Heimilisblaðið - 01.01.1965, Side 10

„Við verðum að komast út og reyna,
hvort við getum fundið hann, piltar,“ mælti
hann. „Sjáum nú til, hverjir telja sig karl-
menni og sanna sægarpa. Við verðum að
taka árabát — sjálfur skal ég sitja undir
stýri.“
Það datt þögn á hópinn, en að lokum
stigu tveir piltar fram. Sá þriðji kom á
eftir þeim.
„Eruð þið ekki fleiri?“ hrópaði formað-
urinn. „Okkur vantar einn mann.“
„Við eigum konu og börn,“ sagði rosk-
inn sjómaður lágt og ákveðið. „Og hver
sér um þau, ef eitthvað kemur fyrir
okkur?“
„Fjórðu árina get ég tekið,“ sagði
Kristín. „Þú hefur hvað eftir annað sagt,
að ég gæti róið eins vel og háseti.“
Andersen formaður hugsaði sig um
augnablik. „Ágætt,“ sagði hann. „Við skul-
um þá skjóta báti á flot.“
Það tók langan tíma að renna þungum
bátnum út fyrir ísröndina, en að lokum
tókst það. Mennirnir voru ekki seinir til
að hlaupa upp í. Napur vindurinn blés gegn
um merg og bein, og þungir ísjakar krömd-
ust upp að kinnungum bátsins. Tunglið
var komið í ljós og skein millum sundur-
tættra stormskýja. Andersen formaður
settist undir stýri og hafði nánar gætur á
rekísnum, sem hótaði að mölva kænuna
mélinu smærra, en mennirnir streyttust
löngum og seinlegum áratogum. Kristín
fann, hversu hjartað barðist í brjósti henn-
ar, þar sem hún deif þungri árinni í sjó.
En ef ekki yrði hægt að bjarga Anders,
myndi hún aldrei hljóta gæfu í þessu lífi.
Engum var Ijóst, hversu löng stund leið.
1 landi grillti í húsin eins og litla ljósdepla.
Stormhljóðið og brakið í molnandi ísnum
gerði að verkum, að ekki heyrðist manns-
ins mál. Formaðurinn hafði beint stefnunni
til hafs. Hann var hokinn í sæti og skyggnd-
ist út í ísinn í hvert skipti sem skýi hratt
frá tunglinu. Svo lengi sem vindur og
straumur var hagstæður, var ekki mikil
hætta á ferðum, — en hvernig myndi
reynast að ná landi aftur? Andersen for-
maður varpaði þeirri tilhugsun frá sér.
Nú sást ekki lengur til lands, og svo
langt sem augað eygði grillti ekki í annað
10
en sjó og íshröngl. Ein árin brotnaði, og
formaðurinn var fljótur að grípa til auka-
árinnar. I sama mund slapp báturinn und-
an rekísjaka, sem hótaði að velta honum-
Skyndilega reis formaðurinn hálfur ur
sæti sínu.
,,Hrópið!“ rumdi hann. „Hrópið eins hátt
og þið getið! Það er eitthvað þarna úti
fyrir!“
Hann lyfti hendinni, og allir hrópuðu
allt hvað af tók. Þetta var nánast óhugn'
anlegt úti á rúmsjó í myrkri. Svo hlustuðu
allir í eftirvæntingu. Svarið sem barst, vai
frámunalega veikt.
„Herðið róðurinn!" skipaði formaðurinn-
„Það er einhver á ísjakanum þarna fram
undan.“
1 hálftíma, sem virtist heil eilífð, var
róið af lífs og sálar kröftum. Kristín vai
komin með blöðrur í lófana og fannst árin
vera eins og logandi járn í greipum henn-
ar. En hún lagði allan þunga sinn og mátt
í árartogið og reyndi að hugsa ekki um
neitt. Ef faðir hennar hafði nú á röng11
að standa!
Aftur heyrðist hrópað, og nú miklu n#1-
Formaðurinn beitti stýrinu til hliðar,
báturinn lagðist upp að stórum ísjaka-
Einn mannanna krækti stjaka í skörina.
„Hingað!“ hrópaði formaðurinn fulluu1
hálsi. „En skríddu á fjórum fótum, þegal
þú kemur fram á brúnina þar sem ísinn el
þunnur.“
I tunglskímunni sást nú greinilega móta
fyrir þreklegum likama Anders HÖg^;
Hann birtist þar sem hann kom skríðana
eins og sérkennilegt dýr í áttina að bátn
um. Þegar hann var skammt undan, bras
ísinn. Hann hvarf sjónum andartak, eI’
skaut upp aftur og var dreginn um bo1
í bátinn. _ .
„Anders,“ hvíslaði Kristín hásum róm1-
Hann gat ekki svarað, svo mikið var
honum dregið, en varir hans bærðust. F01
maðurinn rétti honum fleyg.
„Drekktu!" sagði hann skipandi. „Og 11
verður þú að taka við ár stúlkunnar. Þ
þú færð ekki hita í skrokkinn, drepstu u
kulda!“
-rn J1
Anders hlýddi skipuninni, og aftur v
sezt undir árar. Kristín sat í hnipri í m1 J
HEIMILISBLAÐi£)