Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 31

hi'æðslu á meðan Martin var viðstaddur.
~*ann sleppti þeirri hendi hennar, sem hann
ha.fði haldið um, og það orkaði á hana
eins og eitthvað rofnaði þeirra í millum.
Hún leit á umslagið eins og innihald þess
Væri eiturslanga. Þetta var ekki rithönd
Hóberts — sem betur fór. En sjálfsagt var
Pað rithönd Richards Kampe.
Ekki þorði hún að opna bréfið þannig í
Vlðurvist Martins, svo hún stóð upp, reik-
a^i um stofugólfið og lét svo fallast í sama
sófann við lampann þar sem hún hafði
lesið óheillaskeytið fyrir viku. Þetta rifj-
aðist upp fyrir henni um leið og hún sett-
lst. Hornið atarna, þar sem þægilegast var
að sitja, var mikill örlagablettur í stofunni
°g nú sat hún þar yfirþyrmd af ótta.
Og Martin, sem fylgdist nákvæmlega
henni, hvers vegna brást hann við
a nákvæmlega sama hátt og fyrir viku,
ðegar hún sat með skeytið og Jan Huyn
Vlrti þau fyrir sér bæði tvö? Var það ein-
skær tilviljun? Var það ekki eitthvað ann-
að’ Hún nötraði frá hvirfli til ilja. Þetta
Var óhugnanlegt.
. Hema hvað — nú sat hún með vínglas
aendi. Þau voru nýbúin að borða, og hann
oð og hamraði með sígarettu á sígarettu-
Veskið sitt — að öðru leyti var ástandið
Pað sama og fyrir viku.
Hún reif upp umslagið.
Eréf Richards Kampe var á þessa leið:
Kæra Tía!
Við Róbert erum nú komnir hingað
Lótuslandsins, eftir ljómandi ferð um
Þombay, sem við vorum svo heppnir að
§eta komizt með gufuskipi. — Við hlökk-
Ultt mikið til að hitta yður, en að sjálf-
sÓgðu þarf það ekki að ske í sjálfri
Uveitibrauðsparadís ykkar. Svo uppá-
Prehgjandi viljum við ekki vera. Hins-
Vegar æskjum við eftir fundi yðar stund-
víslega klukkan tólf á morgun. Við er-
Urn sannfærðir um, að þér munið ekki
Valda okkur vonbrigðum. Okkur langar
ú að hafa þá ánægju að bjóða yður til
a<tegisverðar, enda þótt við getum því
óáður ekki boðið upp á þær veitingar,
sem við eiga þegar milljónamæringur er
annars vegar. Hús það, sem við höfum
setzt að í, er það eina, sem við gátum
náð í; við fengum það gegnum leigusala
í Mahé. Það er þrjá kílómetra frá strönd-
inni og var áður í eigu plantekrueiganda,
sem varð gjaldþrota. Við Róbert erum
veikir fyrir öllu skipbrotsfólki, sama á
hvaða sviði sem er.
Hittumst heil á morgun, Tia.
R. K.
Það vill svo vel til, að við getum sent
þetta bréfkorn rakleitt heim í virkið til
yðar með flutningabát, sem flytja á
kryddvörur og sprútt til yðar hátignar,
að því er okkur skilst.
Tía leit upp. Martin stóð þarna enn og
virti hana fyrir sér, rétt eins og hann hafði
virt hana fyrir sér fyrra kvöldið. Hún varð
að finna eitthvað til að segja strax á stund-
inni — útskýringu á sendibréfinu — fyrir
alla muni!
Hún sagði: ,,Það er frá þessari elskulegu
systur prestsins — hvað heitir hún nú aft-
ur? Ungfrú Hobbs, já. Hún sendir mér
ástúðlegt bréf og þakkar okkur fyrir há-
degisverðinn á dögunum."
„Þú myndir þiggja sígarettu, er það
ekki?“ spurði hann kaldranalega.
Hún leit ekki á hann. „Nei — nei, takk.“
Hún myndi ekki hafa þorað að brenna
þetta bréf, jafnvel þótt spurning hans hefði
ekki verið jafn hranaleg og hún var. Slíkt
myndi líta einum um of heimskulega út.
Þannig endurtekning hlyti að vera of áber-
andi.
Auk þess hafði hún á tilfinningunni, að
hann myndi ekki reyna að veiða neitt upp
úr henni, þvi síður fara fram á að fá að
sjá bréfið. Um kvöldið hafði hann ekki
spurt hana um innihald skeytisins.
En skyldi hann þá dæma hana og draga
sínar ályktanir án þess að spyrja hana
fyrst og heyra svar hennar?
Hann sagði: „Hún hefur mjög sérkenni-

^ÍLISBLAÐIÐ
75