Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 11

Þcið var skrýtilegt, sem ég sá,
suður í fjörðum hérna’ um daginn,
snemma morguns, eg sat við sœinn;
glaður læJcur í grænni lá;
hann hafði klofið klett í sundur,
og keppzt svo við, að aldrei blundur
hefur uppruna heimsins frá
honum sigið á Ijósa brá.
Það var fyrst undir þessum klett,
þegar hann kom frá bröttum tindi,
ha.nn heyrði það mesta hjartans yndi,
eins og hlátur, og skvett á skevtt,
og söng og þyt og gleði’ og ga.man,
svo glaðlega þar var leikið saman,
hoppoð og kysst og hvíslazt á,
hlaupið og dansað til og frá.
Þetta voru þá öldur ált,
sem ekkert vissu’ af lœkjum neinum,
léku sér þar og stukku’ á steinum,
°9 þótti gaman þá grjótið valt;
Þarna langaði lækinn unga
lœðast i gegnum, þar var sprunga,
on kletturinn undir, harður, hár,
°g hann svo lítill og kraftasmár.
oóáuin
Svo þarf nú ekki sagan þér
að segja, hvað það var lcingvinn glíma,
en á honum vann hann einhvern tima,
varð nú að foss, og flýtti sér
að féla sig þar i fjörugrjóti,
fór svo þegjandi o’n á móti;
svona komst hann um siðir nær,
þœr sáu’hann um leið, hann kyssti þær.
öldurnar stukku út á sjó,
allar reiðar við litla fossinn,
allar kafrjóðar eftir kossinn;
eins og kvöldroða á þær sló;
en lœkurinn tók að kveða’ um kossinn,
þœr kölluðu í land, og spurðu fossinn:
„Hvað heitir þú?“ „Eg heiti foss“.
„Hvað vildir þú?“ „Að fá mér koss“.
„Koss, sögðu þær og kipptust við!“
kom þá strax fjöruborð á sæinn
en þegar litið leið á daginn
höfðu öldurnar engan frið:
fjörugt lagið og fögur hljóðin,
fossinn hvitur og ástarljóðin,
og þessi koss, sem hann kyssti þær,
kom þeim til þess, að lœðast nær.
Sú hefur orðið sœttin á,
þær séu hjá honum öllum dögum
að skiptast á kvæðum, kossum, sögum,
og láta’ ekki koma blund á brá.
Hann væri sœll, er svona gæti
til sinna gengið kvikum fæti,
og létt sér þar hverja lífsins þraut,
sem lækur fálli’ % unnar skaut.
Páll Ólafsson.
H E1M I LI s B L A Ð IÐ
99