Heimilisblaðið - 01.01.1965, Side 27
Sv° liggja í þagnargildi um sinn, er það
ekki?“
»Jú, ef þér sýnist svo,“ svaraði hún.
»Sem sagt — lögfræðingurinn minn sím-
ar til mín óðara, þegar skilnaðurinn er um
garð genginn, og þá förum við á einhvern
stað, þar sem vjg getum látið gefa okkur
Sarnan. Enginn verður iátinn vita um það
yrirfram, en þegar það er afstaðið má
°kkur Vera sama hver Veit. það.“
»Eftir allan þann tíma verðurðu áreiðan-
ega orðinn óhugnanlega vanur því, að slag-
ý'andurinn sé fyrir dyrunum." — Hún
attaði sig naumast á því, að hún hafði
Sagt þetta, en það var hennar eigin rödd,
eiTl mælti fram þessi orð.
tVTartin svaraði ekki. Enda þótt fortíðin
$ri bannhelg sem umræðuefni, gat eng-
komið í veg fyrir, að Tía hugsaði sitt
hverju, — og auðvitað var hann að
'gsa um Rinnu þessa stundina.
. o§ úr því hann svaraði ekki, hélt hún
ram i sama tóni: „Hvílík klípa þetta er
- saman, bara fyrir það eitt, að ég giftist
sHún þagnaði til að heyra, hverju hann
araði, en hann hélt áfram að vera
kogull.
^.“Vegna þess ég giftist Róbert,“ endurtók
v “Þetta hefði allt saman verið auð-
e úara, ef við hefðum látið það vera að
ngast undir þá helgiathöfn.“
ha fl"in Þagnaði aftur og beið eftir því, að
nn segði: ,,Já, bara að þú hefðir ekki
gifzt!“
Þn Þess í stað svaraði hann: ,,Ef þú hefð-
enh- Verið ðtliri að Sittast Eóbert, áður
Pú komzt til Gennehvols, hefðirðu aldrei
glf2t honum.“
h,-Þá hefðirðu kannski alls ekkert kært
g úm mig?“
Varð að fá svar hjá honum við þess-
spúrningu.
fv’. ei> því ég verð að geta borið virðingu
tyilr konunni minni.“
fyr' g ^yndir ekki geta borið virðingu
lr nngri súlku, sem . .. . “ Röddin brást
lehni.
“^ei. Eg get trúað þér fyrir því, að hvað
^MlLlSBLAÐIÐ
konur snertir er ég jafn íhaldssamur í af-
stöðu minni og flestir menn. Nei, Tía, Þú
hefðir verið falleg og óvenjulega lokkandi
veiði, ef svo má segja — en ekki sú stúlka,
sem ég hefði kært mig um að giftast.“
,,Ó,“ sagði hún lágt. Og hún hugsaði með
óróa: Hann má aldrei fá að komast að
sannleikanum. Aldrei. Aldrei. Skyldi hann
geta komizt að honum? Mun lögfræðingur-
inn hans. .. . ?
Hún lagði hendurnar fram á borðplöt-
una. Hann hikaði andartak, en greip síðan
um þær mjög lauslega.
„Þakka þér, Martin, fyrir heiðarleika
þinn. Ég hélt, að þess konar væri ekki
lengur til, þar sem um kvenfólk er að ræða
annars vegar.“
,,Ef þú vilt kalla það heiðarleika, þá
verður það víst alltaf við lýði á einn eða
annan hátt, þetta gamla sjónarmið karl-
manna varðandi konur.“
„Nú væri ég ekkert á móti því að spila
tennis.“
„Við skulum þá koma,“ sagði hann.
Á leiðinni upp á íþróttaþilfarið, spurði
hún: „Hvað heldurðu að fólk segi um það,
þegar við höldum okkur svona einangruð-
um?“
„Það hugsar ekki annað en um það, að
við séum nýgift — og að ég sé afbrýði-
samur að eðlisfari, og það geta allir skilið.“
„En ertu það?“
Var hann nú aftur farinn að hugsa um
Rinnu? „Já, sjálfsagt er ég það,“ svaraði
hann.
Ég þarf víst að halda vel á spöðunum
til þess að verða einhvers virði fyrir hann,
hugsaði hún, — því það er víst ekki svo
auðvelt að vera frú Martin Grove.
Septemberhitinn fór rénandi þegar þau
nálguðust strönd Suður-Afríku. Næturnar
voru notalegar, himinninn bjartur. Hún sat
úti á veröndinni og blaðaði í bókum þeim,
sem henni höfðu verið færðar; hún greip
í að prjóna peysu, sem Pella hafði grafið
upp úr farangri sínum og var fús til að
selja. Svo voru það máltíðirnar með Mar-
tin, þilfarstennis fyrir hádegið og á kvöldin
dansaði hún í tunglsljósinu úti á þilfari,
27