Heimilisblaðið - 01.01.1965, Side 24
SVIKIN
eftir Maja Edwinson
Hún lá kyrr og lét sér detta í hug að
leika eitthvert bragð, en sjálfri sér til skap-
raunar hafnaði hún öllu, sem henni kom
til hugar. Henni kom jafnvel til hugar að
banka sjálf á dyrnar hjá Martin. .. . ,,Af-
sakaðu, Martin.... en ég get ekki sofnað.
Þú átt víst ekki asperín?"
En hún var dauðhrædd um, að hann
myndi þá kannski ofur auðveldlega leita
uppi asperín handa henni, afhenda henni
það og loka síðan dyrunum aftur af á
milli þeirra. Það fannst henni ekki, að hún
myndi geta afborið.
En til einhvers bragðs varð hún að taka.
Hún gat ekki hugsað sér, að þjónninn,
káetuþernan eða bílstjóri Martins tækju
skyndilega upp á því að virða hana for-
vitnislega fyrir sér með sínum lífsreyndu
og útsmognu augum. Hún óskaði ekki eftir
því að vera lengur skotspónn fyrir meira
eða minna dularfullar getgátur. Hún vildi
beiniinis, að allir álit.u sig frú Martin Grove,
sem að öllu leyti ætti örugga tilveru í skjóli
síns ágæta eiginmanns.
Þess vegna var það eitt, sem hún ákvað
að gera á hverri nóttu eftirleiðis, eða svo
gott sem hverja nótt: Hún ætlaði sér að
sofa hálfa nóttina í rúminu til hliðar við
sitt eigið rúm, en hinn helmingurinn í
sínu eigin rúmi. Rúmið til hliðar skyldi
svo sannarlega líta út eins og það hefði
verið notað, og lökin rækilega þvæld. Og
á öskubakkanum til hliðar við það skyldu
iiggja sígarettustubbar, sem enginn vara-
litur sæist á.
Hún lagðist þegar fyrir í rúminu, sem
Martin hefði átt að hvíla í, og sofnaði
óðara. Þegar komið var fram undir morg-
un, vaknaði hún, skreið yfir í sitt eigið
rúm og sofnaði. Þetta var reyndar viss
24
auðmýking, en hins vegar bráðnauðsynleS
ráðstöfun, ef hún átti að halda virðing11
sinni sem brúður.
Um sjöleytið heyrði hún Martin
við bílstjórann sinn, og skömmu síðai
heyrði hún glamur í tebollum. Tuttug11
mínútum síðar heyrði hún Martin fal’a
fram á gang og segja um leið: ,,Ég ætla að
skreppa upp í íþróttasalinn, og svo tek e»
mér sund í lauginni áður en aðrir fara að
hópást að.“
Hún hlustaði og hlustaði. En hann vai
farinn. Hún stökk út úr rúminu og
í sig kjark til að opna dyrnar og gægjaS
inn fyrir. Hinar dyrnar, sem iágu fram a
ganginn, stóðu galopnar og höfðu veÞ
kræktar fastar. Hún iæddist inn og snert1
við hárburstanum hans og öðrum snyrt1'
áhöldum. Nei, þetta var fyrir neðan allal
hellur; hún gat ekki verið þekkt fyrir slík‘
Hún flýtti sér aftur yfir í rúmið sitt, le
dyrnar ekki falla alveg að stöfum, eíl
hringdi í þernuna. — Bezt var að hal
vitni. ... ^
„Ó. fröken, gæti ég ekki fengið teboHa■
Stofustúlkan mín er ekki komin ennþá-
„Jú, sjálfsagt, frú.“
„Maðurinn minn er farinn upp í íþrótla
salinn.“
„Já, herra Grove er mjög framtakssa111
ur maður. Við könnumst vel við hann.
Tia hallaðist aftur á púðastaflann;
hafði bætt við stærsta svæflinum úr m
inu við hliðina. „Hann er alltaf á
ferð,“ svaraði hún og brosti. Og nú K° ^
stofustúlkan hennar á vettvang °& ^
einnig hið velkta rúm og opnar dyrn
milli vistarveranna. «
„Ó, lokið þessum dyrum þarna, Pe' ’
HEIMILISBLAe,IÍ)