Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 17

fera fram á smávegis upphæð til viðbótar.
Það er svo ágætt að vita, hvert maður get-
hr snúið sér.“
Richard Kampe sagði: „Það var einhver
auðug ungfrú samskipa á leiðinni. Hún bjó
1 einkaíbúð á efsta þilfari og hét ungfrú
Canberra.Hún lét aldrei sjá sig. Mig langaði
sannarlega til að komast í kynni við hana,
bví ég býst við, að það myndi borga sig,
en kvenpersónan lokaði sig inni eins og
^unkur — eða öllu heldur nunna. Ef hún
hefði ekki gert það, hefði ég kannski aldrei
farið lengra en til Bombay — maður veit
hað aldrei. En, eins og þér sjáið, Tía, þá
Var ég nauðbeygður. Æjá, það er margt
hularfullt undir sólinni, það má nú segja.
Rn það var þetta með peningana, Tía. Við
arum nú búin að rabba nóg — og nú er
^zt að heyra, hversu mikið þér getið lagt
R'am við fyrstu útborgun; við getum svo
ahtaf talazt við síðar. Ævin er löng.“
Rinna þokaði sér til um eitt skref, og
Jan Huyn lagði höndina á öxl hennar til
að hefta för hennar, en leit um leið á Mar-
^n- „Farið inn fyrir,“ sagði hann og kink-
a®i kolli til stofudyranna um leið og hann
retti Martin aðra svipuna. „Þér verðið
hyrrar hér,“ hvíslaði hann að Rinnu. „Við
Sendum frú Grove út til yðar.“
»Nei,“ svaraði Rinna. „Ég vil verða
rneð.“ Og hún gekk inn í stofuna í fylgd
^annanna tveggja.
t>au þrjú, sem inni voru, störðu stein-
negjandi á þau. Andartak ríkti alger þögn.
»Farðu út fyrir, Tía,“ sagði Martin
jhynduglega, og hún flýtti sér út eins og
hn aetti frelsi að fagna, hljóp burt frá
asinu, en hrasaði um koll í illgresið með
ar>dlit fólgið í höndum sér.
Rinna var kyrr þar sem hún var komin.
°'eg og köld stóð hún uppi við veginn
ng sá mennina fjóra kútveltast í stofunni.
nrjáleg húsgögnin veltust um koll og
r°tnuðu i spón, en Róbert og Richard
ampe fengu verri útreið að leikslokum
an nokkur kvenmaður hafði áður orðið
^tJii að.
Rinna var hins vegar vitni að þessu öllu,
§ hún sneri sér ekki undan.

1 jvr I LI s B L A Ð I Ð
Hún sá hvernig þunnur klæðnaður þeirra
flagnaði utan af þeim undan svipuhöggun-
um, hún heyrði óp þeirra og formælingar,
hún sá þá að lokum liggjandi vælandi og
grátandi og biðjast vægðar. Og svipur
hennar breyttist ekki vitundarögn.
„Jæja, við skulum hætta, Grove!“ hróp-
aði Jan Huyn að lokum.
Martin þerraði blóðið af svipunni sinni
og minntist þess allt í einu, að kvenmaður
var viðstaddur.
Rinna steig fram undan veggnum, hin
rólegasta, enda þótt henni væri óglatt af
viðbjóði. Hún snerti við Richard Kampe
með tábroddinum á skónum sínum. „Ég
hef engan áhuga á þessu,“ sagði hún. „En
við Róbert förum aftur í fyrramálið til
Durban með sama skipi. Þess vegna kom
ég hingað. Og þá er það búið og gert.“
Hún snerti á sama hátt við Róbert og
sagði:
„Stattu upp!“
Hann leit upp á hana varfærnislega og
tautaði: „Hve — hver er þetta?“
„Ungfrú Canberra," svaraði Rinna þurr-
lega.
„Er það nokkuð, sem ég get gert fyrir
þig, Rinna?“ spurði Martin.
„Nei, þú ert þegar búinn að því, og fyrir
það er ég þér þakklát," svaraði hún.
„Jæja, vertu þá sæl,“ sagði hann.
„Vertu sæll,“ sagði hún.
„Verið þér sælar,“ sagði Jan Huyn og
hneigði sig fyrir henni.
Þau gengu út í blindandi sólskinið, út
úr rökkri hússins.
„Hún — hún elskar hann,“ tautaði Jan
Huyn við Martin.
„Það hefur hún víst alltaf gert.“
„Hann má hrósa happi,“ sagði Jan Hu-
yn. „En ekki verður það víst neinn dans á
rósum fyrir hann. Þetta er hörkukven-
maður.“
Tía lá með hendurnar fyrir augum á ill-
gresisbreiðunni.
„Jæja, Grove?“ sagði Jan Huyn.
Martin kinkaði kolli. „Þér hafið gert mér
mikinn greiða í dag,“ sagði hann,
„Ég bíð hjá flugvélinni," sagði Jan Hu-
105