Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 15

ELDUR í DSKUNNI LEYNIST
Smásaqu eStir Marcel tlenoit.
Fernand Dalbret gekk inn í lyftuna og
skyggndist um leið með athygli í dagblaðið,
Seni hann var nýbúinn að kaupa. Án frek-
ari umhugsunar þrýsti hann á hnappinn
a® þriðju hæð.... og annars hugar var
ann svo sannarlega, því að í rauninni
erýsti hann á hnappinn að fjórðu hæð, þótt
ar>n ætlaði sér það ekki.
Lyftan leið hljóðlaust upp á við og nam
taðar næstum án þess hann finndi fyrir
j • Lalbret braut dagblaðið hirðuleysis-
e§a saman og opnaði lyftudyrnar, stanz-
01 síðan snögglega, undrandi á svip. Út úr
fjttbýlisibúð hans gekk ókunnug stúlka.
^er í ósköpunum getur hún verið? hugs-
a 1 Fernand. Ég sem hef þó vonað, að ég
-,8eri sá eini sem hefði lykil að minni eigin
tbúö!
Stúlkan sneri sér við til að ganga inn í
yftuna, en hafði næstum rokið beint í
íang hans.
»Fernand!“
»Marie-Louise! “
sem höfðu slitið samvistum fyrir
ex arum og ekki sézt síðan, stóðu nú fyrir-
aralaust augliti til auglitis.
”^æJa,“ mælti nú Marie-Louise snögg
PP á lagið. ,,Svo að þú hefur þá sem sagt
1 ttúg hingað!“
bér’Hér er ekkert sem heitir að elta. En
, 1 er kannski sama þótt ég spyrji þig,
vað þú sért að gera í minni eigin íbúð?“
, ”r þinni íbúð? Ég för þangað til að af-
enda tvö handrit."
iún benti á dyrnar, sem lokazt höfðu á
eftlr henni.
Hann leit þangað. Á nafnplötunni stóð
N, og hann varð að viðurkenna,
^r hefði skjátlazt.
á heima hérna,“ svaraði hann, „það
hef5^5 SeSJa á hæðinni fyrir neðan. Ég
: . af misgáningi farið einni hæð of langt
^tunni.”

„Það var merkileg tilviijun."
„Já, svo sannarlega. Ættum við ekki að
koma niður til mín í stað þess að standa
svona úti á gangi?“
Marie-Louise var skemmt, og hún hló
við; svo fóru þau niður. íbúðin var lítil,
meira að segja mjög iítil. Þetta var ein
þessara einsherbergis-íbúða, þar sem hægt
er að öðlast fullkomnustu þægindi innan
þrengstu veggja.
„Hér er allt, sem einbýlingur hefur þörf
fyrir,“ sagði Marie-Louise og gægðist inn
í fallegt og hvítmálað baðherbergið.
Það tók ekki langan tíma að virða fyrir
sér íbúðina. Fernand notaði tækifærið á
meðan fyrrverandi eiginkona hans sneri í
hann bakinu, til að hvolfa ljósmynd einni,
sem stóð á arinhillunni, og setja dagblað
yfir. Hún sá þetta reyndar í spegli á veggn-
um, sem lét sem ekkert væri.
Þau settust í stofurmi, bæði nokkuð óró-
leg vegna hinna óvæntu endurfunda, en
fengu ekkert við það ráðið. Eftir stutta
þögn sagði hann:
„Þú hefur ekkert breytzt á sex árum.“
Hún hló við: „Kannski hefðirðu kosið
að sjá mig ellilega af sorg og söknuði?"
„Nei, vissulega ekki. Hvernig líður þér
annars? Ertu hamingjusöm — ánægð?“
Hún svaraði ekki af bragði, heldur varð
hugsað um það, að hann hafði heldur -tekk-
ert breytzt. Og skyndilega langaði hána til
að hlaupa upp um hálsinn á honum, en
hún stillti sig og svaraði yfirborðsiega:
„Mér líður alveg ljómandi vel.“
Auðséð var, að hann hafði búizt við öðru
svari . . . einhverju í áttina við eftirsjá
vegna skilnaðarins. En úr því að hún lét
ekkert slíkt á sér sjá, þá skyldi hann held-
ur ekki. . .
Þau höfðu slitið samvistum, bitur og
vonsvikin, en þó í fullri vinsemd, án þess
að bítast og slást. Sannleikurinn var sá,
■^ílisblaðið
59