Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 6

Við John og Frank skiptumst á því dag-
langt að svipast um eftir honum. Það var
komið kvöld, en klumban við mösurtréð
var tóm. Ég grét alla nóttina. En árla
morguns heyrði ég hið velþekkta skræk
hans. Ég þaut niður stigann og sá hvar
Þrjótur sat á klumbunni sinni með blak-
andi vængjum, rétt eins og taumurinn væri
enn bundinn um fætur hans. Ég varð að
taka á öllu sem ég átti, til þess að rjúka
ekki í áttina til hans. Hægt og varfærnis-
lega þokaðist ég nær honum, og þegar ég
var aðeins armslengd frá honum, hopp-
aði hann yfir öxlina á mér og hjó fast í
hökuna á mér. Hann var soltinn. Þegar ég
var búin að tjóðra hann nægilega við ólina,
greip ég riffil og skaut grátittiing, sem var
á vappi við hlöðudyrnar. Síðan hljóp ég að
fálkanum og leysti hann. Ég fór aftur
þangað sem fuglinn lá, hélt á honum í út-
réttri hendinni og flautaði. Fálkinn flaug
upp, þaut yfir þveran garðinn og kastaði
sér niður yfir höndina á mér — einmitt
eins og velþjáifaður veiðifálki á að gera.
Þarf ég að taka það fram, að bræður mínir
voru vaktir árla þennan morgun?
Upp frá þeim degi kom okkur ágætlega
saman, mér og fuglinum. Óðara en hann
heyrði mig blistra, var hann kominn upp
á öxl mér eða þangað sem maturinn beið
hans. Jafnvel eftir að gullrisinn tók að
bera blóm og ég þurfti að fara aftur í skól-
ann, sætti Þrjótur sig við það, að ég væri
burtu tímunum saman án þess að slakað
væri á aganum við hann.
En hvað mitt eigið uppeldi snertir, gekk
það nú svona og svona. Kvöld eitt þegar
ég ætlaði að fara að hátta, kom mamma
inn til mín með pakka í hendinni. Hún leit
á mig á þann hátt, sem aðeins kona get-
ur horft á konu, og hlýlegt bros brauzt.
fram á varir henni. „Þú ert að verða stór
stúlka, væna mín,“ sagði hún, og til þess
að leggja áherzlu á þennan óvænta sann-
leika opnaði hún pakkann — og í hon-
um var sokkabandabelti, silkisokkar og
brjóstahöld.
Mig langaði mest til að hlaupa leiðar
minnar, fela mig eða falla dauð um koll
á stundinni — allt vildi ég til vinna, til
þess að geta lagt á flótta. Þegar hún var
farin, faldi ég allt saman djúpt niðri í
neðstu kommóðuskúffunni, rétt eins og Þa®
væri hryllilegur leyndardómur, sem urn-
fram allt yrði að fela fyrir umheiminum-
Mánuðina sem í hönd fóru þurfti ég oftar
en einu sinni á þessum hlutum að halda,
en ég lét þá eiga sig þar sem þeir voru
niður komnir. Mamma sagði aðeins, að
bræður mínir væru þó það miklir menn,
að þeir settu upp hálsbindi án þess að gera
veður út af þvi.
Dag nokkurn kom ég of seint úr skóla
og sá hvar bræður mínir stóðu á bakdyra;
tröppunum, og mikið af áhöldum og leðri
umhverfis þá. „Við ætlum að útbúa hettu
á Þrjót,“ sagði Frank.
„Æ, nei!“ mótmælti ég. „Það er and-
styggilegt. Þá getur hann ekkert séð.“
,,Já, en þú hefur of mikið að gera ti
þess að geta annazt hann. Hann er orðin11
svoddan villingur; hann getur brotið á sei
stélið, þegar hann rykkir í tauminn. Þegal
hann fær hettu, verður hann rólegri."
Þeir fullgerðu svo hettuna, og það va1
fallegasta höfuðfat. Ofan á henni var dúsk'
ur úr kjúklingafjöðrum, en að neðan ya1
hún reyrð með lauslegri lykkju. Ekki vil 1
ég taka þátt i að bregða henni á fugh1111'
en stóð álengdar og horfði á. Ég þóttis
viss um, að hann myndi ekki kunna vel V1
að vera meðhöndlaður þannig, og beið ÞeSS
að hann yrði æfur og byggist til u10,
spyrnu. En óðara og hettan var komiu
Þrjót, hætti hann að skrækja. Hann hris .
hausinn, klóraði svolítið í hettuna, en s£®
sig von bráðar við orðinn hlut og lét S°l
heita þótt hann sæi ekki lengur út úr au£
unum.
Eins og góðum fálkatemjurum sæ111 ’
var það álit John og Franks, að Þrjótul
ætti að hafa hettuna að staðaldri Þe£f
hann væri ekki að veiðum, en ekki gat
afborið þá tilhugsun, að fuglinn minn, se^
elskaði frelsið og flugið um himininn,
þannig í myrkri. Ég tók því af honum
hett'
paiung 1 lwxv pvi ai .
una og fór með hann upp í herbergið 1111
Ef mér gæfist ekki tóm til að halda^ho
um á æfingu sem veiðifálka, ætlaði eg ^
gera hann að einskonar dekurfugli- °
___* pih
50
HEIMILISBLA