Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 10

þú segir um Georges, hann hefði að minnsta
kosti slitið sambandi við mig á þokkalegri
hátt. Oh, þú mótmælir ekki einu sinni!
Gott, þá skrifum við í dag síðustu blað-
síðuna í litlu ástarsögunni okkar,“ sagði
Súsanna föl af geðshræringu. Hún stóð
þegjandi andartak og beið þess, að Juste
svaraði, en þar sem þess sáust engin merki,
þurrkaði hún tárin, sem runnu niður kinn-
ar hennar með litlum knipplingavasaklút
og hélt hægt áfram:
„Heyrðu nú, Juste, ég álasa þér ekki
neitt. Við skulum vera ásátt um, að þetta
sé síðasta stefnumótið okkar, en við skul-
um þá gleyma bitru orðunum, sem við
höfum sagt hvort við annað. Og við skul-
um einnig reyna að gleyma því, að við ætl-
um að skilja eftir klukkustund og hittast
svo síðar eins og tvær ókunnugar mann-
eskjur. ... ef til vill jafnvel sem óvinir.
Við skulum reyna að gera síðasta daginn
að fagui’ri minningu.“
Juste sneri sér við, ánægður yfir óvæntri
skynsemi hennar, og hann kyssti hana blíð-
lega, í hrifningu sinni yfir því að sleppa
svona auðveldlega.
Einmitt í þeirri andrá var dyrabjöllunni
hringt. Þau stóðu grafkyrr og biðu eftir
því, að sá, sem hringdi, færi burt. I stað
þess var hringt af meiri krafti, og þar
sem hvorki Juste né Súsanna brugðust við,
var barið ofsalega á dyrnar.
Juste ákvað hikandi að fara fram í for-
stofuna. Hann spurði gegnum lokaðar dyrn-
ar, hver það væri.
Djúp og byrst rödd svaraði: „Það er
götulögreglan. Opnið í nafni laganna!“
1 nafni laganna, hugsaði Juste. Hver
skollinn! Hvað gat verið að? Flafði þessi
heimska stelpa gert eitthvað rangt?
Þar sem hann hikaði, var lamið á hurð-
ina og ógnandi röddin hrópaði: „Opnið, og
gerið það fljótt. Ef ekki, verður hurðin
sprengd upp.“
Það dugði. Dyrnar opnuðust, og þrír
menn ruddust inn með því að hrinda upp
hurðinni, sem stóð í hálfa gátt, svo að
Juste, sem stóð og hélt við hana, hrökkl-
aðist aftur á bak.
Áður en Juste gat almennilega áttað sig,
sá hann Georges ryðjast með skammbyssu
98
í hendinni, inn í stofuna, þar sem Súsanna
reyndi árangurslaust að fela sig. Föru-
nautar hans tveir fylgdu á eftir honum.
„Var þetta ekki vel til fundið?“ sagði
Georges og hló beiskjulega. „Skipunin:
/ nafni laganna! opnar allar dyr.“
„Þetta er óskammfeilni,“ stamaði Juste,
„ég skil ekki, að maður með einhverja
sómatilfinningu. .. . “
„......skuli renna augum til unnustu
bezta vinar síns,“ lauk Georges við setn-
inguna. „Af hverju ert þú annars að
kvarta? Ég dreg mig í hlé í góðri röð og
reglu og læt þér Súsönnu eftir, því að mér
skilst, að henni þyki í raun og veru vænt
um þig. Annars hefði hún aldrei gert þetta.
Þú ættir heldur að þakka mér en að standa
þarna og vera eins og auli á svipinn. Nú,
þú ert ef til vill hræddur við skammbyss-
una, láttu huggast, vinur minn, hún er
ekki hlaðin. Þú getur verið alveg rólegur
og gefið gleði þinni lausan tauminn. Mér
hefur lengi verið þetta ljóst, og ég lét
Súsönnu af hendi við þig, en ég ætla að
ráðleggja þér að vera góður við hana.“
Georges og förunautar hans hurfu a
brott og mæltu um leið all-hæðnisleg
kveðjuorð.
„Þetta var hræðilegt, Juste!“ sagði
Súsanna, þegar þeir voru farnir. „Veslings
Georges, mér þykir svo leitt hans vegna.
og samt, kæri, kæri Juste, nú gætum vjð
aftur horfzt í augu við hann. Ó, Juste, eg
er svo hamingjusöm, af því að nú get eg
tekið þátt í því að stofna það heimili, sem
þú þráðir svo mjög.“
Vesalings Juste! Hann gerði sér ljóst,
að það var ókleift að slíta sambandinu við
Súsönnu núna. . . . hann þorði það ekM
heldur vegna Georges. Hann tók Þv'
Súsönnu aftur í faðm sinn, en augnai’aö
hans var fjarrænt eins og hjá manni, sem
sér fagran draum verða að engu.
Hann strauk blíðlega um ljóshærða hói'
uðið, sem lá við öxl hans, en augnai’á
hans varð aftur hörkulegt og vökult, ÞeS'
ar hann hugsaði um Georges.... Baim
að hann vissi, hvort þetta veglyndisbrag
af hálfu vinar hans væri fórn eða. • • •
hefnd.
heimilisblaði5