Heimilisblaðið - 01.01.1965, Page 17

^nna: „Meðal viðstaddra tökum við eftir
f^ady Liane Lathom í hópi vina sinna . . .“
^n_ ekki leið á löngu, unz setningarnar
nljóðuðu einhvern veginn svona: „Meðal
Peirra sem innst sátu var Lady Lathom og
■“larefield lávarður . . .“
. Dag nokkurn rakst Catherine á fyrir-
i dagblaði, sem hljóðaði á þessa lund:
við fjallgöngu í ölpunum. Þar las hún,
a® Sir Rudy Lathom hefði, við djarflega
jfraun til að klífa Kaiserberg, hrapað þús-
úndir feta. Og nokkrum mánuðum eftir
las hún um hina hátíðlegu giftingu
,ac*y Lathoms og Blarefield lávarðar, eins
^kasta óðalseiganda á öllu Bretlandi.
Enn liðu fimm ár.
Catherine og Simon spöruðu við sig allt
^að þau gátu, til þess að geta kostað
°rn sín í skóla síðar meir. Þau áttu nú
y° drengi. Annars höfðu þau komið sér
eins vel fyrir og hugsazt gat, miðað við
. r litlu tekjur, sem þau höfðu. Stöku
^nnum bárust þeim fréttir af Liönu inn í
10 tilbreytingarlausa daglega líf þeirra.
nane Var Sl^ jíona; seni einna 0ftast var
.Josmynduð, af þeim sem hátt voru settar
v Pjóðfélaginu. Hin fagra Lady Blarefield
ai’ð orðlögð fyrir fegurð sína, ríkidæmi,
■ artgripina sem hún átti, fyndnina og
lr>a skemmtilegu framkomu sína. Lady
^ arefield í Cannes, Lady Blarefield um
.0rð í „Liane“, skemmtisnekkju manns-
síns, Lady Blarefield á garðpallinum
urir utan hið fagra og reisulega heimili
1 t í Northamptonshire — þetta gaf að
lesa
a kápum helztu viku- og mánaðar-
Þtanna.
^onar sögusagnir gengu að vísu
atlaust manna á meðal, en komu ekki
111 í blöðunum. Um ungan mann af kon-
sem hefði afsalað sér tign sinni
geta gifzt konunni, sem hann elsk-
j p1 og var nú hvað eftir annað séður
elagsskap Lady Blarefield, á meðan hin
^ §a 0g fagra eiginkona hans var að
fi unga 0r harmi ein heima. önnur saga
and’ i Um ^adý Blarefield og hjartaknos-
r. 1 kvikmyndaleikara, enn önnur um
ar sPeskan ballettdansara, ein um son ríkr-
’ enskrar yfirstéttarfjölskyldu, sem tek-
^tMlLISBLAÐIÐ
inn hafði verið úr skóla og sendur til
Kanada til að forða hneyksli.
Og svo gerðist það, einmitt um sama
leyti og Catherine varð tuttugu og fjög-
uri’a ára, að hún heyrði garðshliðinu lokið
upp og sá Liane ganga í átt að húsinu öðru
sinni . . .
Catherine gekk fram og opnaði ytri
dyrnar. Ungu konurnar tvær — önnur í
gömlu og slitnu pilsi og snjáðri treyju, hin
í nýtízkulegri dragt frá Patou — stóðu
þarna og störðu hvor á aðra. Liane sá fyrir
sér roskna konu með þreytuleg augu, grá-
sprengt hár og andlitssvip, sem bar vott
um erfitt strit og áhyggjur. Catherine sá
jafnöldru sína, sem enn hélt ungdómsfersk-
leika sínum í öllu útliti. Samt var í svip
þessarar ungu og vel klæddu konu eitt-
hvað, sem olli henni furðu. I rauninni leið
henni strax eitthvað illa í návist hennar.
Þetta var Liane eins og hún mundi hana
frá fyrri dögum, og þó hafði hún á til-
finningunni, að hér væri aðeins óbreytt
hin ytri Liane, en hið innra væri gerbreytt
kona.
„Góðan dag, Catherine," sagði Liane.
„Góðan dag, Liane,“ svaraði Carherine.
„Þú býrð enn í þessu sama litla húsi,
Catherine? Þér hefur ekki liðið sem bezt
eftir að þú giftist Simoni, er það? Lífið
hefur ekki reynzt neinn leikur fyrir þig —
eða hvað?“
Hún virti hvaðeina vel fyrir sér í lítilli
og fátæklegri stofunni; augu hennar grand-
skoðuðu hvítklædda veggina, slitið gólf-
teppið og snjáð áklæðið á stólunum, sem
búið var að bæta og staga.
„Þetta hefur verið lífsbarátta,” viður-
kenndi Carherina. „Við eigum tvö börn.
Þau voru þrjú, en eitt þeirra dó.“
„Hafið þið verið mjög fátæk, Catherine?"
Catherine hló.
„Líttu á mig,“ svaraði hún og togaði í
gömlu treyjuna sína með vinnuslitinni hend-
inni.
„Já, ég er einmitt að því,“ sagði Liane.
„Ég er að virða þig fyrir mér. Mér hefur
alltaf fundizt þú vera ósköp venjuleg
stúlka. En þú hefur breytzt. Nú ertu orðin
fögur, Catherine.“
Catherine leit á hana snögglega. Hvað
17