Heimilisblaðið - 01.07.1965, Blaðsíða 4

starfsmenn hans í heimsókn og sögðu hon-
um, að fyrirtækið hefði ákveðið að veita
honum árs orlof, og eftir það ætti hann að
fá skrifborðsstöðu í aðalskrifstofunni.
Um það bil sex vikum eftir slysið var
hann látinn sitja í hjólastól. Sjúkraþjálf-
ararnir meðhöndluðu á hverjum degi lam-
aða handlegginn og fótlegginn á honum,
og seinna var honum fyrirskipað að fara
í böð, leikfimi og göngugrind. En Hooper
tók svo að segja engum framförum.
Hann var útskrifaður í marz. Þegar
dregið hafði úr gleðinni yfir því að vera
kominn heim, varð hann gagntekinn miklu
þunglyndi. 1 sjúkrahúsinu hafði hann ver-
ið umkringdur þjáningarbræðrum. En þeg-
ar Marcy lokaði nú dyrunum hægt á eftir
sér á hverjum morgni til þess að fara til
skrifstofunnar, var eins og hlið sjálfs lífs-
ins lokuðust fyrir framan hann. Duke var
komið fyrir í hundamatvist, og Hooper
var alveg einn með eigin hugsanir. Hann
lá aðeins mestallan tímann og starði út í
loftið.
Loks kom Hooper og konu hans saman
um að láta Duke koma heim. Hooper
heimtaði að fá að taka á móti hundinum
standandi, svo að honum var komið á fæt-
urna með miklum erfiðismunum. Klær
Dukes höfðu lengzt í hinni fjögurra mán-
aða innilokun. Þegar hann kom auga á
Hooper, nam hann staðar og titraði eins
og hann væri hlaðinn að minnsta kosti
5000 volta straumi. Svo rak hann upp fagn-
aðarýlfur, tók undir sig stökk með öllum
hörðu klónum sínum og þaut í loftinu þessa
4V2 metra eins og 23 kílóa fagnaðareld-
flaug. Hann hitti Hooper í bringuna og
velti honum um koil.
Þeir sem viðstaddir voru, sögðu, að
hundurinn hefði þegar í stað áttað sig á,
hvernig í öllu lá. Hann stökk aldrei fram-
ar upp um Hooper, og frá þessari stundu
var fastur staður hans við hliðina á rúmi
húsbónda síns allan sólarhringinn.
En jafnvel félagsskapur Dukes gat ekki
uppörvað Hooper. Marcy grét sig í svefn
á hverju kvöldi við tilhugsunina um hinn
sterka, vöðvastælta mann, sem varð æ
þróttminni og slappari með hverjum degi,
og beiskjugrettuna, sem var komin í stað-
inn fyrir glaðlega brosið, sem áður hafði
verið. Djúpar hrukkur skárust eins og rák-
ir í grárri steinsteypu inn í andlit Hoopers,
er hann lá og starði klukkustundum saman
upp í loftið, út um gluggann eða niður a
Duke. Þegar tvær lifandi verur stara hvor
á aðra allan liðlangan daginn, og önnur get-
ur ekki hreyft sig og hin getur ekki tal-
að, fer ekki hjá því, að leiðindin verða
að lokum yfirþyrmandi. Og dag nokkurn
gat Duke ekki þolað þetta lengur. Hann
lá samanhnipraður á gólfinu og starði um
stund í tómlát augu Hoopers; svo stökk
hann allt í einu á fætur og titraði um allan
skrokkinn af óþolinmæði.
„Vo-off!“
„Leggstu niður, Duke!“
Duke læddist að rúminu, stakk frarn-
mjórri snoppunni inn undir olnboga Hoop-
ers og lyfti handlegg hans upp; svo hnipPtJ
hann og stjakaði og fnæsti.
„Hlauptu eina ferð kringum húsið,
Duke.“
En Duke vildi það ekki. Hann lagðist
niður og horfði ásakandi á Hooper. Stundu
síðar kom hann aftur alveg að rúminu
og gelti og ýtti. Hann vildi ekki fara ú_a
húsbónda sínum, og hann viidi ekki held'
ur þegja.
Kvöld eitt batt Hooper snúruna þreytu-
lega í hálsband Dukes með heilbrigðu
hendinni sinni, í von um að fá hundinn
með því til þess að vera rólegur. En í staö-
inn verkaði það, eins og hann hefði kveik
í „kínverja“. Duke setti upp kryppuna a
einskærri eftirvæntingu. Hooper getu1
sjálfur ekki útskýrt næsta viðbragð si
Hann bað Marcy um að hjálpa sér til ÞeS®
að rísa upp. Duke dansaði af hrifningu, e
Hopper streittist við að halda jafnvægi11^'
Hann kom snúrunni með heilbrigðu hen
inni fyrir í þeirri vinstri og læsti lömu
fingrunum utan um hana. Svo hallaði ha
sér fram á við. Marcy hélt um olnbog
hans, en hann færði hægri fót áfram. 0
um leið og hann lagði allan líkamsþuns^
sinn á heilbrigða fótinn, þvingaði baU
vinstri fótinn fram á við upp að hliði ^
á þeim hægri. Það mátti vel kalla P
skref með góðum vilja. .
Þegar Duke fann, að skyndilega sla
HEIMILISBLAP10
136