Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 18
gat hún átt við með þessu? Allt í einu tók
hún eftir dálitlu, sem kom henni til að
kippast við. Augun í hinu fagra og vel
snyrta andliti Liönu, þau voru dauð. Það
var tjáningarlaus gríma, sem horfði á
hana. Sálin — hin eiginlega mannvera —
hún fyrirfannst þar ekki.
,,En þú ert hamingjusöm, er það ekki,
Catherine?" spurði Liane.
Catherine leit undan.
„Hamingjusöm,“ endurtók hún lágt, eins
og hún væri að tala við sjálfa sig. ,,Jú, ég
er mjög hamingjusöm.“
Báðar urðu þögular. Hvorug hreyfði sig
eða sagði orð. Síðan laut Liane fram í
sæti sínu.
„Hvers vegna spyrðu mig ekki, hvað ég
vilji þér núna?“ sagði hún.
Catherine leit á hana.
„Ég veit ekki, hvað þú getur viljað mér,“
svaraði hún blíðlega. „Ég hef ekkert til að
gefa þér lengur. Áður þegar þú komst, þá
vildirðu Simon, og þú fékkst hann. Svo
komstu og vildir frelsi þitt; það veitti ég
þér líka. Ég er fátæk kona, Liane, þreytt
af vinnu, ekki ung lengur, stöðugt með
áhyggjur af börnunum mínum — framtíð
þeirra — og af heilsu mannsins míns; aldrei
örugg vegna þess, sem morgundagurinn
kann að bera í skauti sér, — hvað þá kom-
andi ár. Hvað get ég nú haft, sem þú óskar
eftir?“
„Hamingjuna, Catherine," svaraði Liane
lágt.
Catherine leit rólega á hana. Hún sagði
ekkert við þessu. Það var Liane, sem rauf
þögnina og tók að tala bæði hratt og af
ákefð:
„Þú varst vön að segja, að ég fengi
alltaf það, sem ég óskaði mér. Já, það var
satt, ég fékk allt sem ég óskaði mér. Hvers
virði er lífið, ef maður fær ekki það, sem
mann langar til? Lífið er svo óskiljanlega
stutt — ekki nema örskotsstund, brot af
eilífðinni, og þegar það er búið, hvað þá?
Kannski eitthvað, kannski hreint ekki neitt
— um alla eilífð. Ég var fastákveðin í þvi,
að ég skyldi fá eins mikið út úr þessu litla
broti af eilífðinni eins og í mínu valdi
stæði. Og ég hafði góða aðstöðu til að fá
það. Fegurð, gáfur, vald til að gera það
18
sem mig lysti — eða hefði það ekki verið
heimskulegt af mér að nota ekki allt þetta?
Ég tók Simon frá þér og giftist honum,
vegna þess ég þráði ást. Ég eyðilagði
framaferil hans og giftist Rudy, því að ég
vildi fá virðulegan frúartitil. Og þessu næst
óskaði ég mér auðæfa; þá hitti ég Blare-
field. Ég óskaði eftir að giftast Blarefield,
og það var ástæðan til þess, að Rudy sviph
sig lífinu.“
„Liane!“ hrópaði Catherine og greip nn
andann á lofti. „Þetta meinarðu þó ekki-
Var það ekki slys, þegar maðurinn þm11
hrapaði?11
„Rudy var einhver snjallasti fjallgönguy
maður á öllu Englandi. Það var alls ekki
slys, að hann hrapaði. Allir héldu það, en
ég vissi betur. Ég vissi, að honum var ljóst,
að ég vildi giftast Blarefield. Ég fékk það>
sem ég vildi. Og þá óskaði ég mér næst
meiri spennings og annarra elskhuga,
þetta allt fékk ég. Þangað til eitt kvöld,
að ég fór að líta yfir líf mitt í heild,
þá sá ég það allt í nýju ljósi. Ég sá, a^
ég hafði öðlazt allt það. sem ég hafði óskað
mér af mínu litla broti eilífðarinnar og a^
það var allt saman einskisvirði — ekkert-
Ég hafði í rauninni ekkert fengið. ÞesS
vegna er ég komin til þín. Það er undaf'
legt, að ég skuli alltaf koma til þín, er Þa^
ekki, Catherine?“
Catherine hélt áfram að horfa á hana’
róleg og þögul. En það var eins og Þ°^a
fyrir augum hennar, og hún sagði ekk>
neitt.
„Hvernig get ég öðlazt hamingjuna, Caí'
herine?“ spurði Liana lágt. Það hljómael
næstum eins og bæn.
Catherine svaraði lágt og hægt:
held, Liane, að til þess að öðlast hamingl
una, verðir þú sjálf að vinna fyrir hennl-
Berjast fyrir henni. Þjást fyrir hana.“
Hún stóð á fætur, gekk hægt til Lialie
og lagði höndina á öxl hennar:
„Sú var tíðin, Liane, að ég hataði Þ1^
En nú aumkast ég yfir þig, af öllu m111
hjarta.“
Það var Simon, sem nokkrum dögnn'
síðar las um sjálfsmorð Lady Blarefiel s-
HEIMILISBLAnl£)