Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 26

er í fyrsta skipti sem ég er á langferð —“
„I fyrsta skipti? Mig minnir endilega að
þú hafir sagt mér, að þú hafir ferðazt ein-
hver reiðinnar ósköp.“
Hún beit á vör sér og leit svo dapurlega
út, að hann gat ekki stillt sig um að brosa.
Það var skiljanlegt, að hún nagaði sig í
handarbakið fyrir það axarskaft, sem hún
hafði gert, en hún gerði heldur enga til-
raun til að leiðrétta það. Enn einu sinni
rann það upp fyrir honum, að þótt þau
sætu þannig saman og töluðust við eins-
lega, voru þau fullkomlega ókunnug hvort
öðru.
„En það skiptir svo sem engu,“ hélt hann
áfram. „Þú talar sitt af hverju, væna mín,
eins og flest fólk gerir, og ert kannski
gjörn á að láta hlutina líta glæsilegri út
en þeir eru í raun og veru. Aftur á móti
þarftu ekki að gera þér það ómak mín
vegna. Á milli okkar á að geta ríkt full-
komin hreinskilni.“
En nú var samvizka hans farin að segja
til sín Hann talaði um hreinskilni á milii
þeirra, en hvað þetta snerti var hann engu
síður sekur en hún. Hafi hún farið á bak
við hann með smáræði, þá hafði liann einn-
ig farið á bak við hana — með hluti sem
miklu máli skiptu. Hann hafði fengið hana
í ferðalagið með sér undir því yfirskini, að
hann væri innilega hrifinn af henni, en í
rauninni gerði hann það einvörðungu út af
Rinnu. Þess vegna bætti hann nú við:
„Ef hægt er á annað borð að tala um
hreinskilni milli manns og konu.“
„Það vildi ég þó vona, að hægt væri,“
svaraði hún rólega. „En fyrst og fremst
verður að vera fvrir hendi gagnkvæm
samúð.“
„Hún getur kannski komið. Við þekkj-
umst enn ekki svo að heitið geti. En mað-
ur og kona geta ósköp vel komizt af með
hvort annað, þótt ekki sé beinlínis um að
ræða gagnkvæma samúð.“
„Ég skil það ekki vel. . . . “
„Mér fellur það ekki að sigla undir fölsku
flaggi,“ sagði Martin stuttlega. „En það er
það, sem við gerum eins og sakir standa.
Ég vil helzt geta komizt hjá því að kynna
26
þig fyrir allt of mörgum sem frú Martin
Grove, þangað til. . . . þangað til þú ert
raunverulega orðin það. Móðgastu nú ekki-
Stilltu þig um að rjúka upp á nef þér áðui
en þú hefur komizt svolítið betur inn í hlut'
ina. Til dæmis förum við í land í Durban.
Ef fólk veit, að við komum. ...“
Hún greip skyndilega fram í fyrir hon*
um: „Ef það veit, að þú kemur, áttu við.
Hann leit rólegur framan í hana.
„Með brúði mína, sem sagt — þá vei’ð'
um við boðin hingað og þangað — í uiið'
degisboð og þess háttar. Fólk er Þal
óhemju gestrisið og félagslynt. En ég óska
ekki eftir slíku, og ég myndi heldur ekki
leyfa þér að fara.“
„Leyfa------!“
„Ég sagði leyfa, og ég meinti leyfa. ?
getur ekki farið hvert sem er og hitt áhrifa'
rikar konur í mannfagnaði, fyrr en þú el
sjálf orðin ein þeirra. Skilurðu?"
„Ég skil. Ég er í rauninni ekki ýkla
mikils virði.“
„Vertu nú ekki kjáni, væna mín. Ef V1
gætum okkar sjálf, munu aðrir einnig
þess, sem þeirra er. En sem sagt —- eI1“..
umgengni við ókunnuga að óþörfu, Þa
veiztu. Og þú rnunt engu tapa á því. F°
heldur bara, að við séum að njóta hvel
brauðsdaganna.“
„Já, það myndi líta þannig út.“
Hann gerði enga tilraun til að láta se.,
hann misskildi hana. „Slagbrandurinn fy1
dyrunum — ég skal minnast þess áfran|'
Við höfum það hér eftir sem hingað 1 ’
þangað til við erum orðin gift.“ íp
þagnaði andartak, án þess það væri
gerðarlegt: „Ég ber mikla virðingu fý
gömlum og góðum siðum.“
Það gerði hún reyndar líka. En hún
þó ekki stillt sig um að segja:
„Svo er að sjá, — þar sem þú namst I
satt að segja á brott.“
„Gifting þín og Róberts er bannað ú
ræðuefni, væna mín. Það hafði ekkei’t
gera með æru og virðingu, eins og ■
fékkst reyndar nógu fljótt að vita, —' a ^
ars hefðirðu heldur kosið að vera um ky .
þar sem þú varst. En svo að við sn
okkur að málinu aftur — það er Þk®
bezt við ræðum það rækilega og látum
HEIMILISBLAÚ1
gat