Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 33

Þegar hún vaknaði næsta morgun, hugs-
a 1 hún fyrst af öllu: Jan Huyn á flugvél.
Hún lá og hlustaði á næstum ógreini-
fótatak Sava og þann veika óm, sem
-arst frá umstangi hans innanhúss; einnig
lagan klið frá postulíni, þar sem Martin
r að snæða morgunverð úti á veröndinni.
Un hefði getað brugðið sér í slopp og
út til hans, en í dag gerði hún það
a Stuttu síðar heyrði hún hófatök hests-
s hans, og hún varð strax rólegri. Martin
yndi ekki koma heim aftur, fyrr en undir
v°ldið. Hún dró gluggatjöldin til hliðar og
rt'ði á eftir honum þar sem hann reið á
brott.
Frangi gekk inn með kaffi og ávexti;
01 siðan út aftur til að undirbúa baðið;
^°ni svo inn með hreinan klæðnað — hvít-
r siðbuxur og þrönga blússu. Tía lét stúlk-
na fara út á meðan hún hringdi til Jan
«Uyn.
^ Núna, þegar hún var tekin að fara á bak
s, ..Martin, veittist henni auðveldara að
^ r°hva einnig að Jan Huyn. ,,Eg er alein
. a!ma í (jag( og mig iangar svo til að fara
g ehnsókn til séra Hobbs og systur hans.
heyrt, uð þér væruð alveg einstak-
g ^u§maður — Martin sagði mér það i
fi, r °g ég hef aldrei stigið upp í einka-
i!Ugvél. .«
^ ”h>ér þurfið ekki að segja meira,“ greip
glönn fuam í fyrir henni, og hún heyrði
n sigurhreiminn í rödd hans. „Hve-
rJi ég að koma og sækja yður?“
héft VerSU lan§an f!ma tekur það að fljúga
au 0g yfir á meginlandið?"
ein’ er®ln tekur um tuttugu mínútur frá
fr,.Urn hyrum til annarra. Við leggjum upp
c einkaflugbraut minni.“
hí* 0rnl® þá ldukkan ellefu,“ sagði hún
ninHrólegasta.
SerftUn gekk út í nýja garðinn sinn, þar
stió Vlnnumennirnir unnu undir hennar
rn' Það var merkilegt, hvað hugsun
0g Uar gat dvalizt við svo framandi hlut
be °nauðsynlegan eins og nú var ástatt.
Sejn1 Verlí voru fullkomlega utan við það,
Var henni efst í huga. Garðurinn var
raunverulega farinn að taka breytingum
eftir hennar eigin óskum.
Hún hugleiddi það, hvort Martin hefði
reyndar eitt andartak látið blekkjast af
þeim áhuga, sem hún virtist hafa á þess-
um garði.......
Morgunstundirnar voru fljótar að líða,
og Jan Huyn kom í stóra rauða bílnum
sínum, reiðubúinn að veita henni alla þá
þjónustu sem hann gæti. Þannig áhrif hafði
hann á Tíu óðara en hún sá hann.
Hún heilsaði honum glaðlega: „Þér kom-
ið á hentugum tíma.“
„Já,“ svaraði hann skjótlega. „Annars
kem ég nokkru fyrr, því að mér datt í hug,
að yður langaði til þess að tala eitthvað
við mig, áður en við leggjum af stað.“
„Mér er alltaf sönn ánægja að tala við
yður —“
„Það er óendanlega fallegt af yður að
segja þetta,“ svaraði Jan Huyn með hinni
rómfögru rödd sinni. Hann tók undir hand-
legg hennar. „Segið mér nú hvað þér hafið
fyrir stafni hér.“ Þau reikuðu um garð-
inn og virtu fyrir sér margbreytilegt blóm-
skrúðið, sem verið var að koma fyrir. „Þér
eruð sannkallaður snillingur. Þetta verður
mjög áhrifamikið, þegar til kemur.“
Henni var kvöl að þvi að tala við hann
um garðinn einvörðungu, og hún vissi, að
hann fann það og hlustaði fremur á hreim-
inn í orðum hennar en nákvæmlega það
sem hún sagði.
Þau komu að hinum miskunnsama
skugga verandarinnar.
„Og segið mér nú,“ hélt hann áfram Um
leið og hann greip þéttar undir handlegg
hennar. „Hvað er það, sem þér óskið að ég
geri fyrir yður, áður en við leggjum af stað
til... .“
Hana langaði til að svara í ísmeygilegum
og sannfærandi tón, en hún barðist við þá
löngun sína. Hún varð að muna, að hún
var kona Martins Groves, og að það sem
hún gerði í dag var undantekning. Slíkt
og þvílíkt ætlaði hún aldrei að gera fram-

l!vnLl
SBLAÐIÐ
77