Heimilisblaðið - 01.01.1965, Síða 31
® íiirangrinum. Tía sá það á svip Martins,
a aHt þetta hafði viss áhrif á hann. Hann
Var kominn heim. Þrátt fyrir Rinnu og
ehnehvol, var þetta heimili hans. Hann
. r heima, og hann var boðinn velkom-
inn.
.. lur á móti var hún gestur og öllu
V 'llr>nug, hún var utan við þetta allt, jafn-
e Þótt hún brosti kunnuglega um leið
hún gekk niður iandgöngubrúna og var
JTnt fyrir ráðsmanni Martins og verk-
nnðjuforstjóra, en konur þeirra beggja
°i'U kynblendingar.
Martin sagði, eins og af tilviljun: „Þú
rst að spyrja um, hvað snekkjan héti,
J1. Þú hefur ekki gert þér það ómak að
sla það
Hún leit við og sá nafnið málað með
num bláum stöfum sinn hvorum megin
1 Tjótt skipsstefnið: TÍA.
”Ö, Martin!“
>.Nema hvað,“ sagði hann. „Hvað annað
1 hún að heita?“
Eeng^ Sem ^0® skammt frá og var að
rp.rna farangrinum fyrir, stalst til að gefa
n hornauga. Að sjálfsögðu var hún mjög
i ln- En Leng leit ekki framan í hús-
°nda sinn.
J** eru ekki margir nágrannar, sem
Tí -Um hér á evnni,“ sagði Martin við
j ■ ”Eg þekki einn Holiending, sem heitir
0 n ^uyn; hér búa líka tveir listamenn
S^° 2amah og sérvitur náttúrufræðing-
evi ^n 6ms og e“ hef áður sagt, þá er
. an nánast einn stór búgarður. Og ég
aþannbúgarð.“
g|’’^n dásamlegt," svaraði hún og fann
fullUr .hvrir beiskju yfir því að hafa ekki
þ rettindi sem húsmóðir á eigninni. „Þá
e§ heldur ekki að leika hlutverk fram-
ig.1 mörgum — það er léttara þann-
g? maÓur losnar að sama skapi við nær-
Sular spurningar.“
huo- n Ueu úfram að koma með bitrar at-
aðöasemdir af svipuðu tagi. En hún varð
har^ta Sln> því að henni var ljóst, að
Una n'*enn þola illa konur, sem eru kvört-
v^lsamar. Auk þess hafði hún enga raun-
hen G®a astæðu til að kvarta. Hann veitti
íyjl 1 aJlt, og hann kom fram við hana af
s u kurteisi og nærgætni.
Sei»IUSBU
AÐIÐ
Leng stóð við opnar bíldyrnar og beið
eftir þeim. Svo ók hún af stað ásamt Mar-
tin, og hún veifaði og brosti til fólksins,
rétt eins og hann gerði. Þetta var nánast
eins og um konungafólk væri að ræða; það
var eitthvað í ætt við leiksýningu. Henni
fannst hún í enn ríkari mæli en fyrr vera
að troða sér inn í umbverfi sem hún til-
heyrði ekki og ætti vafasamt erindi í. En
spennandi var þetta eigi að síður.
Hún hugsaði sem svo: Ekki getur hann
gei't meira en hann gerir til að láta mig
finnast ég eiga heima hér og vera vel-
komin.
Á veginum fram með ströndinni hittu
þau bifreið, og í henni sat. roskinn maður
með grásprengt hár og skörp, hvikul augu,
sem ætluðu næstum út úr höfðinu á hon-
um, er hann sá hana. Þessi maður hafði
furðuleg áhrif á Tíu, enda þótt það væri
aðeins andartaksstund sem hún sá hann
um leið og hann kastaði kveðju á Martin.
Þau áhrif voru þess eðlis, að henni fannst'
hann vera furðulegt sambland af því tillits-
lausasta, ráðrikasta og óheilbrigðasta sem
hún gat hugsað sér í fari eins manns.
„Þetta var hollenzki nágranninn okkar,
hann Jan Huyn,“ sagði Martin.
„Hann siglir hingað suður eftir til þess
eins að losna við vetúrinn heima fyrir —
og sennilega eitthvað annað jafnframt. —
Hann kann vel að meta lífið hér í þessari
paradís, og það er ég viss um, að þú munt
einnig gera.“
Þau beygðu inn á stuttan afleggjara með
hibischus-runna á báðar hliðar. Að baki
þeirra stóðu reisuiegir pálmar og annar
hitabeltisgróður.
Vegurinn tók beygju, og nú sá hún langt
hús, hvítt og lágt undir hávöxnum trjám.
Bíllinn nam staðar. Leng opnaði dyrnar.
Hún steig út, og Martin á eftir. Húsþjónn-
inn birtist á augabragði og heilsaði með
mikilli virðingu samkvæmt siðvenju hinna
innfæddu. Martin greip um hönd hennar.
„Hann heitir Sava, væna mín. Og vertu
velkomin heim, Tía.“
Þetta var það minnsta sem hann gat
sagt, fannst honum. Að líkindum þarfnað-
31