Heimilisblaðið - 01.01.1965, Síða 9
a^ra hönd? Sjómennirnir þráðu þeyinn, rétt
®ns og bóndinn þráir þurrk, þegar hann á
heyfeng sinn ókominn undir þak.
Anders Hög var ekki í hópi þeirra, sem
erfitt áttu með að komast af. Hann var
einhleypur og þénaði það mikJa peninga
aðra árshluta, að engu máli skipti fyrir
Uann> þótt veturinn teygðist á langinn. —
. nders Hög ól ekki á neinum peninga-
^yggjum, hann hélt sig í ró innandyra, en
°1 engu að síður á áhyggjum af öðru tagi
þeim ekki litlum. Nótt sem dag var
^Wstín í huga hans. Engrar huggunar var
a® leita í brennivíni, og hann drakk sig
kki fullan nema í þetta eina sldpti. Þess
stað sneri hann sér nú að starfinu starfs-
^ns vegna. Hann reis snemma úr rekkju á
j^orgnana °S bætti net við lampaljós. Strax
Pegar dagsbirtunnar naut, fór hann út á
joi’o með álastöngina sína. Hann kom ekki
1 land fyrr en dimmt var orðið, og strax
ei hann hafði lokið við kvöldverðinn lagð-
'st hann til hvíldar og reyndi að sofna. En
1 ulega kom það fyrir, að um miðja nótt
*eis hann úr rekkju á ný og gekk ósofinn
til
verks.
, ®v° einn dag kom stormurinn, loksins.
. ,eins fáeinir álaveiðimenn voguðu sér út
j ls'un, og þeir komu snemma aftur í land.
r°kkrinu gaf brakið í ísnum til kynna,
a hann væri tekið að levsa. Golan í byrj-
var orðin að stormi, og í myrkrinu sást
yttaí brimrönd nokkurn spöl frá strönd-
ni- Ishellurnar voru þegar komnar á
hreyfingu.
Andersen formaður kom heim, alvarleg-
Urásvip.
»Þeir segja, að Anders Hög sé ekki enn
ekk^nn * ian(h“ sagði hann. „Hann varð
, ai samferða hinum álakörlunum, þegar
r féru heim og stormurinn jókst.“
Kuistín varð föl eins og kölkuð gröf.
1 ’’^r hann þar úti?“ spurði hún hljóm-
.u|lsj; »En það verður að gera eitthvað til
bjarga honum! Hefur nokkur farið til
ð leita hans?“
ó aðir hennar hristi höfuðið. „Það væri
^ s Uianns æði að fara út í þetta veður.
Ur §æti malazt eins og skurn á milii
^ykkra ísflaganna. Og það er ofsa-
^filM----
„En hann deyr!“ hrópaði Kristín. „1
þessu roki hrekst hann á haf út . . .“
„Margt getur skeð,“ svaraði gamli for-
maðurinn. „Maður hefur áður heyrt um
menn, sem sáust af skipum staddir í nauð-
um úti á ísjökum. Spurningin er, hvort
hann getur afborið kuldann. Isinn bráðnar
ekki fyrst um sinn, það sterkur er hann.“
Kristín starði fram fyrir sig, og faðir
hennar var reiðubúinn að taka af henni
fallið, ef líða skyldi yfir hana. En hún sneri
sér rólega í átt til hans.
„Þið verðið að gera tilraun til að hjálpa
honum,“ sagði hún. „Ætlið þið að láta
manninn farast, án þess að gera tilraun
til að bjarga honum? Aldrei myndi hann
hafa látið slíkt gerast!“
„Það er ekki hægt að aðhafast neitt,“
svaraði formaðurinn faðir hennar lágt.
„Við komum ekki mótorbát á sjó, og ekki
er hægt að fara á árabát í ísnum/ Við vor-
um að tala um þetta heima hjá Jens Niss.
Við verðum bara að vona, að gæfan verði
honum hliðholl."
Kristín svaraði ekki, en gekk út úr stof-
unni. Andartaki síðar kom hún inn aftur,
klædd gömlum olíustakki og með sjóhatt
á höfði.
„Hvað ætlastu fyrir?“ spurði faðir henn-
ar. „Ertu gengin af vitinu?“
„Ég ætla að fara út til hans,“ svaraði
Kristín. „Ég get áreiðanlega fengið ein-
hvern til að setja út bát. Sjálf get ég róið.
Og geti ég það ekki, þá. . . . “
Gamli maðurinn greip þétt um handlegg-
inn á henni, en hún sleit sig lausa.
„Mér er alvara,“ sagði hún. „Og ef þið
viljið ekki hjálpa mér með bátinn, þá stekk
ég út á ísinn!“
Formaðurinn var ekki lengi að bregða
sér í tréyjuna sína.
„Komum,“ sagði hann. „Kannski fást
einhverjir yngri mannanna til að koma
með.“
Niðri við bryggjuna stóð hópur veiði-
manna og mændi út yfir fjörðinn. Það hafði
frétzt, að Anders Hög væri enn úti á ísn-
um, og menn töluðu í lágum hljóðum um
fréttina. Þeir voru ekki margir sem töldu,
að hann kæmist lifandi til lands. Andersen
formaður gekk inn í hópinn.
iLISBLAÐIÐ
9