Heimilisblaðið - 01.01.1965, Page 14
Hún fékk það sem hún vildi
Smásaga efíir Kaíhleea O'ltricn.
Rétt í því sem Catherine ætlaði að fara
að gefa einu af Orpington-hænsnunum sín-
um skammt af glyseríni og brennivíni,
heyrði hún garðshliðinu skellt. Hún sneri
sér við og leit út um gluggann, og henni
brá. Þarna var Liane komin og gekk eftir
hellulögðum stígnum í átt til hússins.
Catherine lagði sjúku hænuna aftur í
flónelfóðruðu körfuna við eldstóna, þar
sem hún hafði búið um hana, svo að hún
gæti jafnað sig sem bezt. Síðan gekk hún
fram í opnar dyrnar, þangað sem sólin
skein inn og lýsti upp hvítkalkaða veggina,
og stóð þar og virti Liönu fyrir sér.
,,Góðan dag, Catherine!" sagði Liane
strax er hún kom auga á hana.
Catherine tók ekki undir kveðju henn-
ar. Hún stóð aðeins þögul og kyrr, og á
fögru, hraustlegu andliti hennar var eng-
in svipbrigði að sjá.
„Hvað viltu mér?“ spurði hún loks.
Liane sveiflaði hanzkaklæddri hendinni
lítið eitt.
„Elskan mín, þú ert alltaf jafn blátt
áfram, má nú segja. En þannig er mál með
vexti, að eins og sakir standa er ég gest-
komandi hjá Lathom á Stonham, og það
er svo yndislegt að fara í göngu gegnum
skóginn. Þá kom mér allt í einu til hugar
að líta inn til þín um leið. Býðurðu mér
ekki innfyrir?“
Catherine vék til hliðar án þess að segja
orð, og Liane gekk inn í húsið. Hún flutti
með sér einhverskonar framandi ilmvatns-
þef, sem olli því, að manni fannst jasmínu-
ilmurinn við dyrnar heimatilbúinn og
frumstæður.
14
„Þetta er dásamleg lítil stofa,“ sagði
Liane gælulega um leið og hún gekk inn 1
einu eiginlegu vistarveru kofans. „Og hel’
er allt með sömu ummerkjum. Hellulagt
gólf og hlóðir, gamaldags rimlagrind og
furubrenni, eikarbjálkar og litlar rósa-
gardínur — svo notalegt og enskt —- svo
ekta katrínskt!“
Svipur Catherine varð ekki vitund blíð'
ari. Hún tók sér ekki sæti, þótt Liane sett-
ist í einn af gömlu hægindastólunum.
„Það eru nú ekki nema þrjú ár síðan
þú varst hér síðast,“ mælti Catherine sinn1
skæru röddu. „Þú átt varla við. það, a^
hellugólf og eldstó taki miklum breyting'
um á svo stuttum tíma.“
„Að hugsa sér, eru þrjú ár síðan? Svo
langt um liðið ?“ sagði Liane og dró af
sér mjúkan svínaskinnshanzkann. „Já, nu
man ég það. Það var að áliðnu sumri. Lg
mun hafa komið til að sækja körfu al
eplum.“
„Já,“ svaraði C-atherine. „Og þú konast
um leið til að biðja mig um að láta Þel
eftir Simon Guest, svo að þú gætir gifzt
honum sjálf.“
„Já, rétt er það. Ég man, að þú varðst
mjög undrandi. Var það ekki?“
„Jú, nokkuð — þar sem ég var nefnileSa
trúlofuð honum, þegar þetta gerðist."
„Æjá, nú man ég þetta allt. Þetta vf1
allt saman mjög leiðinlegt, Catherine.
fullvissa þig um, að mig grunaði ekki, a
ég ætti eftir að verða ástfangin af Simon>
þegar þú fyrst kynntir okkur — hann sen1
unnustann þinn.“ .
„Ég skal trúa því. En þegar þú koms
HEIMILISBLAÐi£)