Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 33
>.Þú leyfir þér ekki að bendla Margie
Vlð þetta,“ svaraði hann beiskur í bragði.
..Þú vogar þér ekki að notfæra þér neinar
lygasögur." Æðarnar þrútnuðu á enni hans,
°§ auðsjáanlega átti hann mjög erfitt með
halda stjórn á sér.
»Nei, heyrið nú bara!“ Hún sneri sér að
^ónnunum tveim. „Lygasaga, segir hann.
^árna komum við að þeim þar sem þau
eru að drekka morgunteið í innilegustu
samræðum — og svo er hann að tala um
Jygasögur. En við látum dómstólana um
skera úr um það, hvort okkar það er
sem grípur til lygasagna.“ Hún kinkaði
°Hi til þeirra. ,,Ég sé enga ástæðu til að
efja hér lengur, hér er ekkert fleira að
gera> það er bezt fyrir okkur að fara.“
Mennirnir tveir gengu út, og Clive fór á
e tjr þeim til að fá þá til að hlusta á út-
. ýNngu sína. Kitten ætlaði að fara fast
a hsela þeim, þegar Margie spratt fram úr
f^ttúnu og greip í handlegginn á henni. Við
sam fram hafði farið hafði hún orðið
S»° at undrun og ótta, að hún hafði
? ki komið upp nokkru orði. Af öllu því
eskiljanlega sem hún hafði heyrt og séð
an hún fór frá Sturton, var þetta lang-
amiega óskiljanlegast. Það var hræðilegt
"" tók engu tali.
j,.’’^ú hlýtur að vera gengin af göflunum,
ltten,“ mælti hún hásum rómi.
»Það getur ekki verið, að þú trúir sjálf
v 1 at þvi sem þú segir. Þú veizt vel, hvers
^e§na ég var hér í nótt. Þú veizt, að ég
la m &ð ^llve fárveikum og næstum rænu-
aðUsum af örvæntingu. Ég óttaðist það
Vig S^ll',a hann einan eftir. Það sagði ég
að l g 1 Slmanum, og ég grátbað þig um
homa heim til hans aftur.“
ka’lt erðir>ðu Þaö?“ Hvert orð vottaði ís-
. miskunnarleysi. ,,Ekki minnist ég
umS ^lnsve§ar man ég, að ég bað þig
hói »ð homa aÖ búa hjá mér í Burcastle-
Un en> en þú komst með einhverja afsök-
þú g6gn ÞV1> sem var ofur gagnsæ, — svo
Sætir verið kyrr hjá Clive.“
en!“ u ^etta er hreinasta fjarstæða, Kitt-
akk’ hróPaðl Margie, og óttinn leyndi sér
ag ..l SVlP hennar. „Ég vil ekki trúa því,
u standir hér og haldir öðru eins fram
"'IMiu-------------
— gagnvart mér. Kitten — þú sem ert syst-
ir hans Dans —“ Hún þagnaði skyndilega,
og örlítill vonarneisti kviknaði í augum
hennar. „Kitten, þú myndir vilja hlusta
á hvað Dan segir, er það ekki? Hann mun
útskýra allt þetta fyrir þér. Dan veit, að
ég myndi aldrei gera annað eins og það,
sem þú berð mér á brýn.“
„Veit hann um^þetta?" Kitten hló stork-
andi. „Veit hann þetta í raun og veru? Hvað
um það, en þú verður að fyrirgefa mér,
þótt ég haldi, að hann myndi fyrst og
fremst treysta framburði mínum.“
Margie starði á hana, eins og hún gæti
ekki lengur trúað sínum eigin augum né
eyrum.
„Þú veizt ekki um hvað þú ert að tala,“
sagði hún lágt. „Því skyldi Dan trúa þér
betur en mér? Það er ég, sem hann elskar,
rétt eins og ég elska hann, og hann treystir
mér betur en nokkrum öðrum.“
„Svo þú heldur það?“ þráttaði Kitten.
„Aftur á móti hef ég ekki hugsað mér að
standa hér og rífast við þig. Það væri full-
komin tímasóun, auk þess sem það skiptir
alls engu máli, hvort Dan ber traust til
þín eða ekki. Ég fæ minn skilnað, og mér
stendur nákvæmlega á sama, hvað aðrir
segja um þann hlut.“
Hún sneri sér snögglega á hæl og vatt
sér út úr herberginu.
Þegar hún gekk gegnum dagstofuna,
reyndi Clive að fá hana til að nema stað-
ar, en hún hristi hann af sér með óþolin-
móðri reigingu.
„Reyndu bara að snerta mig,“ hreytti
hún út úr sér fokreið. „Ég vil ekki sjá
þig fyrir augunum á mér lengur. Og ef
þú heldur, að þú getir talað mig upp í
það að hætta við að heimta skilnað, hef-
urðu á röngu að standa. Það væri að sjálf-
sögðu f jarska gaman fyrir þig að eiga þitt
ástarævintýri með Margie í friði, án þess
nokkurt kvikindi skipti sér af því. En það
verður bara ekki svo. Ég hef lengi haft
grun um, að sakleysissvipurinn á henni væri
ekki til annars en leyna þvi, sem á bak
við bjó. Henni hefur tekizt að blekkja
Dan með honum, en vonandi er að augu
hans opnist núna. Hún er ekki meira virði
en hver önnur —“
SBLAÐIÐ
121