Heimilisblaðið - 01.01.1965, Side 7

bæði heitt og rjótt. Aldrei fyrr hafði hún
P^nsað eins mikið og á þessu kvöldi. En
jnnst inni var hún logandi af heift. Hvað
bblt Anders um hana? Nei, hún var ákveð-
*n í því að líta aldrei í áttina þangað sem
nann var.
■— þetta var búinn að vera langur og
strangur vetur. Mánuðum saman hafði
0°rðurinn verið ísi lagður, og frá bæjar-
oyt'Um Andersens formanns, niðri við sjó-
|nn> sást ekki annað en ís og aftur ís, svo
angt sem augað eygði. Heimurinn hafði
reytzt í hvíta eyðimörk undir stjörnu-
jórtu fagurhveli. Sjóþorp lá á nesi við
Hrðarmynnið, og þegar ísinn var mann-
e‘dur að vetri til fóru veiðimennirnir út
a® álaholunum og veiddu sér ál. Á þann
att gátu menn haft ofan í sig, þegar fast-
ast svarf að.
Nokkrum dögum eftir dansleikinn í
ranni kom Anders Hög í heimsókn. For-
^aðurinn og kona hans tóku vinsamlega
a móti honum. Sjómaðurinn var þekktur
óugnaði og drengskap, ráðvendni, og
yi'ir að innvinna sér drjúgan skilding,
eSar svo bar undir. Foreldrum stúlkunn-
1 kom saman um það, að ef það ætti fyrir
b ristínu litlu að liggja að ganga að eiga
uann> yrði það ekki sem verstur ráðahag-
r- Ungmennin tvö voru skilin ein eftir í
a ^tunni um stund. Kristín sat hin stillt-
a á stól sínum og saumaði, en Anders
eU ókyrr í sínu sæti.
b ”Ertu reið út í mig, Kristín?" spurði
>>Heið?“ svaraði stúlkan og leit á hann
bns °g hún skildi hvorki upp né niður í
ætt -Sem ^ann var að segja. Hvers vegna
til ! bún að vera reið? Svipur hennar gaf
b kynna slíkt kæruleysi, að Anders reis
^tur örvinglaður og gekk til hennar.
u var önugur í orðum við þig þarna
baft ^v°táið,“ sagði hann. ,,Ég skil vel, að
je ð. S0erði þig, 0g ég hafði heldur ekkert
hf^ til að segja það sem ég sagði. Ég
að akkert leyfi til að ásaka þig fyrir það
u hú skemmtir þér. Ég hef verið að hugsa
^ ^?tta síðan, og ég skil það nú, að þegar
ve missti stjórn á mér, þá var það aðeins
Sna þess, að ég gat ekki unnað öðrum
þess að dansa við þig.“
^ktMlLISBLAÐIÐ
,,Jæja,“ svaraði Kristín og vissi ekki vel
hvernig hún ætti að taka þessari játningu.
Það var ágætt, að Anders kom fyrir sig
vitinu og sá, að hann hafði sært hana, —
en hann mátti heldur ekki sleppa frá þessu
á svona auðveldan hátt. Hann varð að
skilja það, að einnig hún hafði sinn eigin
vilja. Hún ætlaði sér auðvitað að fyrirgefa
honum, en bara ekki alveg strax.
,,Ég er eiginlega búin að gleyma hvað
þú sagðir þarna um kvöldið,“ sagði hún að
lokum. ,,Þér fannst víst ég dansa of mikið,
og það getur vel verið rétt. Þegar þú varst
farinn, dansaði ég svo til allan tímann við
hann Lars Hede.“
„Þann kvennabósa!" hrópaði Anders
upp.
Kristín virti hann fyrir sér ertnislega.
„Hann er ekki verri en hver annar,“ svar-
aði hún. „Og það er gaman að tala við
hann, og hann dansar vel. Ég er nú ekki
fædd til þess að taka alla hluti of alvar-
lega.“
„Kærirðu þig yfirleitt ekkert um mig
lengur?“ spurði Anders Hög. „Sú var þó
tíðin, að þú vildir vera í mínum félagsskap
og kærðir þig ekki um aðra. Og aldrei
mun ég geta fellt mig við aðrar stúlkur
en þig.“
„Þetta segirðu núna,“ svaraði Kristín og
brosti dauft. „Þetta hélt ég lika einu sinni.
En ástin er sjúkdómur, sem hægt er að
lækna. Og þú munt sjá til, að hann líður
hjá, Anders.“
Svipur Anders I-Iögs lýsti djúpri þján-
ingu, og Kristín fann fyrir skyndilegri
löngun til að hlaupa upp um hálsinn á hon-
um og biðja hann fyrirgefningar. Orðun-
um var ekki ætlað annað en vera stríðni.
En — nei, hann hafði gott af að reyna
það, hvernig honum þætti að missa hana.
I fáeina daga ætlaði hún að halda honum
í óvissunni, en taka hann síðan í fulla
sátt.
Sjómaðurinn greip hattinn sinn og stóð
andartak þögull fyrir framan hana.
„Ég hefði aldrei haldið, að þannig ætti
þetta eftir að enda á milli okkar,“ mælti
hann að lokum. „En þá er líklega bezt ég
fari núna og komi ekki aftur. Úr því þú
7