Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 8

Töfragripurinn og hákarlinn
Eftir Jacques Cézembre.
Fjórtán dagar voru liðnir frá því perlu-
veiðarnar hófust, en þær standa yfir svo
sem kunnugt er frá 15. febrúar til 1. apríl.
— Milli klukkan sex og tíu á hverjum
morgni lagði lítill bátafloti af stað frá
ströndinni og út á miðin. Róðrarmennirnir
tóku sér hvíld, þegar út var komið, en kaf-
ararnir, klæddir lendaklæðinu ,,langouti“
einu saman, stungu sér í kaldan en lygnan
sjóinn. Til þess að sökkva fyrr, bundu þeir
þungan stein í taum við vinstri fót sér, en
með þeim hægri héldu þeir föstu netinu,
sem þeir fylltu með stórum og flötum ostr-
unum. I munni sér eða við beltið báru þeir
stóra hnífa, flugbeitta, sem voru þeim til
varnar, ef þeir urðu fyrir árásum hákarl-
anna.
1 ár höfðu hákarlarnir verið óvenju
ágangssamir. Þrátt fyrir hávaða og óvenju-
mikla bátamergð, komu þeir nær en nokkru
sinni, og nú þegar höfðu átt sér stað mið-
ur þægilegir atburðir, en samt ekkert stór-
slys. Flestir veiðimennirnir höfðu þegar
lent í átökum við hákarlana, þ. e. a. s., að-
eins einn þeirra, Matoura að nafni, hafði
enn sem komið var sloppið við allt slíkt.
Hann var hinn djarfasti og dugmesti kaf-
ari, hreykinn eins og eyðimerkurkóngur,
og hló að hættunni svo að skein í röðina
af skjallahvítum tönnum í sólskininu. —
Jafnvel þegar hættan var sem mest, kaf-
aði hann hindrunarlaust án þess að hræð-
ast „ógnvald hafsins“, sem lá í leyni fyrir
honum milli hins þétta gróðurs i djúpinu.
Hinir fiskimennirnir dáðust að þessu og
sögðu: „Matoura óttast ekkert, því að hann
á töfragrip, sem verndar hann!“
Hinn ýturvaxni ungi fiskimaður átti sér
að vísu töfragrip. Hann hafði flutt hann
með sér heim úr langri ferð til fornu rúst-
anna af bænum Amuradhapura, sem Mala-
barar höfðu byggt endur fyrir löngu og
búið var að grafa úr gleymsku tímans. Ma-
toura hafði ekki brotið einn einasta af þe'nl
jasmínum, íris eða bengölsku rósum, sem
uxu fyrir framan musterið, og voru guð-
unum til gleði og velþóknunar, og ÞesS
vegna höfðu bramínarnir selt honum töfra-
gripinn, sem nú verndaði hann.
Síðla nætur eða árla morguns fór flot"
inn út á miðin. Þegar sólin kom í ljós upP
yfir hafbrúnina, mátti greina sem örlitla
rönd strönd Ceylons með hávaxna pálma
og þétta skógarlundi. Á dökkbláum himn'
sigldu ský, hvít eins og nýþvegin lömb,
svo gegnsær var grænblár sjórinn
ströndina, að næstum mátti sjá til botns.
Morgun einn, þegar menn voru að venju
að fara í báta sína, kom Koundi, bezti vin-
ur Matouras, hlaupandi eins og fætur tog-
uðu og hrópaði allt hvað af tók:
„Hafið þið ekki heyrt það? Það getur þ°
ekki verið! — Og þú, Gadang, sem vannst
svo lengi með Matoura, þú veizt ekki held-
ur, hvað hefur komið fyrir?“ spurði hann
með öndina í hálsinum.
„Nei, en fyrir alla muni segðu okkur,
hvað er að?“ hrópaði Gadang. (
„Ö, hjarta mitt berst enn af skelfingu;
I gærkvöldi fannst Matoura á ströndinn'
með hníf milli herðablaðanna. . . . kaldu'
.... og dáinn!“
Óttablandinn kliður barst frá hópnuni
sem starði á sögumann. Það var eins
enginn gæti trúað því, sem hann sagði-
„Þið vitið það,“ hélt Koundi áfram, „a
hann bar verndargripinn sinn alltaf í len^’
skýlunni sinni. En trúið þvi, ef þið geý ’
að gripurinn fannst hvergi! Hann hlýtur
að hafa misst hann um leið og hann
kaf-
aði, og þess vegna hefur verið hægt a
granda lífi hans sjálfs!“
„Hefur morðinginn ekki fundizt?"
„Nei!“
„Hvernig leit þessi töfragripur eiginle^a
út?“ spurði einn mannanna.
„Það var lítil mynd úr fílabeini af ^ t
neca, guðinum með fílshöfuðið. Hann t>al
lítið gull-lamb í rananum.“
Fiskimennirnir voru þögulir þegar Pe
lögðu frá landi; þeir höfðu allir haft ^
ar mætur á Matoura.

52
heimilisblA