Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 35
^yndinni að dæma. Kannski stafaði þetta
Því, að hann virtist bæði þreyttur og
slæptur.
Skyndilega fannst henni það mikið órétt-
®ti, að menn eins og hann sem óðu í pen-
lngnm skyldu vera að bjóða út eiginkon-
nm annarra manna og fylla þær með
°anaegju með þeirra ektamaka, sem þó
hnnu eins vel fyrir þeim og þeir gátu. Hún
ann fyrir djúpum og innilegum sársauka
Vtð Þessa tilhugsun.
”®g býst ekki við, að það verði til
n°kkurs gagns, að þér bíðið,“ sagði hún
atundin. „Kitten er nefnilega farin burt
at heimilinu.“
”Farin?“ endurtók hann. „En. . .en. .
ann vissi auðsjáaniega ekki, hvernig hann
atti að taka þessu. „En hún hefur ekki sagt
^ór aukatekið orð um það.“
, Ef það var ætlun Kittenar að giftast
nssum manni, var það harla undarlegt,
?. ^ún var ekki búin að segja honum hvað
Un hafði í huga.
>>Hvað er Kitten búin að vera lengi að
eúnan?“ spurði hann.
au stóðu bæði tvö, sitt hvorum megin
1 arininn, því hún hafði ekki boðið hon-
Utn sæti.
]eg-% veit það ekki,“ gegndi hún stutt-
*ann virti hana fyrir sér andartak. „Þér
1 uajög leyndardómsfull út,“ sagði hann.
”Geri ég það?“ spurði hún.
hiótvf^ Var Slzt at öHu vanur að mæta
Und^rÓa ^a kvenfólki, en sér til mikillar
Varil’Unar komst hann að raun um, að það
bvi" n ^hbreyting i slíkri reynslu. Allt frá
konaann hafði fengið arfinn stóra, höfðu
banllr hópazt að honum í slíkum ákafa, að
p>agn hafði nánast misst allan áhuga á þeim.
stök <0m aðeins fyrir endrum og eins, að
0g ,u kvenrnaður gat vakið áhuga hans
und honum vakandi um skeið — og
ar*farna mánuði hafði hann óneitan-
^a verið mjög hrifinn af Kitten, rauð-
dre U. hári hennar, björtu enninu og
U^hilátri framkomunni.
hop§a stúlkan sem nú stóð andspænis
m Var allt önnur manngerð. En hún
engu að síður áhuga hans vegna þess,
Ei^lisblaðið
hversu grímulaus andúð hennar var á hon-
um.
Skyndilega spurði hann með glettnis-
brosi:
„Hvernig stendur á því, að yður geðj-
ast ekki að mér?“
„Ég hef bara alls ekki gert mér grein
fyrir því, hvort mér geðjast að yður eða
ekki“, svaraði Margie.
Hann hló hátt, og hlátur hans kom
henni til að finnast hún vera kjánaleg og
barnaleg.
„Eru konur vanar að geðjast að yður
strax og þær koma auga á yður?“ gat
hún ekki stillt sig um að spyrja.
„Reglan er sú,“ svaraði hann kæruleysis-
lega. „Eða þá þær ímynda sér að þær geri
það. Þetta eru þær bætur sem maður verð-
ur að borga fyrir að vera ríkur. Segið
mér, ekki vænti ég þér mynduð vilja
snæða með mér hádegisverð í staðinn fyrir
Kitten?“ sagði hann.
„Nei.“
„Skaði!“ sagði hann og rétti úr sér. „Ég
geri ráð fyrir, að mér hefði verið mikil
ánægja að fá að borða einmitt með yður.“
Hann þagnaði andartak. „Þér eruð kom-
ung, er það ekki?“
„Jú, ég er tuttugu og tveggja ára.“
„Tuttugu og tveggja," endurtók hann
með hálflukt augu. „Tuttugu og tveggja.
Ég vildi ég vissi, hvort ég hef verið líkur
yður, þegar ég var tuttugu og tveggja;
hvort ég var jafn fullur trúnaðartrausts
og einlægni í garð annarra og þér eruð —“
Það kom undarlegur beiskjublandinn
hreimur í rödd hans. „En jæja, úr því þér
viljið ekki gera mér þá ánægju að borða
með mér, er líklega bezt fyrir mig að
fara. Ég vona, að þér berið kveðju mína
til Kittenar, þegar þér sjáið hana, og af-
hendið henni blómin atarna.“
„Ég mun ekki sjá Kitten framar, og ég
fæ ekki tækifæri til að afhenda henni
blómin yðar.“
„Heyrið mig nú, þetta allt er meira en
lítið dularfullt,“ sagði maðurinn. „Hvar
er Kitten eiginlega niðurkomin?“
Margie þagði við andartak. Því ekki að
segja honum það? Fyrr eða síðar myndi
hann hvort eð var fá að heyra útgáfu Kitt-
123