Heimilisblaðið - 01.01.1965, Qupperneq 25

^a§ði hún. „Maðurinn minn lokar aldrei
y^’unum á eftir sér.“
Hún leit ósjálfrátt á sjálfa sig í speglin-
þar sem hún sat og dreypti á teinu.
gat séð, að hún leit unglega út, með
j;°ða í vöngum, sem reyndar stafaði af til-
'nningaflækjum, sem hún þurfti að berjast
^ð, en engu öðru. Og öli þessi fegurð heyrði
^iartin til. Hann átti það vel skilið....
Jðnninn barði að dyrum og var með fyrir-
sÞurn til frúarinnar. Hún iét stofustúlkuna
Svara fyrirspurninni játandi fyrir sig; hún
§®ti svo ofur vel borðað morgunmat með
^anninum sínum úti á einkasvölum þeirra,
Sa§ði hún.
Nú fór hún á fætur. Hún hlakkaði til að
itta Martin — og fá tækifæri til þess að
ar*kja í bollann hans.
* ðag skyldu þau þó tala saman....
Þ>að var margt, sem henni kom til hugar
^Uuðan Pella hjálpaði henni við að klæð-
t. En fyrst 0g fremsf varð hún að venj-
st því að hafa óþarfa eins og stofustúlku
1 að hjálpa sér við hvaðeina.
Pella var ánægð með starf sitt. Hins-
gar var hún vonsvikin vegna þess að
^auni fannst hún fá svo lítið að vita um
ssa nýju húsbændur sína. Bílstjórinn
af5i Verjg sv0 fámáll, að jaðraði við dóna-
skap.
sv i6SSa cta§'ana var mJög heitt í veðri, en
a nú með morgninum. Martin var þegar
^ðiinn út á svalirnar, þegar Tía kom
á ní=að- Hann gerði dálítið, sem kom henni
avart — hann kyssti hana á höndina.
s, rð þennan koss skildist henni á svip-
ndu, að hann — kossinn — var allt og
sem á milli þeirra færi um sinn.
"Svafstu vel?“
Se”Já, þakka þér fyrir. Og stofustúlkan,
111 Leng útvegaði, er alveg ágæt.“
B ’;^°tt var nú það. Þú vilt morgunmat,
erbað ekki?“
.,Eg vii gjarnan fá kaffi,“ svaraði hún.
§ ávaxtasafa.“
á sátu þau nálægt hvort öðru við borðið
§ snæddu.
stn'^ltu með í að leika tennis eftir stutta
þ nð?“ spurði Martin. „Tveir af skipinu,
teki*uSem ég kynnti Þig fyrir 1 Sær, geta
Pátt í því um ellefuleytið."
kíMlLISBLAÐIÐ
„Ég hef aldrei á ævinni tekið þátt í þeirri
íþrótt.“
„Þá fáum við ánægjuna af að kenna
þér hana.“
„Ég er hrædd um, að þrem herrum muni
finnast það leiðinleg afþreying. Geturðu
ekki náð í aðra stúlku í viðbót, sem ekki
er leiknari en ég?“ spurði hún og hló við.
,,Stúlku?“ endurtók hann. „Við getum
nú athugað það. En hvað stúlkum viðkem-
ur, þá....“ Hann tók farþegalistann af
borðinu. Þjónninn hafði fært þeim hann.
„Sjáum til — það er sem betur fer engin
hér, sem ég þekki, sýnist mér.“
„Sem betur fer?“
„Já. Ég held ég þekki engan hér um
borð núna. Það eru kannske tveir eða þrír,
sem ég hef séð áður. Tveir þeirra eru á leið
til Capetown — en hinn þriðji til Mahe
eins og við.“
„En þætti þér ekki gaman að hitta kunn-
ingja hér um borð?“
„Ég þekki þessa aðeins sem málkunn-
ingja — sem betur fer.“
Aftur endurtók hún orð hans: „Sem bet-
ur fer?“
Hann lagði frá sér farþegalistann.
„Sjáðu til, væna mín. Ég tók Durban-
leiðina fyrir það eitt, að Andromeda lagði
af stað á þeim tíma sem hentaði bezt fyrir
okkur. Stundum tek ég leiðina um Bom-
bay. Þaðan er gott skipasamband við
Sevchell-ey jarnar. ‘ ‘
.,Já?“
„Við stönzum einn eða tvo daga í Dur-
ban, á meðan við bíðum eftir skipinu á
leiðarenda.“
„Já?“
Hann leit á hana, nokkuð ákveðinn á
svip. „Á þessu ferðalagi skulum við halda
okkur út af fyrir okkur. Við getum leikið
dálítið tennis við yfirmennina, sem ég
kynnti þig fyrir, og auðvitað væri það mér
gleði að fá að dansa við þig eins og þig
lystir. Við getum líka fengið okkur sund
í lauginni á morgnana, ef þig langar til, —
en annars verðum við út af fyrir okkur.
Leng hefur tekið með nokkrar bækur handa
þér, og ég legg til, að þú hafir ofan af fyrir
þér með prjóni eða einhverju slíku.“
„Já, en hvers vegna? Ég á við — þetta
25