Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 29
”Nei, en hann er oft í fylgd með fólki,
Sertl ég hef heilsað, og...
”E’ú þarft ekki að segja mér meira, væna
íftin. «
Eftir stutta þögn sagði hún svo ákveðið,
. hann kipptist við: „Flestir menn eru víst
0lólegir, þegar konur fá leyfi til að gæta
Sln sjálfar.“
»hegar konur eru yfirgefnar, áttu við?“
”Þú hefur verið alveg einstakur við
hh'1 svaraði hún hægt. „Einstaklega að-
g®tinn.“
i »Ekki um of þó, — er það?“ spurði hann
hurrlega.
Hún svaraði þessu ekki. Hún var búin
la ^ höfuðverk. Verulegan höfuðverk og
Sðist fyrir í káetu sinni þar sem látið
toi verið fyrir gluggana, en hann sat
hjá sér. Dyrnar milli þeirra voru lok-
U nl' ^nn naut Þess, hversu afbrýðisam-
,ilnann var, en var jafnframt dálítið hrædd
Vlð hað.
v * klahé beið þeirra lystisnekkja. — Þá
01 u þau senn komin heim. HEIM! Og
Slðan
XI.
ÆVINTÝRA-EYJAN
^ Skemmtisnekkja Martins kom Tíu mjög
$k'Vart‘ Hún var svo hrifin af þessu fallega
Ubs ’ frá sér numin af kurteisi skipstjór-
þ_. ' sem var kynblendingur — og af
Vj ’ hvernig áhöfnin heilsaði þeim með
ibU lngU’ hún veitti ekki athygli nafn-
ski’ Sem ietrað var stórum stöfum á hvítt
v^efnið, þar sem hún gekk um borð
ekk' ^ Martins. Hann komst hinsvegar
Uaf1 Því að renna augum til þessa
leigt*s; Og hjarta hans tók viðbragð um
að i, ^Ví hann hafði ekki munað eftir því,
nha? ann ætti eftir að verða minntur svo
SaJ=heSa og fyrirvaralaust á nafn Rinnu.
huhiu hann sig, og Tía tók ekki eftir
UndaJgÍndastóIunum þeirra var komið fyrir
þesn sólskvggni á afturþilfarinu. Staður
msi 1 Var umgirtur blómskrúði, og þar voru
luv, V 1 allavega litum og af f jölbreytileg-
tegundum.
^t^lLlSBLAÐIÐ
„Þið hafið undirbúið komu brúðarinn-
ar með miklu skrauti, sýnist mér,“ sagði
Martin og brosti.
„Er þetta gert mín vegna?“
„Allt þér til heiðurs, væna mín. Sjálfur
hef ég enga viðhöfn mín vegna yfirleitt.“
„Nei, ég hef tekið eftir því,“ svaraði hún
og hefði getað bitið sig í tunguna fyrir að
hafa sagt þetta. Hann hafði verið rausnar-
legur í hennar garð, allt of rausnarlegur.
Hún gat ekki hugsað sér nokkurn mann í
öllum heiminum, sem hefði getað verið
rausnarlegri og hofmannlegri 1 alla staði
í garð einnar konu en hann hafði verið
varðandi hana.
Til þess að breiða yfir það, sem hún hafði
nýverið sagt, flýtti hún sér að bæta við:
„Það er engu líkara en ég sé prinsessa.“
„Þannig vil ég líka, að þér finnist þú
sért.“
„Því má ég ekki láta mér nægja að
vera bara venjuleg kona?“ Hún hefði held-
ur ekki átt að segja þetta, fannst henni, og
hann lét hana líka heyra það þegar í stað:
„Við skulum ekki tala um hættulega
hluti,“ sagði hann.
„Fvrirgefðu. Þér finnst það vera hættu-
legt umræðuefni, eða hvað?“
„Það gæti reynzt. þér einum um of hættu-
legt,“ svaraði hann stuttlega.
Ungur, grannvaxinn þjónn birlist með
efni í romm-kokkteil. Hann blandaði drykk-
inn í viðurvist þeirra, svo þau gætu séð, að
sítrónurnar væru nýjar af nálinni. „Þér
mun þykja þessi drykkur góður,“ sagði
hann.
„Þarf ég að hugsa mikið um hússtjórn-
ina?“
Hann hló við. „Hún gengur af sjálfu sér
— að minnsta kosti hef ég aldrei þurft.
að blanda mér inn í þau mál. En öðru máli
skiptir kannski fyrir kvenmann, sem er
húsmóðir.“
„Þú átt við, að erfiðara sé að gera kon-
um til hæfis.“
„Að vissu levti, sjálfsagt.“
„Samt sem áður hefurðu tekið á þig
þá áhættu að hafa mig með heim. “
„Nú erum við aftur komin að hættu-
legu umræðuefni. Við skulum enn einu
sinni koma okkur saman um eitt — fyrir
29