Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 36

enar á því, sem skeð hafði.
„Hún er farin frá Clive.“
„Eigið þér við — fyrir fullt og allt?“
Hún kinkaði kolli. — „Hún fluttist inn
á hótel í gær.“
Hann blístraði. „Þetta er fróðlegt að
heyra, verð ég að segja. Ég hafði ekki
minnstu hugmynd um, að annað eins væri
í bígerð.“
„Ekki það?“ sagði hún snöggt. „Ég hefði
þó haldið, að þér vissuð það öðrum frem-
ur.“
„Þér eigið þó ekki við, að það sé mér
að kenna?“
„Ég veit ekki, hvort það er yður að
kenna,“ svaraði hún stutt í spuna, „en þér
hafið ærið oft farið út með henni að und-
anförnu, er ekki svo?“
„Jú, það hef ég gert!“ viðurkenndi hann.
„En ef hver einasta ung kona, sem ég hef
boðið út, ætti að hlaupa frá eiginmannin-
um, myndi það fyrr eða síðar leiða til
þjóðar-voða!“
„Hvemig getið þér fengið yður til að
taka þessu eins og gríni!“ sagði hún æf
af gremju. Hann varð samstundis alvar-
legur á svip.
„Afsakið," sagði hann. „En ég fullvissa
yður um, að ég hafði enga hugmynd um
þetta. Það er líklega eðli mitt að slá upp
á grín, ef ég heyri alvarleg tíðindi."
Hann greip hattinn, sem hann hafði lagt
frá sér á smáborð, og tók að ganga í átt
til dyra.
„Mér skilst, að ég hafi komið á alveg
sérlega óheppilegum tíma. En ef það er
nokkuð, sem ég get gert, þá. . . . “
Hún sneri sér frá honum. „Það er ekk-
ert, sem þér getið gert.“ Hún var að gráti
komin. Allt það, sem gerzt hafði þennan
morgun, var of mikið fyrir hana.
IV.
ÉGER SVO HRÆDD. . . .
Alek stanzaði skamma stund í dyrun-
um, kom síðan alveg að henni, lagði hönd-
ina á handlegg henni og sagði blíðri, lágri
röddu:
„Ef það er eitthvað, sem ég get gert fyr'
ir yður, þá látið mig vita, viljið þér gera
það? Ég sé, að þér eruð mjög hnuggin’
og ég skil það vel. Mér þykir leitt, að eg
skyldi ana hingað inn á þennan hátt sem
ég gerði. Verið þér sælar.“
„Sælir,“ svaraði hún, en hún leit ekki a
hann. Hún varð að bita sig í vörina til ÞesS
að falla ekki í grát. Hún heyrði útidyi’a'
hurðina skella í lás, og um leið streymd11
tárin niður kinnar hennar. Hún gat ekki
haldið aftur af þeim lengur, heldur ga|
þeim lausan taum. Taugar hennar stóðus
raunina ekki lengur. Hún kastaði sér á sot*
ann og grét upphátt.
Clive var ekki ýkja bjartsýnn, þegar
hann kom heim.
„Maður veit aldrei hvar maður hefu1
þessa lögfræðinga,“ sagði hann afundin11-
„Þeir sitja bara eins og múmíur og hlusta
á það, sem maður segir, síðan tauta Þeir
eitthvað sem alls ekkert kemur málinU
við.“
„Áttu þeir sem sagt við það, að Kitten
gæti hafið skilnaðarmál?" spurði hún ni
urbeygð.
„Það lítur helzt út fyrir það. Hinsveg3
álitu þeir, að margt gæti gerzt áður e
hún næði svo langt. Kannski gætum
fengið einhvern til þess að fá hana ofan
því.“ Hann laut fram og tók í hönd henn
ar. „Sjáðu til, Margie, þetta er andstyS^
legt allt saman, bæði fyrir mig og þi£-
þú mátt ekki missa kjarkinn. Það hlý1
að vera einhver leið til þess að koma vitjn
fyrir Kitten. Að sjálfsögðu reyni ég a^.j
sem ég get. Hringi til hennar, þangað
hún fellst á að tala við mig og hitta m^
Og þú — þú verður strax að hafa ta
Dan. Hann getur ekki látið þig
inn í mál eins og þetta.“
„Ég er viss um, að hann grípur til e
hvers ráðs,“ svaraði hún. „Hann lie
mikil áhrif á Kitten.“ eJíl
Hún sendi föður sínum skeyti, Þar
hún sagði með hvaða lest hún kæmi-
an sendi hún Dan annað skeyti. jgU
Það voru ekki margir farþegar sem s ,^n
út úr lestinni í Sturton. Hún sá föður ^
hraða sér út eftir brautarpallinum t1 ^
taka á móti henni, og hún sá þegar 1 s
HEIMILISBLAP
124