði sig, í miklum
síógangi — og þó hafði sú brú verið 23
metra yfir sjó!
Éyrsta viðbragð Juniors var að hallast
t^ndan hinum risavaxna brotsjó. Það hall-
aQist æ lengra til hliðar — 30.... 40.... 50
■ ■ ■ • 60 gráður, samkvæmt hallamælunum.
Jðan veltist það aftur til baka, skyndi-
ega — alveg upp í bylgjuna, sem um leið
0rn æðandi og helltist í margra tonna
vatnsmagni yfir okkur. Skipið nötraði og
^kalf eins og dýr í dauðateygjunum. Vatnið
°ssaði yfir brúna, skall utan um skor-
steininn og flæddi um efsta þilfarið um
eið og Junior rétti aftur við og hallaðist
bakborða. Ég hleraði eftir trjáverki
r°tna og ískrandi hljóði frá stálplötum,
p01 flögnuðu, en ég heyrði ekkert slíkt.
§ renndi augum fram og aftur um skipið,
eri sá bátana hanga á sínum stað í davíð-
únum. Ekki var neitt tjón sjáanlegt á efsta
Pilfari.
.. ^ rneðan aldan hélt ieið sinni til austurs,
kst ferð skipsins aftur. Síminn í stýris-
Usinu gall við. Bass svaraði honum. „Það
e* annar vélameistari“, tilkynnti hann.
’Uiann spyr, hvað við séum eiginlega að
®era okkur að leik hér uppi. Og hann vill
j^arnan láta senda sér regnhlíf niður, því
að leki ofan í skallann á honum, segir
nn- Viðkvæmir menn, þessir vélamenn".
Það hlýtur að hafa komizt sjór niður í
arrúmið, hugsaði ég. Kannski líka gegn-
m stóru loftrásaropin. Einn hásetanna
°ui æðandi upp í brú. „Það flæðir vatn
m allt skipið!“ hrópaði hann. „Það hafa
^ðzt margir menn!“
þe> sendi Bass niður, til að líta eftir
s Ssn- Síðan gekk ég inn í stýrishúsið og
eudi hættumerki. Ég gat heyrt hurðar-
e"ina um þvert. og endilangt skipið.
ennirnir þustu upp á þilfar, hver að sín-
Uln stað.
alr^aSS ^om a^tur °S tjáði mér, að risa-
st ^fði eyðilagt margar kojur. Alls
Um Var S1°r' ..Gld'brotin hafa lent út
allt“, sagði hann, „og það er guðsmildi,
enginn skuli hafa drepið sig.“
b-S fór undir þiljur.
Á botni skipsins, fjórum hæðum neðar,
hafði orðið straumrof, og þar var niða-
myrkur. Ekki varð maður veltingsins var
þarna niðri, og hljóðið frá stormi og sjó
barst manni ekki til eyrna, svo að það var
næsta óskiljanlegt, að maður skyldi vera
staddur um borð í sama skipinu. Á káetu-
gólfunum var sjórinn í miðjan legg og
streymdi fram og aftur, eftir veltingi skips-
ins. Á sjúkradeild skipsins voru nokkrir,
sem höfðu slasazt, en aðrir hölluðu sér upp
að veggjum og höfðu vafið lökum um sár
sín. Þar til Ijósin komust aftur í lag, vann
ég við að hreinsa og sauma sár mannanna
við bjarma frá vasaljósum.
Það var kominn morgunn, þegar ég gat
yfirgefið sjúkradeildina. Sjórinn í göngun-
um hafði verið ausinn; skipið var í þann
veg að vakna til nýs lífs, með önn og
umhyggju margra manna, og ilmi af kaffi
og mat. Ég gekk upp í brú og staðnæmd-
ist við einn gluggann í stýrishúsinu.
Nokkuð hafði vindinn lægt, sjórinn orðið
kyrrari, og eldrauður morgunhiminn veitti
fyrirheit um fagran dag. Til allrar ham-
ingju höfðum við orðið fyrir tiltölulega
litlu tjóni og enginn af áhöfninni hafði
slasazt alvarlega.
Hvað er það, sem veldur þessum risa-
bylgjum? Þær rísa á öllum höfum heims,
þegar ofviðri geysa, en enginn hefur get-
að gefið skýringu á því, hvers vegna eða
hvernig þær myndast. Geta þær verið af-
leiðing voldugra hafstrauma? Eða stafa
þær af hvirfilvindum á stormasvæðinu?
Standa þær i sambandi við breytilegt
landslag á hafsbotni? Sennilega ráða vís-
indamenn þessa gátu einn góðan veðurdag,
og ég læt þá um það, með ánægju. Ég hef
sjálfur lifað af slíka reginbylgju, og það
er mér meira en nóg.
Gustav Bringelsen, fyrsti stýrimaður,
kom upp til mín með bolla af heitu kaffi.
Hann leit á gegndrepa buxur mínar, sem
einnig voru blóði ataðar. „Sjómaðurinn
þarf oft að láta hendur standa fram úr
ermum,“ sagði hann.
Ég kinkaði kolli. Þetta var ekki svo f jarri
lagi.

ÍLISELAÐIÐ
5