Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 8

kærir þig ekki um mig, þá er bezt ég sjái
þig sem sjaldnast. Vertu sæl, Kristín!"
Áður en stúlkunni gafst tóm til að svara,
var hann farinn út úr dyrunum, og hún
heyrði þungt fótatak fyrir utan húsið. —
Kristín varpaði frá sér saumadótinu og
hallaðist grátandi fram á borðið. Hvílíkir
skapsmunir sem hún hafði til að bera!
Líklega hafði aldrei lifað jafn harðbrjósta
mannvera á þessari jörð! Þegar Anders
kom, fullur auðmýktar, og bað hana um
fyrirgefningu, tók hún honum ómannúð-
lega og hratt honum frá sér — enda þótt
hann væri eini maðurinn, sem henni þótti
vænt um!
Móðir hennar gekk inn í stofuna með
bolla á bakka.
„Hvar er Anders Hög?“ spurði hún
undrandi.
Kristín var búin að grípa til saumadóts-
ins aftur og laut nú yfir það grátnum
augum.
,,Hann er farinn,“ svaraði hún stuttlega.
,,Farinn?“ spurði móðirin. „Það hlýtur
þá eitthvað að vera á seyði á millum ykk-
ar, ekki gott. Hvað hefurðu sagt við hann?
Hann er þó einn skikkanlegasti piltur, sem
fyrirfinnst og er ekki vanur að haga sér
illa.“
„Æ, það var ekkert,“ svaraði Kristín.
„Hann vildi bara komast heim til sín.“
Móðir hennar hristi höfuðið.
„Þú ert skrýtin stúlka,“ sagði hún. „Að
hrekja hann þannig burt frá þér, þótt allir
sjái, að þið eruð hvort öðru hjartfólgin.
Góðan mann á maður að koma fram við
á góðan hátt.“
Þegar Kristín var háttuð, grét hún sig
í svefn. En næsta morgun var ekkert á
henni að sjá. Hún minntist ekki á Anders
Hög, og ekki var svo að sjá sem hún þjáð-
ist af neinni ástarsorg. Hún var þvert á
móti mjög glaðleg; kátari en hún átti jafn-
vel að sér að vera. Móðir hennar hafði
nánar gætur á henni.
„Ég botna ekkert í henni,“ sagði hún við
mann sinn. „Þegar ég minnist á Anders
við hana, setur hún á sig snúð og lætur
sem það skipti hana engu hvað um hann
er sagt. Ætla mætti, að hún væri grunn-
færin í hugsun.“
8
Andersen formaður hristi höfuðið. "
„Kristín er traust stúlka, það er víst um
það,“ svaraði hann. „En hún hefur nokkuð
stirða lund, enda þótt hún virðist vera
glaðlynd og leika á als oddi. Hún á bágt
með að láta undan. Og þeir, sem þannig
eru, eiga bágast með sig sjálfir. Við verð-
um að láta eins og við vitum ekki, að neiú
ami að. Það er tilgangslaust að tala um
fyrir henni.“
Nokkrum dögum síðar var það á allra
manna vitorði í þorpinu, að Anders Hög
hafði drukkið sig blindfullan í kránni og
orðið óviðráðanlegur. Um þetta var mikið
skrafað, því að hann hafði ætíð verið mikili
skikkanlegheita- og hófsemdarpiltur, sein
ekki rasaði um ráð fram. Þegar KristínU
barst þetta til eyrna, gekk hún upp í her-
bergið sitt og læsti að sér. Hún lagðist
upp í rúm og grét. Bara að Anders viH1
segja eitt orð við hana, þá yrði allt gott
aftur. En þótt hún ætti lífið að leysa m.vn°‘
hún ekki geta fengið sig til að fara á ha°s
fund og segja honum, að hún meinti alls
ekkert með þessu heimskulega hjali, sem
hún hefði látið sér um munn fara. Hins'
vegar var nú kætin horfin úr fari KriH'
ínar — og hin glaða stúlka varð sem ól
önnur.
-----Þótt komið væri fram á þann tíma;
þegar búast mátti við þvi, að ísinn leýstl
af firðinum, var hann enn hulinn þykkum
frera. Skindauf vorsólin bjó ekki yfir nen1'
um mætti, og um nætur var frostharka-
Skynsamt fólk var hinsvegar þeirrar sk°ð'
unar, að ef aðeins kæmi stormur svo un1
munaði, væri ísinn úr sögunni og bátarn11
kæmust aftur á sjóinn eftir langan og v°n’
dapran vetur. Á hverju kvöldi skyggnd118.
sjómennirnir til veðurs; hvort ekki v#11
eitthvað sem benti til breytinga. Það val
hart að hugsa til þess, ef síldveiðarna1
gætu ekki byrjað á réttum tíma; nú haf
margur þörf fyrir að geta innunnið s<n
skilding. Menn höfðu komizt af yfir
vet-
urinn og bjargað sér sem bezt þeir gatu’
goggað ál og selt hann upp um sveitir; e
reikningurinn hjá kaupmanninum var 1
orðinn það hár, að hugsandi fólk var far^
að hafa þungar áhyggjur. — Ætlaði v01 ,
aldrei að koma, með síldveiðar og aura
HEIMILISBLAí,i£)