Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 24

AF HEILUM HUG
Eftir JENNYFER GRAYSON
I.
SÖGUUPPHAF
Norman læknir brosti til dóttur sinnar
á sama hógláta hátt og gert hafði hann
hvað vinsælastan meðal sjúklinga hans.
„Ég er anzi hræddur um, að við séum að
verða um of tepruleg, Margie, svo ég held
það sé bezt við tölum um eitthvað annað.“
„Jæja, pabbi, en ég mun áreiðanlega
sakna þín geysimikið," svaraði hún óbug-
uð. „Þetta er í fyrsta skipti sem ég fer
að heiman, síðan.... “
„Síðan móðir þín lézt, já,“ botnaði hann
setninguna fyrir hana. Næstum því mót
vilja sínum varð honum litið upp á stóra
málverkið, sem hékk yfir skrifborðinu
hans. Það var mynd af Ruth, móðir Mar-
giear, eins og hún hafði litið út fyrir tutt-
ugu árum. Sama blásvarta liðaða hárið og
Margie hafði, sama hnarreista stellingin,
sami fagri munnurinn og sömu stóru blá-
gráu augun. Bæði mynd hinnar látnu og
unga stúlkan sem stóð fyrir neðan hana
báru með sér svip hinnar linnulausu eftir-
væntingar, rétt eins og þeim kæmi lífið
fyrir sjónir sem áhyggjulaus för um undur-
fagurt landslag þar sem ný og skemmtileg
atvik biðu manns við sérhvert leiti.
Norman læknir stundi. „Dan hlýtur að
koma á hverri stundu og sækja þig,“ sagði
hann.
Hún kinkaði kolli. „Já, það er tæp
klukkustund þangað til lestin leggur af
stað.“
„Einnig hann mun sakna þín.“ Norman
læknir brosti, en bætti síðan við alvarlegur
í bragði: „Næstum því eins mikið og ég.“
Fyrirvaralaust tók Margie tilhlaup og
féll á hnén við fætur hans.
„Þú veizt vel, að ég myndi aldrei hafa
tekið boði Kitten, ef þú hefðir ekki hvatt
mig til þess, pabbi.“
„Þú hefur ekki annað en gott af því að
komast út á meðal ókunnugs fólks í stutt-
tíma,“ sagði hann án viðkvæmni. „Auk
þess er svo allur útbúnaðurinn, sem Þu
hefðir ella þurft að kaupa.“
Hún lagði vangann að knjám hans. ,A
pabbi,“ sagði hún eftir stutta þögn.
má næstum ekki hugsa til þess, hve ein-
manalegt það verður fyrir þig, þegar ég el
farin — ég á við, þegar ég verð farin fy1’11
fullt og allt.“
„Kjánaskapur‘“ svaraði hann. „Ég held
miklu fremur, að ég muni njóta þess
verða minn eiginn herra.“ Hann brosti, en
honum var þungt um hjartað er hann sagð1
þetta. Eftir stutta stund yrði þarna englU
Margie lengur, engin Margie sem taeki a
móti honum, þegar hann kæmi heim; en^'
in sem sæti lengur handan við borðið og
hlustaði á það sem hann hefði frá að segía
úr starfi sínu yfir daginn; engin seUI
stríddi honum eða hlægi að honum og ger .
lífið létt fyrir hann með áhyggjulaus11
æsku sinni.
Margie sagði blíðlega: „Þú ert sannkaÞ
aður skrökkarl. Þú veizt ofur vel, uð P
munt sakna min. Og ég þín. Enginn h>a
ur gæti fengið mig til að fara frá Þel’
nema hann Dan. Þú kannt vel við Éan.
er það ekki, pabbi? Hvílik kjánaspuru111
annars — auðvitað kanntu vel við DaU>
það gera allir.“
„Já, ég kann ágætlega við hann. Ha
er áreiðanlega bezti piltur,“ svaraði ha>
eilítið hikandi. . *
„En þú ert ekkert mikið gefinn fyi’11
viðurkenna það,“ sagði hún og hló V1
HEIMILISELAP1
112