Heimilisblaðið - 01.03.1965, Blaðsíða 34

ar. Hún svaraði honum með þeim virðu-
leika, sem ótti hennar og kvíði gerði þó
eilítið gagnsæjan:
,,Ég ætla ekki að fara í heimsókn til
prestsins. Að minnsta kosti ekki fyrr en þá
á eftir — svo ég gæti sagt ég hafi verið
þar“.
„Því er nauðsynlegt að segja það?“
spurði hann vingjarnlega.
,,Ég þarf að fara og tala við. . . . “ Hvern-
ig átti hún að koma orðum að því? — „tvo
menn, sem hafa elt mig hingað suður eft-
ir.“ Síðan herti hún upp hugann: „Það eru
tveir menn, sem ég verð að losna við.“
Hann sagði með örlitlum sigurhreim:
„Látið mig gera út um það mál fyrir
yður.“
„Nei, nei. Þér megið alls ekki blanda
yður í það — takið eftir því.“
„Gott og vel,“ svaraði hann rólega. „En
segið mér, um hvað er að ræða, væna
mín.“
„Ég er hrædd um, að ég þarfnist pen-
inga.“
,,Ó,“ sagði hann, og var enn nokkuð sig-
urstranglegur. „Fjárþvingun — en ég get
séð um það.“
„Ekki án þess. .. .“
„Án þess að maðurinn yðar þurfi að vita
það? Nei, að vísu ekki. Fjárkúgarar hafa
hneykslið alltaf að vopni.“
„Ég er ekki farin að segja, að um fjár-
kúgun sé að ræða. Þetta eru bara tveir
menn, sem.... sem geta gert vissa kröfu
á mig. Auk þess er um dálitið að ræða,
sem ég vil gjarnan kaupa af þeim.“
„Hversu mikið fé óskið þér að fá?“
spurði Jan Huyn.
Nú voru þau komin að kjarna málsins.
„Mjög mikið, býst ég við. Ég get borg-
að yður fjárupphæðina með afborgunum,
þegar maðurinn minn lætur mig fá mánað-
aðarpeningana mína, eða — þegar hjú-
skaparsáttmálinn eða hvað það kallast —
gengur í gildi.“
Hvernig var hún eiginlega orðin — að
geta talað svona rólega um hjúskaparsátt-
mála, — hún, sem aldrei hafði verið gift!
„Við tölum um það betur; ekkert ligg-
ur á því,“ svaraði Jan Huyn kæruleysis-
lega. „Ég hef undir höndum ógrynni fJal’
næstum óhugnanlega mikla peninga."
„Ég hef heyrt þér væruð auðugur.“
Hann brosti ertnislega: „Og þá geroU
þér boð fyrir mig.“
Hún flýtti sér að svara: „Mér fannst 1
fyrsta skipti sem ég sá yður, að þér myua
uð vera fús til að hjálpa mér, ef ég Þyrl'
nokkru sinni á slíku að halda. Þér buðu
mér það sjálfur.
„Ég veit hvað þér hélduð, væna min,
og
þér skilduð vist fullkomlega hvað ég hugs
aði þarna um kvöldið.“ *
,,Já,“ svaraði hún, þótt henni væri Þa
í rauninni þvert um geð. .,
„Það sakar ekki, að við séum hreinsk1
in hvort við anr.að.“
„Maðurinn minn er vinur yðar,“ sa&
hún.
Og rétt eins og Martin hafði gert, sval_
aði Jan Huyn: „Nei. Við erum nági’aIirl
ar-“ hér
„Er það ekki eitt og hið sama 11
syðra?“ j
„Nei, kæra frú,“ svaraði hann. ,Á Þ
er munur — með tilliti til samvizkubits '
þess háttar.“ _ 3
„Ég þarf kannski á hundrað ÞúsUI1g
krónum að halda,“ fékk hún sig til a
seg.ia- . jf
Hún gat ekki ímyndað sér, að mennu
biðu eftir henni, myndu fal
tveir, sem
fram á meira.
„Þær getið þér fengið strax,“ sva
Jan Huyn án umhugsunar. „Það er
auðveldur hlutur.“
Hún sagði: „Við skulum þá leggla
stað.“
rað1
mé1’
af
IV.
PENINGAR —
UU-
Tía sat í farþegarými flugvélar Ja^ .g,
ys og naut hinnar hressandi hafgolu a .
inni yfir sólgullinn flötinn. Hún hafði s ^
honum frá einbýlishúsinu í grennd
Mahó' . . pvkti
„Já, gott og vel,“ sagði hann. „Ég P
lA®

78
HEIMILISB