Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 28

skilning er að ræða, er það bezta sem ég
get gert að fara rakleitt heim til þeirra.“
Það var sömuleiðis ískalt í bílnum, sem
véltist með hana um endalausar götur
Lundúnaborgar. Hún reyndi hvað hún gat
til þess að fá áhuga á því götulífi, sem
hún sá hvarvetna umhverfis, en óttinn vildi
ekki yfirgefa hana, heldur jókst jafnt og
þétt því nær sem hún komst heimili Clives
og Kittenar. Tilgangslaus ótti, sem settist
að hjarta hennar, ískaldur eins og vetrar-
veðrið úti fyrir.
Bíliinn nam staðar fyrir utan stóra sam-
byggingu í Karls Court, þar sem þau Clive
og Kitten bjuggu.
Dyravörður kom og tók við töskunum
hennar. „Ég er komin til að heimsækja hr.
og frú Roland,“ sagði hún við hann. „Þau
áttu reyndar að taka á móti mér á braut-
arstöðinni, en einhverra hluta vegna voru
þau þar ekki. Ekki vænti ég þér vitið, hvort
þau muni vera heima?“
Maðurinn lagði töskurnar frá sér aftur
og klóraði sér í kollinum.
„Ég sá hana fara út einhvern tíma í
morgun/' svaraði maðurinn. „En hann hef
ég ekki séð í allan dag.“
„Hvað í ósköpunum á ég að gera?“ spurði
Margie vonsvikin.
„Eg gæti auðvitað hleypt yður þangað
inn með neyðarlykli,“ sagði hann eftir
nokkra umhugsun. „Það er að vísu á móti
reglunum, en úr því þér eigið á annað
borð að búa hjá þeim, getur það varla gert
mikið til. — Þau fara varla að reiðast út
af því, haldið þér það?“
„Nei, áreiðanlega ekki!“ svaraði hún.
„Það virðist svo sem enginn sé heima,“
sagði maðurinn, þegar þau voru k'omin upp.
„En nú skal ég hleypa yður inn.“
„Þakka yður fjarska vel fyrir,“ sagði
hún.
Húsvörðurinn fór leiðar sinnar, en
Margie gekk inn í dagstofuna eins og ekk-
ert væri og kveikti ljós. Hún varð mjög
miður sín við að sjá, hvílík óreiða var þar
á öllum hlutum. Eldurinn var dauður á
arninum og hafði ekki verið endurlífgaður.
Ef þau hefðu búizt við henni, hefðu þau
ekki farið að heiman án þess að setja allt
í sæmilegt stand áður. Húsvörðurinn hafði
líka sagt, að Kitten hefði farið að heiman
strax fyrir hádegi. Sem sagt, þau gátu ekki
hafa búizt við henni — og þó. Uppi við
silfurvasa á arinhillunni stóð bréfið, sem
hún sjálf hafði skrifað til þess að boða
komu sína.
Hún leit frá einum dyrunum til annarra
af þeim tveim, sem þarna voru, og velti
því fyrir sér til hvorrar handar henni vseri
ætlað að búa. Hún opnaði aðrar þeirra og
kveikti ljós. Óðara en hún sá inn í her-
bergið greip hún andann á lofti og stóð
grafkyrr sem steini lostin. Þarna inni var
allt á ringulreið. Skúffur og skápar stóð
opið, bréfarusl og fatnaður var út um allt>
en stólar höfðu velzt um koll og glermunir
brotnað. Þetta var þó ekki neitt í saman-
burði við það, sem fyrir henni varð, er hún
renndi augum í áttina að rúminu.
Þar lá Clive, að því er virtist í djúpum
svefni. Hár hans var í óreiðu og andliti®
náfölt. Hann var ífærður náttbuxur og
innislopp. Ótti sá, sem hafði gripið hana
á brautarpallinum, settist nú að henni á ny
í auknum mæli. Hún hljóp að rúminm
snerti við öxlum hans og hristi hann dug-
lega, eins fast og hún gat. ít
„Clive!“ hrópaði hún. „Clive — Clive!
Á borði við rúmstokkinn stóð viský'
flaska við hliðina á hálftæmdu glasi me
hvítum töflum, sem litu út eins og asperm-
Hún hristi hann aftur og kallaði nafn hans-
Að lokum bærði hann höfuðið og umla 1
eitthvað. Hún sleppti ekki tökum sínuu1
fyrr en hann var risinn upp við dogg
búinn að opna augun. Augnaráðið sem
mætti henni var tjáningarlaust með öl >
rétt eins og hann gerði sér enga grein fy11
því, hver hún var. ..
„Hvar er Kitten?“ umlaði hann, en 0® ^
óðara við: „Eins og þú vitir það ekki, a
hún er stokkin burtu.“ . ?
„Um hvað ertu eiginlega að tala, Clive-
Ó, Clive, elsku vinur, hvað er að?“ j
Hún strauk hendinni rólega um en
hans, og þegar hún fann hversu óeðlueg
heitt honum var, sótti hún glas af va
og rétti honum. . g
„Þú ert veikur,“ sagði hún. „Ég ^1 a
hringja á lækni.“
- - » p I u
116
HEIMILISBLA