Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 30

okkur er ekkert til, nema framtíðin,
Tía.“
„Jæja, þá. Það lítur þá út fyrir að verða
áhyggjulaust lif.“
„Fyrir þig verður það eins og þú vilt
sjálf, að það verði. Hitabeltið," bætti hann
við með áherzlu, ,,er eins konar prófsteinn
á konur.“ Andartak varð honum hugsað
til þeirra kvenna, sem hann hafði þekkt,
og orðið höfðu nánast að engu í andrúms-
lofti hitabeltisins, latar og værukærar, eins
og persónuleiki þeirra glataðist með öllu.
,,Ég fyrir mitt leyti,“ sagði hann, „læt ekki
tímann fara til ónýtis. Ég rækta sykur,
kaffi og vanillu. Á eyju Martins Groves er
unnið meira en víðast hvar heima á Eng-
landi.“
„Þú segir enn heima.“
„Það er vani,“ svaraði hann stuttlega.
„Ég ætla að revna að leggja hann niður.“
„Heimili okkar verður sem sagt hér suð-
ur frá — ævilangt?" spurði hún.
Hann hugsaði sig um — sennilega myndu
þau eignast börn, ef hún á annað borð
reyndist vel og leggðist ekki í leti og doða.
„Ég veit það ekki,“ svaraði hann.
Um tólfleytið fóru þau framhjá Seychell-
eyjum í heitu skini miðbaugssólarinnar, og
um hálfeittleytið voru þau svo nálægt eyj-
unni hans, að þau gátu séð hina snotru
og skrautlegu innsiglingu með hvítum og
fögrum byggingum umhverfis. Hér leit út
fyrir, að mikil regla væri á einu og öllu.
Hún sá hvar fáeinir flatbotna bátar komu
til móts við snekkjuna undir fullum segl-
um. „Þeir veiða perlur,“ svaraði Martin til
skýringar. „Ég á heilan perluflota.“
„Perlur!“
„Já. Frændi minn, sem fékk mig til að
koma hingað, hann arfleiddi mig að nógu
til að hugsa um og annast.“
Nokkrir hörundsdökkir menn komu nú
hlaupandi niður að höfninni. Innfæddir
menn sigldu litlum vélbát upp að skips-
hliðinni og veifuðu til þeirra. Martin kall-
aði til Tíu, og hún gekk til hans og stóð
við hlið hans við borðstokkinn, rétt eins
og þau höfðu staðið hlið við hlið, þegar
þau létu úr höfn heima í Englandi.
30
En þessi gagnkvæma tillitssemi var ekki
nema á ytra borði. Hún þýddi í rauninnj
ekkert — hún var aðeins formsatriði. T1
þess eins að sýnast.
Eitt var henni samt Ijóst, þar sem hun
stóð og brosti vingjarnlega til hinna Þe^'
dökku manna í litlu bátunum fyrir neðan-
Hún elskaði Róbert ekki lengur; ekki hin11
minnsti snefill af slíkri tilfinningu var eftn
í huga hennar — ekkert, ekkert. Hún vai
fullkomlega laus við öll andleg bönd, senj
tengdu hana þeim manni. Allt í einu tok
Martin fastar um handlegg hennar °%
þrýsti honum að hlið sér — en það þýhel
svo sem ekkert sérstakt; hann var aðeins
að vekja athygli hennar á einum drengh
anna í bát þar rétt hjá. En þótt hún h 1
í áttina, sem hann ætlaðist til, kinkaði kol
við orðum hans, hlustaði hún varla á Þa^11
og sá varla piltinn. Hugsun hennar var
að'
rði
eins þessi: „Það yrði hroðalegt, ef ég yr.
nú ástfangin af Martin — og hann k®r
sig ekkert um mig. Já, hroðalegt!“ _
Og á þessari stundu varð henni hugsa,
um framtíðina, jafnvel um möguleikann
þvi að eignast börn með honum, og hún f°'
þegar í stað fasta ákvörðun: Ég giftlS.
honum aldrei, ef hann elskar mig '
Aldrei, aldrei — . *
„Gaman?“ spurði hann. „Ég finn,
vöðvarnir í handleggnum á þér — Þe
kreppast."
„Já, þetta er allt mjög spennandi," sVa
aði hún. „Ég er yfir mig hrifin.“
Leng bílstjóri hafði fylgzt. með því, Þ^
a sem hann hafði haft aðsetur á frr
þilfarinu, hvar tveir menn höfðu har
an sem hann hafði haft aðsetur á fralTl
ang1®
á palli utanborðs og málað nýtt naú1 a
skipið; og honum hafði verið Ijóst, að 10 <
var vissum þætti í lífi húsbónda hans. b
auðvelt var það í framkvæmd. Nú var
inn sá kafli, þar sem hann var á stoðUe
ferðalagi heim til Englands. Leiðang1”
hans þangað höfðu reynzt árangurslah ^
þangað til nú; og nú myndu þeir vera
sögunni. $
Snekkjan sigldi hægt inn í höfnina °S
nú kyrr. Samstundis var landgönguh1
sett út. Bílnum var komið frá borði,
innfæddir menn gengu um borð til að r
HEIMILlSBLAh1