Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 5

yður dreyma 150 ár aftur í tímann; amer-
lskur fiskibær hefur þá verið eitthvað svip-
aður þessu.“
Við námum staðar niðri á ströndinni,
Par sem tveir fiskimenn voru að ríða langt
aei- til skjaldbökuveiða. Við hlið þeirra stóð
ar, magur maður með riffil í hendinni;
ar>n benti á tvo þunglyndislega hunda.
„Þeir eru aldir upp til villisvínaveiða,11
Sagði hann til útskýringar. „Ég ætla að
reyna að komast í færi við nokkur stykki
1 skóginum þarna yfir frá.“
. Hann kinkaði kolli yfir breitt sundið í
attina til stóru eyjarinnar Abaco, þar sem
Pnttur, dimmur frumskógurinn náði alla
eið niður að vatnsborðinu.
„Það eru þúsundir villisvína í þessum
. SUm,“ sagði annar fiskimannanna. ,,Og
VlStennur þeirra standa ekki skögultönn-
J1111 fílanna að baki hvað stærð snertir. En
Pað merkilegasta er, að þetta eru alls ekki
1 egluleg villisvín. Þau eru frá skipi, sem
s randaði hér fyrir hundrað árum með
farm af
borð.“
mjög venjulegum grísum um
„k’að eru líka villihestar á eynni,“ sagði
1Jln Hskimaðurinn. ,,Og villihundar, sem
u komnir af veiðihundum, sem hurfu
u sinni í skóginn; já, það eru meira að
gja vilit hænsni, sem hafa lært að fljúga
attur.“
Hrátt hringsóluðum við mjög lágt yfir
num mikla skógi — skuggalegum, græn-
frumskógi, sem náði eins langt og
eygði. Svo kom nýr hálfhringur af
num kofum í ljós meðfram ströndinni.
rp “^etta litla þorp þarna heitir Hope
sa§ði Alan. „Vonarbær — mjög
ib' ^ fallið nafn> þegar þess er gætt, að
þeUarnir Hfðui áður fyrr fyrst og fremst af
skipum, sem strönduðu á strönd-
* Og við lentum aftur.
ið töluðum svolítið við þrjá fiskimenn,
^ht voru að smíða bát niðri á ströndinni.
hö Glzfi þeirra var með brúnt, veðurbarið
rund og skær, blá augu og leit út eins og
^ n væri nýkominn niður úr stórsiglunni
^S-?,glskiPi; hann benti á vitann, sem stóð
st>olkom frá landi.
ður en þeir byggðu vitann þarna úti,
u fjölda
U E 1HI LI s B L A Ð IÐ
mörg skipsströnd hér við
ströndina,“ sagði hann. „Og enn er fólk
á lífi — ja, ég nefni engin nöfn — sem átti
feður, er hengdu ljósker upp á röngum stað
til þess að koma skipunum til að stranda
og ræna þau síðan öllu.“
„Jafnvel eftir að vitinn kom, hafa vissu-
lega strandað hér mörg skip,“ sagði ann-
ar fiskimannanna og glotti. „Við höfðum
einu sinni prest. Á meðan hann var að
prédika einn sunnudaginn, leit hann út um
gluggann og kom auga á stórt skip, sem
var einmitt að stranda úti á klettarifinu.
„Vér skulum nú öll hneigja höfuðið og
biðja í tíu mínútur,“ sagði hann. Og á
meðan allur söfnuðurinn sat niðursokkinn
í hljóða bæn, þaut hann út úr kirkjunni
og niður að bátnum sínum og komst á
þann hátt út að flakinu á undan öllum
öðrum. Én fólk varð þá líka svo ofsareitt
við hann, að það flutti prédikunarstólinn
yfir í hinn enda kirkjunnar, svo að hann
gat ekki framar séð út á sjóinn úr hon-
um.“
Næsta morgun flugum við áfram. Við
sáum í fjarska eyju, sem líktist risavöxn-
um mannsfæti.
„Þetta er Andros, sú stærsta af Bahama-
eyjunum," sagði Alan. „Hún er því nær
alþakin þéttum frumskógi, og það er sagt,
að hún sé byggð kynlegustu verum: Það
eru hafmeyjar í djúpum lónum og aftur-
göngur inni í skógunum, og chickcharnícir
hafast við uppi í trjánum, mjög merki-
legar skepnur, sem eru að hálfu leyti menn
og hálfu leyti fuglar. Þú getur fundið
marga staði hér á eyjunni, þar sem enginn
hefur nokkru sinni stigið fæti — og það á
við um svarta menn og hvíta.“
Við lentum á mjög frumstæðri flug-
braut og fengum hjartanlegar móttökur hjá
mjög fyrirferðarmiklum manni, sem var
forstjóri á stórum tómatabúgarði. Hann
tróð okkur inn í vagn sinn og ók í áttina
til skógarþykknisins eftir mjög slæmum
hjólförum. Allt í einu hemlaði hann. Rétt
upp við hjólfarið öðrum megin, á bak við
gisið kjarr, var gryfja, sem var nógu stór
til þess að rúma heilt hús.
„Þetta er jarðfallsgryfja,“ sagði leið-
sögumaður okkar. „Það lá við, að ég æki
niður í hana í gær.“
93