Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 20
fjórum árum — það vitið þið áreiðanlega
mjög vel — ollu þær fréttir miklu uppnámi
hjá okkur, að bókhaldarinn í sykurverk-
smiðjunni, herra Stecl, væri ungur og
ókvæntur!“
„Og herra Stecl kom oft í sama veit-
ingahús og þú,“ sagði frú St’astna í ásök-
unarrómi, ,,og þú hafðir ekkert meir áríð-
andi að gera en að taka hann einu sinni
með til miðdegisverðar um hvítasunnuna!“
,,Þú varst stöðugt að argast í mér“,
sagði herra St’astný dapur, „og segja, að
stúlkan væri komin á giftingaraldur, herra
Stecl væri gott mannsefni, við yrðum að
halda honum fyrir okkur og annað þvað-
ur. Og hvað gerir herra Stecl? Hann etur
og drekkur sig saddan og fer svo ánægður
heim til þess að hvíla búk sinn. Þá hef ég
ekki annars úrkosti en að binda sjálfur
endi á málið. Hann verður nú að bera
fram bónorðið! Það yrði hlegið, ef hann
vildi það ekki!“
„Ef hann vildi það ekki, ef hann vildi
það ekki,“ hermdi kona hans eftir hon-
um, „hvers vegna segir þú ekki heldur, að
hann verði að vilja það?!“
„Látið mig í friði!“ sagði herra St’astný
æstur. „Næst þegar hann kemur til okkar,
skal ég taka hann til bæna. Ég fer í svo-
litla gönguferð með honum; loks er ég
orðinn góður ræðumaður. .. .“
Stöðvarstjórafrúin hló fyrirlitlega við
orðin „góður ræðumaður".
Stöðvarstjórinn fór í gönguferð um
borgina með herra Stecl fyrir miðdegis-
verðinn á sunnudeginum.
Herra St’astný beið aðeins eftir tæki-
færi til þess að benda fórnardýri sínu á
kosti hjúskapar.
Allt í einu óku brúðhjón fram hjá í
vagni, og brúðkaupsgestirnir komu á eftir
í öðrum vögnum.
Þá þreif stöðvarstjórinn í ermi bókhald-
arans í sykurverksmiðjunni og sagði:
„Sjáið þér bara, allir hafa hugsað: Hann
Hradecky tekur alls ekki hana Emmu“,
sagði hann og benti á brúðgumann í vagn-
inum, „og samt sem áður hefur hann alltaf
farið til Zemans-f jölskyldunnar í miðdegis-
mat, vitið þér það ? Allur bærinn hefur tal-
að um það. Almenningur sagði, að hann
108
Hradecky færi bara vegna miðdegismatar-
ins góða, en nú hefur fólkinu skjátlazt! Já,
já, sá sem er manndómsmaður veit, hvað
hann á að gera. Hann leiðir svona mál til
lykta á heiðarlegan hátt. Er það þá annars
ekki gott að vera kvæntur? Þér sjáið það
þó á mér, hve hamingjusömu lífi ég lifí
indælu og ánægjulegu. Ég fæ góðan mat:
fatnaður og þvottur er alltaf í lagi; ég þarf
ekki annað en hósta, þá stendur teið strax
tilbúið; og ef ég fæ kuldahroll, hitar konan
mín strax múrstein handa mér í rúmið,
skal ég segja yður, fyrir fæturna! Um-
önnun og ástaatlot — allt þetta fær mað-
ur, ef maður kvænist. Ef ég má ráðleggja
yður: Þér skuluð kvænast, herra Setcl,
þér munuð sjá, að þér verðið ekki fyi''1’
vonbrigðum! Treystið bara hjónabandinu.
Það er ekkert líf að standa svona aleinn
eins og girðingarstaur. . . . Það er ekki
gott, að maðurinn sé einn. . . . Ókvæntm’
maður — það er svo, hvernig á ég að koma
orðum að því, nú alveg eins og girðingai’-
staur. ... Ég segi yður meira í vínveit-
ingastofunni. Þér eruð gestur minn. . ■ •
I vínveitingastofunni tróð stöðvarstjoý'
inn tveim fjórðungum af víni, hvorum a
eftir öðrum, upp á starfsmann sykurverk-
smiðjunnar og hélt á meðan áfram að veg-
sama hjónabandið: „Svona fíngerð vera,
svona ung kona — gerir manni aðeins glatt
í geði! Já, já, það er vissulega eins og e^
segi: Yndisleg vera! Ef hún rennir til yðal
ástaraugum.... félagi, þá skuluð Þel
kvænast! Lofið mér, að þér skulið kv*11'
ast! Hæ, vinur, réttið mér hönd yðar ÞV1
til staðfestingar, að þér skulið kvænas
bráðlega; ég get blátt áfram ekki hoi’í
lengur á yður ókvæntan!“
„Herra St’astný, ég lofa yður þá, að e£
skuli kvænast. Hér er hönd mín því 11
staðfestingar!"
„Að þér ætlið að kvænast bráðlega?
„Já, herra St’astný, eins fljótt og unn
er u
* •*
Karlmennirnir réttu hvor öðrum hon
ina, og herra Stecl furðaði sig á, hvel^
vegna stöðvarstjórinn þrýsti hönd hans s
fast.
Skömmu síðar fór herra St’astný ham
HEIMILISBL