Heimilisblaðið - 01.01.1965, Síða 28

við Martin eða við skipstjórann; aldrei við
aðra.
Og enn stóðu dyrnar ólæstar á nóttunni,
enda þótt Martin héldi, að þær væru ramm-
lega læstar með slagbrandi.
Tvisvar barst skeyti frá lögfræðingnum
hans. Hann sýndi henni þau ekki. Hún
braut heilann sér til óþæginda um það, hvað
stæði í þessum skeytum.
„Durban! Ætlið þér ekki að fara í land
og skemmta yður, frú Grove?“ var spurt
umhverfis hana.
„Jú, ætli við heimsækjum ekki gamalt
vinafólk mannsins míns og verðum þar á
meðan staðið verður við hér. .. . “ Eða hún
svaraði: „Æ, skemmta mér. . . . Jú, ég veit
það verður farið með mig og mér verður
sýnt það helzta, sem hér er að sjá. .. . “
Hún svaraði vfirleitt með tilliti til þess,
hvers konar fólk það var, sem spurði í það
og það skiptið. Engin kona hefði getað
hugsað sér tillitssamari eiginmann eða að
því er virtist hrifnari elskhuga en Martin
leit út fyrir að vera þessa daga í Durban.
Að undanskildum nóttunum, þegar enn
voru lokaðar dyr á milli þeirra, lék hann
eiginmannshlutverk sitt af fullkominni
snilld, já, allt að því af tilfinningu.
Hann gaf henni veglegar gjafir — en
enga peninga. Henni fannst það dálítið auð-
mýkjandi, — en hvað þurfti hún við pen-
inga að gera, þegar hún hafði hann stöð-
ugt við hlið sér til að borga allt fyrir hana?
Og þó —
Síðan gengu þau um borð í hollenzkt
gufuskip, sem sigldi til Seychell-eyja. —
Skipið kom við á ýmsum stöðum — í Lo-
renzo, Mosambique, Zanzibar. . . . og alls
staðar fór hann í land með hana og vék
ekki frá hlið hennar.
Hann hafði vakandi auga á henni og varð
ekki var við hin minnstu merki þess, að
hún hefði yfirgefið Róbert og komið til
hans í staðinn. En hann gat aldrei verið
fullkomlega viss um hana. Konur eru svo
óútreiknanlegar. Hann gat ekki verið ör-
uggur um hana fyrr en hún var dyggilega
komin heim til hans á ævintýraeyna.
Hann sendi skeyti til lögfræðings síns
þess efnis, að hann skyldi flýta skilnaðat'
málinu eins mikið og hann gæti. Hann viss1
betur en hún, hversu erfitt var að halda
þessari fjarlægð á milli þeirra tveggja. }
hitabeltinu átti líkamleg ást meira upp a
pallborðið í lífi fólksins en í löndum temp1’"
aða beltisins; það var eins og slíkar til'
finningar lægju hvarvetna í loftinu
heyrðu til grósku sjáifrar náttúrunnar uni'
hverfis, sem alls staðar var yfirfljóta11'
leg.
Lögfræðingurinn sendi það svar, að R°'
bert myndi senn ná sér það vel, að hægt
væri að hefja málið.
Þau voru í Zanzibar, þegar þetta svai'
skeyti barst.
I Mombasa fóru þau alls ekki í land-
Martin þekkti þar allt of marga og hefð1
neyðzt til að fara með hana í miödeg15'
verð í klúbbinn. Þegar hann útskýrði þetta
betur fyrir henni, skildi hún hann m®ta'
vel og samþykkti það. Þetta var dálít*.
auðmýkjandi, en hjá því varð samt ek^1
komizt.
„Hvers vegna ferðu ekki einn í land-
Ég get bótzt hafa höfuðverk," sagði hurjj
„Ég kæri mig ekkert um það,“ svara
hann. „Ég þekki þetta allt saman eins
það leggur sig, og mér leiðist það.“ . .
Hún gat skyndilega, þótt iangt v®rl
burtu, fengið þá flugu í hausinn að senda
Róbert skeyti. Hún gæti ofur auðveldleSa
fengið lánaða peninga til þess. Hann ma ,
ekki víkja andartak af verðinum, sízt
þessum lokaáfanga ferðarinnar. Þess vegn
var hann um kyrrt hjá henni.
En til þess var líka önnur ástæða.
Það var um annan mann að ræða. É&11,
þekkti manngerðina. Það var náungi ai P
tagi, sem alltaf eru á veiðum; einn Þeirra’
sem aldrei láta sér tækifærin úr greiplllir
ganga. Hann hafði heyrt hana segja>
hún ætlaði ekki í land, en vonaði að 11111
urinn sinn færi í land og skemmti sér v
Eftir það beið hann tækifærisins —- til
að hafa ofan af fyrir hinni ungu og 1
konu.
Martin spurði ofur rólega, þegar náú ^
inn var farinn burtu. „Þekktirðu hann e
hvað?“

28
HEIMILISBLA