Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 9

Fórn
eða hefnd?
Smásaga eftir Jaques Constant.
Juste komst í reglulega slæmt skap við
Jhugsunina um, að það var föstudagur.
ann og Súsanna höfðu hitzt á hverjum
ostudegi síðastliðið hálft ár, en hann
akkaði alls ekki til þess að sjá hana í dag,
P° að hann hefði hennar vegna afþakkað
feimboð um helgina frá frænda sínum og
®nku, sem bjuggu í yndislegu einbýlis-
hsi í Biarritz.
til vill var það ekki svo mjög hið
’>yndislega“ einbýlishús, sem honum fannst
£ aðandi, heldur yndisleg frænka hans,
olette, sem hann fengi tækifæri til þess
I Vera með. Hún var hrifandi fögur, tæp-
j6ga ára, og þar við bættist ekki óveru-
§ atriði, að hún átti stóran heiman-
mund í vændum.
g. ,ann ætti að slíta öllu sambandi við
usönrm^ en hvernig átti hann að koma
Urn að því? Hlekkirnir urðu þungbær-
1 tpeð hverjum deginum, og hann átti
oe ^ hættu, að Georges, bezti vinur hans
S unnusti Súsönnu, kæmist að einhverju
• °g þá kæmist hann í laglega
JPu! Þau hittust alltaf hjá Súsönnu, sem
arði snotra, litla íbúð.
tv US^° hafði forðazt eftir megni síðustu
tiIf vikurnar að vera með Georges; sóma-
ej !nning hans komst í uppnám við hans
4* fhraunir til þess að taka frá vini sín-
v % stúlkuna, sem hann elskaði. Georges
skal *^a fuiiur trúnaðartrausts. Það
tilt"i sa^t, að þessar tilfinningar voru
Just U^e®a nýtilkomnar. I fyrstu, þegar
Va e Var yfir sig ástfanginn af Súsönnu,
hann þeirra ekki var.
hj2lMlLlSBLAÐIÐ
Þegar Juste kom síðast þennan dag, hafði
Súsanna þegar beðið hálftíma.
„Jæja, kemurðu loksins? Það er ekki
beinlínis kurteisislegt að láta mig bíða
svona lengi. Ef þú hefðir komið aðeins tíu
mínútum seinna, hefðir þú alls ekki hitt
mig.“
Þar sem hann svaraði engu, hélt hún
áfram og bar fram margar ávítur, svo sem
þær, að hann tæki alls ekki eftir nýja kjóln-
um, sem hún klæddist nú í fyrsta skipti,
aðeins hans vegna. Hann liti yfirleitt ekki
á hana lengur, ef til vill væri það vegna
þess, að hann kærði sig ekki lengur um
hana? I fyrstu hefði hann tekið eftir hverju
smáatriði í sambandi við klæðnað hennar.
Hann hafði gengið út að glugganum og
starað niður á götuna, á meðan reiðin ólg-
aði hægt en örugglega upp í honum. Nú
skyldi þessu vera lokið! Þetta skyldi verða
síðasta stefnumótið, það allra síðasta,
hversu mjög sem hún gréti og kveinaði,
hugsaði Juste og leið alls ekki vel inn-
anbrjósts. Það leiðinlega var, að Súsanna
tók öllu allt of þunglega, með allt of mik-
illi alvöru. Þetta var bara daður frá hans
hálfu, en það var auðsjáanlega fullkomin
alvara frá hennar hálfu. Æ, þessar stelpur
voru líka svo leiðinlegar!
Og upphátt spurði hann reiðilega, hvort
Súsanna héldi, að ástin væri eilíf, aðeins
vegna þess að nokkur sjúklega viðkvæm
skáld hefðu skrifað, að svo væri. Hann við-
urkenndi, að það væri rétt hjá henni, að
ástandið væri orðið óþolandi. Það var gott,
að hún hafði ekki slitið trúlofuninni við
Georges, eins og hún hafði hótað marg-
oft. Já, hún væri ekki í vanda stödd, hún
hefði Georges, hann væri ágætur náungi
og mundi gefa henni indælt heimili, en
sjálfur, Juste, stæði alveg einn. Hann gæti
reyndar líka hugsað sér að eignast konu
og heimili. En hann vildi ekki lengur taka
þátt í því að blekkja Georges, sem
væri bezti vinur hans og sem sagt ágætur
náungi.
Juste sagði þetta allt án þess að snúa sér
við, en hann fylgdist með svipbrigðum
Súsönnu í spegli, sem hékk rétt við hliðina
á glugganum.
,,Já, þú hefur rétt fyrir þér í því, sem
97