Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 25

Serdyrnar fram á garðpallinn þar sem
Un gat virt fyrir sér sólarlagið, hrífandi
UlT>fram allt það, sem með orðum verður
Sagt.
.Skyndiiega heyrði hún rödd Jan Huyns
r?|t fyrir aftan sig. ,,Hvað finnst yður um
0 j^agið hér á eyjunum?“
Hún leit við og mætti augnaráði hans,
essum logandi augum, sem virtu fyrir sér
^ar>ga hennar og háls. ,,Ég hafði gert ráð
yrir flugeldum.“ — Hlátur hans kom upp
hi fleira í fari hans en hún hafði áður haft
v>ssu um.
Hún reis á fætur og gekk framhjá hon-
m >nn í stóru stofuna. Martin stóð á
lðíu gólfi með glas í hendi og fylgdist
henni og Jan Huyn. ,,Eru allir dagar
rna syðra svona dásamlegir, Martin?“
SpUr'ði hún.
iMargir þeirra, væna mín“.
^ au léku sjónleik frammi fyrir Jan Hu-
’ °§ þeim var það báðum ljóst. Huyn
bgí! a hæla henni inn í stofuna. „Komið,
. 1 tvö, og borðið miðdegisverð hjá mér
íj!0rgun,“ sagði hann.
>a brosti og leit hikandi á Martin.
’>við kjósum að vera út af fyrir okkur
, Una tyrsta kastið, Huvn, annars þökk-
yus gott boð.“
”Það var leitt.“
^ ava gekk inn í stofuna með símskeyti
til sem hann rétti Tíu. Martin gekk
ennar og leit á það yfir öxl henni.
Qr” a’ Það er til mín,“ sagði hún. „Frú M.
aVe- Það er ekki til þín, vinur minn.“
ha Un fann, að það varð vandræðaleg
^n í stofunni.
Og hennar eigin tilfinning var þó fyrst
jjv remst í skyldleika við andþrengsli. —
bai?r ver>ð að senda henni skeyti,
Sem hún var komin? Hún þráði
tau eitt að geta verið laus undan ótta,
w®**tagu, leynd og öðru því, sem raun-
hótt hjakaði hana meira og minna
tvej ^ag. Hún sneri sér frá mönnunum
Settist á sófa við lampann, í hinum
skeLit0funnar- ttún neyddist til að opna
íeytið:
undan því varð ekki komizt.

iMi
Ll
Jan Huyn sagði: „Maðurinn yðar hefur
meira að segja sína eigin símstöð, frú
Grove, — að sjálfsögðu. Ég þykist vita, að
á morgun fari hann með yður um allt og
sýni yður konungsríki sitt.“
Hún brosti í átt til hans, enda þótt henni
veittist erfitt að brosa þar sem hún sat.
Hún hafði á tilfinningunni, að mennirnir
báðir fylgdust með öllum svipbrigðum
hennar, þar sem hún var með símskeytið
í höndunum — enn óopnað. „Þetta er auð-
vitað ekki annað en síðbúin heillaósk,"
sagði hún og dró djúpt andann.
Loks opnaði hún skeytið kæruleysislega:
Við Róbert komum til Mahé eftir fjórtán
daga, stóð í skeytinu, og undirskriftin var:
Richard Kampe.
Hún teygði sig eftir sígarettukassanum
á nálægu borði, sneri skeytinu upp í ströng-
ul, kveikti á eldspýtu og kveikti í skeyt-
inu um leið og hún fékk sér eld í sígar-
ettuna. Öðara en hún hafði gert þetta var
henni ljóst, að það var frámunalega
heimskulegt. „Æ, þetta var annars kjána-
legt af mér,“ tautaði hún, eins og hún
iðraðist þess. „En ég er eitthvað svo tauga-
óstyrk í dag. Það var frá madame Stein,
Martin.“
„En hvers vegna varstu að kveikja í
því?“
„Æ, ég veit það ekki, það var fjarska
vitlaust af mér,“ svaraði hún.
Hún fann á sér, að Huyn skipstjóri
gekk nær.
„Þér skuluð ekki taka það nærri yður,
frú Grove. Maðurinn yðar getur útvegað
nákvæmt afrit af skeytinu, ef hann kærir
sig um.“ Hann stóð öskammt frá henni
og virti fyrir sér fölleitt andlit hennar, er
hún leit á hann með stirðnað bros á vör.
„Nú, það er þá allt í lagi,“ sagði hún
hálf-stamandi.
„Aðeins eitt glas í viðbót af rommpúns-
inu hans Sava, Martin, svo er bezt ég hypji
mig heim í einveruna mína.“
„Já, gjörðu svo vel og skenktu þér sjálf-
ur.“
„Síminn til húsbóndans," mælti Sava í
dyrunum.
Hún tók eftir því, að í stóru stofunni
SBLAÐIÐ
69