Heimilisblaðið - 01.01.1965, Qupperneq 35

% bíð eftir svari yðar, vona að það
Versi mér hliðhollt, og sendi yður mínar
eztu kveðjur. G. D.
Sermaize setti útflúr undir skammstöf-
Ullina og las bréfið yfir.
nAlveg eins og það á að vera“, tautaði
ann, ánægður með verk sitt. „Hvorki of
áákið né of lítið. Nú þarf ég bara að leita
ai5 manninum. Ég vanda mig nú ekkert sér-
6ga með hann.
. °g þá er bezt að fara gegnum auglýs-
Jbgarnar frá hinu sterka kyni, til dæmis
T^ssa eftir einhvern, sem nefnir sig Grœn-
ni9iann. Það hlýtur að vera rómantískur
náungii“
^ei'maize las auglýsinguna, og þar stóð:
Gngur maður, tuttugu og átta ára, œskir
Qiftast greindri og vel útlítandi stúlku.
1 úboð
inn.
■sendist blaðinu, merkt: Grœning-
Sennaize greip fram venjulegt bréfspjald
°S skrifaði:
»Háttvirti herra!
hef lesið auglýsinguna yðar, og ég
st við, að yður sé alvara með henni.
lDié þér hitta mig á sunnudaginn kem-
’i^ukkan sex, í Café Métropolitan?
^ninduð þér vilja, til auðkennis, bera
jS í knappagatinu og hálda á Le Petit
°Urnal Iliustré í hendinni?
Iréne/
^ett:
a var fimmtudagur. Snemma á laug-
, egi fór Sermaize í pósthúsið og fann
m frá stúlkunni, sem skammstafaði
afn sitt G. D.
var fljótfærnislega skrifuð orðsend-
Sem hljóðaði á þessa leið:
>í.levra
^inlce,
minn!
mn
’9ni yðar líkar mér vél, og ég geng
da a hitta yður. Sem sagt: á sunnu-
Qmn i Café Métropolitan.cc
°g fl'mafze vai'ð nánast fyrir vonbrigðum
ugsaði sem svo: „Svar mitt hefði nú
EllyflLlSBLAÐIÐ
átt skilið nákvæmari undirtektir; kannski
er þessi ungfrú G. D. eitthvað tortryggin
.... Rithönd hennar hefur heldur ekkert
sérlega góð áhrif, hún er hvorki falleg
né ber vott um neinn sérstakan persónu-
leika... . Líklega er þetta einhver stút-
ungskerling, jafn líflaus og afundin og rit-
höndin sú arna. ... Sjálfsagt fellur hún
ágætlega í kramið fyrir Grœningjann.“
Daginn eftir var sunnudagur, og tíu mín-
útum fyrir klukkan sex gekk Serrrtaize inn
um dyrnar á Café Métropolitan. Grœning-
inn var þegar kominn á staðinn. Þetta var
laglegur, dökkskolhærður maður með við-
kvæma andlitsdrætti og gáfulega. Sermaize
settist við það borðið, sem næst honum
var, og virti hann gaumgæfilega fyrir sér.
„Hann lítur ekki sem verst út, þessi ná-
ungi með rósina í hnappagatinu", hugsaði
hann með sjálfum sér, „en nú er bezt að
sjá til, hvernig framhald sögunnar verður,
þegar sú gamla — sem ég hef nefnt Iréne
— kemur á vettvang. Hvernig fara þau
að því að koma sér saman? Ég skemmti
mér þegar við tilhugsunina!“
En skyndilega fékk hann um annað að
hugsa. Ung stúlka kom gangandi í áttina
til þeirra. Hún var forkunnar fögur. .. .
ljóshærð, með spékoppa í kinnum og nef
eins og María Antoinette.... fullkomlega
eins og Sermaize gat hugsað sér stúlku feg-
ursta á jarðríki. Hann varð sem lamaður.
Maðurinn með rósina í hnappagatinu var
þegar staðinn á fætur og bauð henni sæti.
Sú ókunna settist, og þau tóku að ræða
saman i lágu hvísli. Þessi tvö ungmenni,
sem fyrst í stað voru mjög feimin hvort
við annað, urðu nú brátt hin kumpánleg-
ustu í framkomu, þrátt fyrir hinar annar-
legu kringumstæður, og svo virtist sem þau
féllu ágætlega saman. Nú fannst Sermaize
þetta ekki eins skemmtilegt lengur og
hann hafði hugsað sér það fyrir fram. —
Hann opnaði dagblaðið sitt og lét sem
hann væri önnum kafinn við að lesa það,
35