Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 16
að það var Marie-Louise, sem bar höfuð-
sökina. Hún var haldin einhverri áráttu
til að vera frjáls, þörf til að reyna sína
eigin krafta og ráða yfir sér sjálf. Þau áttu
engin börn; og svo gekk hún til móts við
nýtt og að líkindum skemmtilegra líf, sem
beið hennar.
Aftur á móti fór það svo, að það frelsi,
sem hún hafði bundið svo miklar vonir við,
olli henni sárum vonbrigðum. Eftir fyrstu
gleðitilfinninguna veittist henni örðugt að
fá nokkuð út úr því „frelsi“, sem hún hafði
svo mikið þráð. Einmanaleg kvöldin voru
bæði löng og leiðigjörn. Það var enginn,
sem tók á móti henni þegar hún kom heim;
enginn sem lét sig nokkru skipta hvernig
henni vegnaði, hvort hún var lifandi eða
dauð.
Þá kastaði hún sér út í hringiðu skemmt-
analífsins, fór í leikhús, daðraði við menn;
en ef til alvörunnar kom, dró hún sig í
hlé í tæka tíð. Hún líkti þessum ungu
mönnum saman við Fernand, og þeir
græddu aldrei á þeim samanburði. Og þeg-
ar frá leið, kveið hún fyrir hverjum nýj-
um — og óendanlega löngum — degi. Úr
því hann virtist hins vegar ekki hafa fund-
ið fyrir neinu slíku, ætlaði hún sér ekki
að láta hann fagna sigri yfir því að finna
hvað hana langaði.... langaði....
„En hvernig líður þér?“ spurði hún, til
þess að hætta þessum bollaleggingum sín-
um.
„Eins og þú sérð, alveg ágætlega. Ég
hef búið um mig eins og nútíma pipar-
sveinn og orðinn bundinn mínum vana og
venjum.“
„Sem sagt, þú ert hamingjusamari eins
og þú hefur það nú?“ Hana dauðlangaði
til, eins og hann, að spyrja hvort nokkur
önnur ást hefði komizt í spilið.
„Ekki segi ég það nú kannski. En ég get
auðvitað ekki neitað því, að lif hins ókvænta
manns hefur sína kosti. Maður getur kom-
ið og farið, borðað, sofið og unnið, allt eftir
því sem manni þóknast."
„Þarna sérðu, þegar á allt er litið máttu
vera mér þakklátur fyrir að ég fór.“
„Eða fyrir að hafa eyðilagt líf mitt.“
„Komdu nú ekki með slíka heimsku. Ég
60
er viss um, að þú hefur ekki verið lengi
að fá þér einhverja aðra í staðinn."
„Bæði já og nei! Við skulum vera heiðar-
leg. Hvers vegna skyldi ég ekki hafa náð
mér í aðra, úr því þú vildir ekki vera kvrr
hjá mér?“ En allt í einu breytti hann uni
tóntegund: „Nei, kæra Marie-Louie, þetta
er ekki satt. Það hefur aldrei verið nein
önnur. Ég elskaði þig eina.“
„Þú segir það Lþátíð ? Hvernig lítur hún
út? Svaraðu mér nú hreinskilnislega!“
„Ég svara hreinskilnislega þegar ég segi>
að það er engin.“
Hún stóð á fætur, greip dagblaðið og
,,uppgötvaði“ eins og af tilviljun myndina
undir því. Þegar hún sá myndina, hnykkti
henni við, og hún fékk tár í augun. Þetta
var mynd af henni sjálfri.
Hún gekk til hans með myndina í hönd-
unum og spurði með skjálfandi röddu: „Én
hvað um þetta?“
Áður en hún vissi, hélt hann henni 1
faðmi sér og kyssti hana, aftur og aftur.
„Hvað gengur eiginlega að okkur?“ hvísl*
aði hún. „Ég ímyndaði mér, að ailt værl
búið á milli okkar.“
„Það hélt ég líka. En ég býst við, að
þegar fólk hefur átt saman yndisstundu’,
daga og jafnvel ár, eins og við höfum átt,
þá sé það hin eina sanna ást og ekkei’t
þýði að kæfa hana. Það leynist alltst
eldur í öskunni. — Sá eldur getur ekki
slokknað!"
Hún leit á hann, undrandi og ljómand1
af gleði. ?(<
„En hvað um íbúðina mína eftir þetta-
sagði Fernand hlæjandi.
„Því skyldi hún ekki vera nógu stór fýr^
okkur tvö? Það er miklu verra að eiga V1
piparsveinsvenjur þínar!“
„Æ, stríðna stelpan þín! Ég fórna ÞellTl
með gleði á altari þínu. Ef ég á að vel a
fullkomlega heiðarlegur, þá hafa þær aldi'el
hentað mér. Ég var allt of frjáls til a
geta notið þeirra. Mig hryllir við að hugsa
um það, að það var aðeins hugsunarley51
— einskær tilviljun — sem ég má þakka
það, að ég hef nú glatað þessu fre^1’
Hugsaðu þér bara, ef ég hefði farið úr ly1
unni hér á þriðju hæð. .. . “
HEIMILISBlA®11’