Heimilisblaðið - 01.01.1965, Blaðsíða 33
>.Eins og ég myndi kæra mig um að
^gga við honum?“
Hann svaraði þessu hvatskeytislega, þótt
atln vissi, að það var heimskulegt: ,,Þú
^yndir heldur aldrei fá leyfi til að hagga
honum, ekki einu einasta beði.“
r ^au voru komin inn í húsið, og þeim
'ar báðum léttir, er þau heyrðu símann
r'agja. Sava svaraði honum. „Huyn skip-
s sagði hann.
Þegar Martin kom fram aftur, eftir að
ara talað í símann, fannst henni hann
lrða hana fyrir sér venju fremur. ,,Það
ar Jan Huyn nágranni okkar, sem var
ll hnngja og tjá mér, að það gleddi hann,
eg skyldi vera kominn aftur. Hann vildi
a einhverjar fréttir. Ég sagði honum, að
s væri búinn að gifta mig og konan mín
0611 hér með mér. Ég neyddist til. . . . “
’Há, auðvitað,“ sagði hún með hægð.
Gr bykir fyrir því. Það er óþægilegt
^llr þig að þurfa alltaf að vera að skrökva.
. VeS eins óþægilegt og það er fyrir mig
_ a fa. Mér er farið að skiljast, að ég er
ter «1 trafala."
”E]agUr;<i Sagði hann hvatlega. „Þetta
Se abeins til bráðabirgða. Ég er búinn að
j^sja bér það. Auk þess eru ekki margar
Sef'^ *ler’ sem yfinieitt hafa áhuga á þessu.
far^ ^e^Ur fer er eiginkona landsstjórans
nw.ln buptu og kemur ekki heim aftur fvrst
Uín sinn.“
”Landstjórans — ?“
^ ”Landstjórans yfir Seychell-eyjunum.
jyj Uíl er líka einn af nágrönnum okkar.
tíð 0g tima verður þér boðið til alls
Semnhagnaðar 1 landstjórabústaðnum, en
j,- betur fer ekki fyrr en landstjórafrúin
mur aftur heim.“
kJ’ ru karlmenn ekki eins erfiðir hvað
Petta snertir?"
Oö’^Li á sinn hátt,“ svaraði hann snöggt
°§ ^kveðið.
eij|^aun virti hana fyrir sér andartak, mjög
f eittur á svip. Jan Huyn hafði verið
aði u ^ótur að hringja til hans. Svo átt-
bann sig.
Srier(61’ menn eru ekki erfiðir, hvað þetta
w,lr- Yfir á meginlandinu er kaþólskur
* Ur og systir hans, sem örugglega
^^tUSBL&iÐ
myndu vilja kynnast þér, en ég býst við,
að þau bíði þangað til við heimsækjum
þau að fyrra bragði; þau eiga lítinn bát
með utanborðsvél, sem hægt er að fara í
með ströndum fram, annað ekki.“
„Það má kannski einu gilda,“ sagði Tía
rólega, en fann fyrir gremju í garð Martins
fyrir hina ráðríku afstöðu hans. En auð-
vitað hafði hann á réttu að standa, hún
vissi það, og satt að segja óskaði hún þess
ekki, að hann væri öðru vísi. Hann vakti
yfir sóma hennar og gætti þess, að ástand-
ið þróaðist ekki í óæskilega átt.
„Já, eins og sakir standa," sagði hann
og kinkaði kolli. Aftur leit hann á hana,
ákveðinn á svip, en sneri sér síðan undan.
Já. Það gat kannski einu gilt, þótt hann
yrði að búa hér með henni mánuðum sam-
an, eða hversu lengi sem væri, þar til skiln-
aðarmálið væri komið í kring, — en láta
þó lita svo út sem þau væru hjón. Það gæti
verið honum hollur reynslutími frá því að
vera ungkarl — með öllum venjum þess
lífs — og svo eiginmaður einn góðan veður-
dag.
En hvernig var hún innst inni, þessi fal-
lega, unga kona? I fyrsta og síðasta lagi
hlaut hún að vera mjög köld að eðlisfari.
Hún beið þess, nánast tilfinningalaus, að
hann, ókunnur maðurinn, tæki ákvarðan-
irnar — maðurinn sem hafði peningana í
höndunum, og sem þess vegna var þess
verður að bíða hans. Ef þau hefðu lifað
eins og nýgift hjón, hefði hún sjálfsagt
ekkert haft á móti því. En nú hafði hann
sagt: „Bíddu“, og þá hafði hún samþykkt
það, jafnvel verið glöð yfir því.
Svo var Huyn skipstjóri kominn til skjal-
anna.
„Jan Huyn vildi gjarnan koma og heilsa
upp á þig. Ég hélt þó aftur af honum —
en hann er þó vanur að koma hingað að
staðaldri þegar ég er heima. Ég lagði til,
að hann biði þess að koma þangað til í
kvöld. Hvað segirðu um það?“
„Eins og þú vilt. Er hann vinur þinn?“
„Hann er nágranni minn. Hér á eynni
kallar maður slíka menn vini.“
„Er engin — engin frú Huyn?“
„I rauninni heill tugur, býst ég við, hér
og þar. Nema ekki hér á eyjunni."
33