Heimilisblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 37

að svipur hans var í senn áhyggjufullur og
sPyrjandi.
Hún svipaðist um áfram. Dan var hvergi
sJáanlegur.
..Hvað hefur komið fyrir?“ spurði dr.
^orman. „Þú lítur ekki sem bezt út, væna
hiin. Hvað er orðið af rauðu kinnunum
Pmum?“ Hann greip handlegg hennar und-
Jy. arminn. ,,En nú komum við heim, og
Pa geturðu sagt mér allt af létta.“
Hún var honum innilega þakklát fyrir,
a$ hann tók ekki að spyrja hana út úr
Pe§ar í stað; og fyrir þá umhyggju sem
. ariri sýndi henni um leið og hún steig upp
bílinn, og hvernig hann lagði teppið yfir
nen á henni.
. ^au sögðu lítið á stuttri leiðinni frá stöð-
lr>ni og heim.
Hún sagði aðeins: „Hefurðu heyrt nokk-
fr’á Dan, pabbi?“
>.Nei, bjóstu ef til vill við honum á braut-
arstöðinni?“
>.Ég —“ Hún þagði andartak. „Ég sendi
°num skeyti, en hann hefur kannski ekki
Ierrgið það.“
..Það hefur hann áreiðanlega ekki. Það
sar einskær tilviljun, að ég fékk skeytið,
^err> þú sendir mér. Ég hafði hugsað mér
^ skreppa til Birmingham og heimsækja
• ÉTanding, en á leiðinni heim úr sein-
s u vitjuninni fannst mér ég þurfa að að-
® a. hvort ekki væru einhver skilaboð til
ln- Og þá lá þar skeytið frá þér.“
]^“Það. gleður mig, pabbi,“ svaraði hún
fam ”-^g er um. eg hefði alveg
j * } stafi, ef- enginn hefði verið á stöð-
ni fil að taka á móti mér.“
gj’’ er þá gott ég var þar,“ sagði hann
ha ega' ^ann hefði gjarnan viljað spyrja
C að þvi, hvort nokkuð hefði komið
1 ’ en Það var eitthvað í svip hennar sem
^ hann til að stilla sig um það.
h að var ekki fyrr en þau voru komin
þ]jo? °g setzt við arineldinn, að hann sagði
see-ega; ..Jæja, væna mín, það er bezt þú
ew lr H1®1’ strax allt eins og er. Hvers vegna
komin strax aftur?“
^ngu' ^a'3'31 —“ Hún lagði höndina yfir
a1n> ..Hetta er svo hræðilegt allt saman
1Veg óskiljanlegt!"
^1]VtlLlSBLAÐIÐ
Hann hlustaði á allt saman, án þess að
grípa einu sinni fram í fyrir henni. Stöku
sinnum lyfti hann loðnum augnabrúnunum
í undrun.
Að lokum sagði hann: „Þú segir satt.
Það er næstum óskiljanlegt, að annað eins
skuli hafa komið fyrir. Og samt eru það
einmitt óskiljanlegir hlutir eins og þetta,
sem geta lagt líf fólks í rústir.“
„Pabbi.“ Hún lagðist á hnén við hlið
hans. „Þú treystir mér, er það ekki? Þú
heldur ekki, að ég. ...“
Hann greip um hendur hennar og hélt
þeim þétt.
„Að sjálfsögðu treysti ég þér, stúlkan
mín. Ég veit, að þú hefðir aldrei getað gert
annað eins.“
„Þakka þér fyrir, pabbi,“ hvíslaði hún.
„Ó, pabbi, ég er svo ósegjanlega hrædd.“
„Þetta er ekkert að hræðast,“ sagði
hann með meiri hlýju en hann var vanur
að tjá í rödd sinni. „Við verðum bara —
já, við verðum bara að koma málunum í
eitthvert lag. Það mun áreiðanlega geta
tekizt.“
„En Dan—“ sagði hún ákveðin. „Ég verð
að ná tali af Dan strax í kvöld. Ég verð
að fá hann til að skilja þetta allt. Hann
verður að sjá um, að Kitten fari ekki að
gera meira en hún hefur þegar gert. —
Heldurðu ekki, að honum geti tekizt það,
pabbi?“
Hann reis á fætur. „Ég skal reyna, hvort
ég get náð í hann í símann þegar í stað.
Það getur verið, að hann sé kominn heim
núna.“
„Já, reyndu það, pabbi.“ Hún reyndi að
brosa til hans, en það var harla veikt bros.
Þegar hann kom inn aftur, voru áhyggju-
hrukkur á enni hans. „Hann var ekki heima
hjá sér,“ sagði hann, „svo ég hringdi til
frænku hans og fékk að vita, að hann væri
farinn til borgarinnar.“
„Farinn til borgarinnar?" endurtók hún.
„En.... en....“
„Hann hefur kannski farið þangað til að
hitta þig. Hann getur ekki vitað, að þú ert
strax komin heim aftur.“
Framhald
125